Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1791

De laatste Levensdagen van Mejuffrouw m.m.c. ackerman, eerste Actrise op het groot Tooneel te Hamburg. Naar echte Handschriften gevolgt. Te Alkmaar by J. Handt, 1790. In gr. 8vo., 142 bladz.

Om de laatste levensdagen van deeze Tooneelprinses voor te stellen, heeft men goedgevonden, eenige romaneske Brieven tusschen haar en zekere vriendin sophia gewisseld, benevens die van den Baron S*, aan den Majoor van T, by elkander te voegen, en uit te geeven. Uit dezelve blykt, dat gemelde Baron een Lichthart is, die, om haar te beminnen, eene voorgaande verbindtenis met eene Gravin verzaakt. Die, om haar aan te vuuren, haar in minnenyd weet te ontsteeken, schoon zy zelve van zyne ontrouwheid volkomen overtuigd is. De wispeltuurigheid is in beide gelieven een hoofdstuk van hun karakter, zo dat zy beurten schynen te houden, om elkander te ontvlieden, of ten minsten zulks te veinzen, terwyl hunne liefde daar door, aan de andere zyde, te meerder groeit! Mejuffrouw ackerman komt in dit Stukje geenszins als een ondeugend, maar wel als een zwak, Meisje voor; zy weigert met den Baron te vluchten, doch schryft hem zelfs Brieven dat zy hem bemint, en wel in een tyd, dat hy haar niet schynt te zoeken, ja haar alle bewyzen van onverschilligheid geeft. Intusschen besluit hy haar onverwachts te schaaken, doch dit ontwerp wordt, op het beraamde tydstip, ruist door haaren vroegtydigen en onverwagten Dood verydeld: hebbende zy zich, den avond te vooren, zeer sterk vermoeid met speelen. Dit laatste kan, met eenige kleine byzonderheden, zeer wel waarheid zyn; doch over het geheel schynt de minnenhandel verdicht.

De Vertaaler meldt in het Voorbericht hoedanig marchesus pallavicini, by zyne reize door Duitschland, op den 20sten May 1775, in een Brief, haar dood en begravenis verhaalt: zynde die Brief van den volgenden inhoud.

‘Voor eenige dagen stierf hier eene jonge Actrice met naame magdalena maria charlotta ackerman, welke, zo wel door haare uitsteekende talenten, als zeldzaame deugden, eene algemeene achting verworven had; zy stierf plotseling, de dag voor haar overlyden had zy nog met veel gevoel en kunst gespeeld; dit geval verwekte eene algemeene treurigheid by lieden van allerleie rang. Toen haar dood ligchaam, volgends de gewoonte alhier, ten toon gesteld werd, was de toeloop van Menschen onbeschryflyk. Veele persoonen van hoogen ouderdom bestrooiden

[p. 95]

haar lyk met bloemen, en hieven lofgedichten over haar aan. Op den dag van haare begravinge was de toeloop nog grooter, de weg van den Schouwburg tot aan St. Petri was met duizende menschen bedekt, waar onder eene algemeene stille droefheid heerschte, het welk een aandoenlyk schouwspel opleverde. Zo ras zy nedergelaaten was, werd haar graf met allerleie bloemkransen bestooken en versiert. Men richtte, op haare begraafplaats, een gedenkteken op, waar op de volgende regelen stonden uitgehouwen:

Vliegt ons kortstondig leven niet
Gelyk een droom voorby de zinnen?
De dood beperkt reeds het verschiet,
Wanneer wy pas den loop beginnen.

Gy, die dees grafplaats nadert, denkt,
Hier in rypt Zaad voor 't eeuwig leven,
Dat by den Oogsttyd, ongekrenkt,
Zyn Zaaijer rype vrucht zal geven.

Eenige Duitsche Autheurs maakten hier, zelf tegen de Magistraat, ontevredene aanmerkingen over, en beklaagden zich, dat men zelf voor reimarus, hagedorn, en andere beroemde Schryvers, geene monumenten had opgericht; doch deeze moesten zich met dit welgepaste antwoord te vreden houden; dat Schryvers zich door hunne geschriften zelf monumenten behoorden na te laaten. - Die dit antwoord gaven hadden dus weinig op met de Brieven van Mejuffrouw ackerman: en mogelyk waren hen dezelve geheel onbekend, dat wy voor het naast gelooven.