Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1789

Leerreden over Joan. V. 35. Ter gedachtenis van wijlen den Wel Eerw. zeer gel. Heere Louis Serrurier, Predikant te Arnhem, door deszelfs Vriend en Ambtgenoot, Ahasuerus van den Berg. Te Arnhem, by J. Nyhoff en W. Troost, 1789. Behalven de Opdragt enz. 58 bladz. in gr. 8vo.

Het getuigenis door Jezus van Joannes den Dooper gegeven, mitsgaders zyn oordeel over het gedrag der Jooden, omtrent dien uitmuntenden Leeraer, en deszelfs leer, Hy was eene brandende en lichtende kaerze, en gy hebt ulieden voor eenen korten tyd in zyn licht willen verheugen, word in deze Leerreden op ene beknopte wyze voldoende ontvouwd. En de Eerwaerde van den Berg bedient 'er zich eigenaertig van als ene toeleiding tot ene gedachtenisreden van zynen Vriend en Ambtgenoot L. Serrurier; welke in den bloei zyns levens, in den ouderdom van ruim 34 jaren, na slegts ongeveer zeven jaren zyn dienstwerk als Leeraer in de Arnhemsche gemeente waergenomen te hebben, het tydlyke met het eeuwige verwisselde. Het character van dezen overleden Leeraer, die den roem van geleerd, deugdzaem en alleszins volyverig

[p. 178]

in zynen arbeid geweest te zyn, weggedragen heeft, word hier op ene treffende wyze, zonder opgesmukte vleitael, met ene natuurlyke ongedwongen voordragt, treffend geschetst; en 't overige der Leerreden behelst een wel ingericht voorstel ter onderzoekinge van 't gebruik, 't welk de Gemeente van zynen dienst gemaekt heeft; met ene opbeurende troostreden voor hun, die zich over het verlies van dezen hunnen hooggeagten en geliefden Leeraer beklagen. - Behalven de Opdracht dezer Leerreden aen 's Mans Weduwe, in welke de Eerwaerde van den Berg haer troostryk aenmoedigt tot een aenhoudend gelaten gedrag, is 'er nog bygevoegd ene aenspraek van den door 's Mans dood verrasten en sterk aengedanen E.M. Post aen deze zyne Vriendin; welke hy, in haren toestand, dien hy met een medelydend gevoel afmaelt, terwyl hy het voortreflyke van zynen overleden Vriend nadruklyk opmerkt, door zyne troosttael tracht op te beuren, om, te midden harer droefheid, haer zelve en haer kroost Gode aen te bevelen, en onwankelbaer op hem te vertrouwen. ‘Mij zal,’ zegt hy ten besluite, ‘Mij zal zijne gedachtenis eeuwig dierbaar zijn. Nog dikwijls zal ik mij zijn gelaat, zijnen geest, voor mijne ziel herroepen, zijnen ijver, zijne bedrijven nadenken; - weemoedig de plaats aanzien die hij ledig liet, en staren op het graf daar hij rust, - daar zijn zwak, zijn vernederd lichaam gezaaid is tot onsterfelijkheid en kragt. - En meer nog zal ik mij een zijner laatste lessen gedurig herinneren: en - tellen mijne dagen. - Dit deed hij, en een vroege dood verraste hem niet.’