Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1789

Een droom.

Nog bezig met de beschouwing der Deugd, en 't geluk dat zy haeren beminnaeren mildelyk toedeelt, schikte ik my ter rust; de zoete slaep bekroop my wel haest, en voerde myne denkbeelden, (schoon droomende) in een open veld: daer, terwyl 't azuuren Hemelwelf, door eene menigte van flonkerende sterren, zig luisterryk vertoonde, voorts eene deftige stilheid heerschte. Hier eenzaem voorttreedende ontdekte ik eerlang een zwaer geboomte, 't welk ik voorts naderde; dan ik vond my gestuit door eene beek van een snelstroomend klaer water. My by het zelve houdende, ging ik langs een bloemryken oever, van welken zig een welriekende geur verspreidde; intusschen hoorde ik een alleraengenaemst en zagtvloejend geluid, dat van de hoogte scheen te komen. Ik zette het regelregt aen op de plaets, van waer het voortkwam, wanneer ik, eensklaps, eene steilte zag, die my toescheen een berg te weezen; denzelven naderende, zag ik, by 't flaeuwe licht der sterren, een helder bronwater van die steilte afvloeien. Ik vond my gedrongen deszelfs top, schoon vry hoog, te beklimmen, en ontdekte aldaer de bron dier snelvlietende beeke, en de oorzaek van dat streelende geluid; ziende en hoorende het vloeibaer Element, met een bekoorlyk geruisch, naer de laegte vallen.

Van deeze verhevenheid zag ik, by 't flaauw aanbreekende daglicht, in 't midden van dat geboomte, een cierlyk gebouw, 't welk de oude deftigheid scheen te verbeelden. En, by het opkomen der Zonne, vertoonde het zich aen my als eene Lustplaets, die door beminnaers der eenzaemheid bewoond wierd. Zulks deed my niet langer op deeze hoogte vertoeven; ik ylde spoedig naer beneden, volgende den loop des waters. Op den vlakken grond, aen den boord des Vliets, gekomen zynde, zag ik, dat dezelve zeer ondiep was, en met de voeten konde doorwaed worden; ik bedagt my niet lang, maer baedde 'er door, en drong vervolgens door 't digte Bosch. Toen ontdekte ik eene

[p. 364]

kleine Vlakte, en regt voor my eene Poort; by dezelve stond eene in 't wit gekleede Maegd, die my met haere hand scheen toe te wenken, om tot haer te naderen. Met verwondering hier over aengedaen, naderde ik haer schoorvoetende; zy had een zeer schoon en zedig gelaet; aen haere regte zyde hing een gouden toom, en op haeren boezem stond met gulde letteren, REDE; hier op wees zy met de hand, terwyl ze my zeer vriendelyk aenzag. Zy opende stilzwygende terstond de Poort, en wees my, door de beweeging haerer minnelyke oogen, een zeer effen voetpad, dat naer een statig gebouw heen liep, zynde dit het zelfde dat ik van den berg gezien had. Zy leidde my met de hand door de Poort, en sloot die agter my toe; blyvende zelve aen de buitenzyde. Dus alleen zynde, volgde ik het aengeweezen spoor, tot aen den ingang van het Paleis: ik bemerkte, dat het niet geslooten was, maer door eene geopende deur een vryen toegang verleende; een zekere schroom wederhield my egter van 'er in te treeden, en deed my stil staen. Op dat ogenblik kwam 'er, uit dit Paleis, eene allerbekoorlykste schoonheid, die de Natuur alles gegeeven hadde, wat 'er tot een bevallig lighaem vereischt word. Zy was met een dun, wit floers bedekt; op dat kleed stond voor haere borst geborduurd, DEUGD, met Letteren, die my als 't licht der Zon in de oogen schitterden; haere bruine lokken hingen golvend tot op haere schouderen; haer voorhoofd, 't wit albast gelyk, pronkte met twee bruine hairboogen, en twee flonkerlichten, die de flikkering der sterren scheenen te evenaeren, vercierden haer aengezigt; uit haeren mond vloeiden deeze minzaeme woorden: Volg my. Ik volgde haer, door eene lugtige gallery, tot in eene ruime Zael, die op een zeer fraaijen Tuin een schoon uitzigt had. Hier zag ik ook andere schoonheden, dog evenwel in een minderen trap dan myne geleidster; zy scheenen aen haer onderhoorig te weezen; ook noemde zy eenigen van dezelven by haere naemen, en gaf my te kennen wie zy waren, namentlyk Liefde, Vreede, Waerheid, Regt, Vriendschap, Vryheid, en nog verscheide anderen, op welker aengezigten de wysheid, en onschuldige vreugd, beurt om beurt, uitblonken: Dit zyn, sprak myne geleidster, de Gezellinnen der Deugd. Hier op bragt ze my in eene andere Zael, alwaer ze my drie kwynende schynschoonheden vertoonde, welken aen handen en voeten geboeid waren. Zy noemde dezelven Weelde, Overdaed en Wellust: dit zyn, zeide zy, de geenen die de Deugd door haere wapenen overwonnen heeft. Van daer geleide zy my in eene derde en zeer lugtige Zael, in welke een Tafel, met de keurigste geregten van Vrugten en Wynen voorzien, gereed stond; waerin ik te gelyk een geur van welriekende speceryen gewaer wierd, en een verheven Muzyk myn gehoor streelde. Zy gebood my aen te zitten.

Met al het bevallige haerer schoonheid zag zy my op het vriend-

[p. 365]

lykste aen, en zeide, met eene bevallige stem: Smaek deeze vrugten, en proef deze wynen, zo gy smaek in de Deugd hebt; 't zyn haere Vrugten. Hier door tot in de ziel getroffen, en verrukt door verwondering, wilde ik voor haer op myne knieën vallen; dog op 't eigenste oogenblik wierden de fluweele banden des slaeps ontzwagteld, en ik ontwaekte. Toen was alles verdweenen; want het was een Droom.

P. -