Schoon antwoord.
Een Prediker van Rome's leer,
Een Man van goeden smaak en zeden,
Moest op een zeker Dorp het Priester-ampt bekleeden,
By welks Bewooners, met uitzond'ring van myn Heer
Den Predikant, noch smaak, noch oordeel was te vinden.
De Dortsche Leeraar was, als hy,
Kunstlievend, mensch'lyk, zagt, van laag vooroordeel vry,
Zo dat zy eerlang werden Vrinden.
Dan hunner beider ommegang,
En vriendschap louter zonder dwang,
Liep haastig sterk in 't oog by d'een en ander's Leden;
Doch wel het meest by een'ge Liên
Die zeggen 't Bygeloof te vliên,
Om dat heur yver vaak meer klem heeft dan heur reden.
Deez zaamgekomen stelden vast,
Heur Leeraar ernstig aan te spreeken,
Om die gemeenschap af te breeken,
Als gansch onstigt'lyk, en ten vollen ongepast.
Een uit den hoop dier yveraaren
Wierd afgezonden - ging - en dorst zyn last ontleên.
Maar einde nauwelyks zyn reên,
Of hoorde zig deez' taal weêrvaaren.
Dat ge in die Vriendschap aanstoot vind,
Moet enkel om 't verschil van onzen Godsdienst weezen;
Want wien ik spreek, myn nieuwe Vrind
Word om zyn heusch gedrag van ieder een gepreezen.
Om dat verschil, - daarom alleen,
Begeert men deezen band van vriendschap te verscheuren?
Neen zeker! dit zal nooit gebeuren!
Hy blyft myn Vrind: - daarom ga heen,
En antwoord, uit myn naam, dat ik zal voort verkeeren,
Om d ik niets, dan goed, heb van dien Man gezien;
En Hy, zo zeer als ik, schoon wy byzonder leeren,
Den Meester dient, dien ik bedien.
|
|
Auteursrechtvrij