|
| |
| |
| |
Winterzang.
De stormen breeken los uit hunne donkere holen!
De dagtoorts houd zich vaek voor ons gezicht verschoolen,
Door eenen dichten drom van wolken gansch bedekt!
De blydschap word niet meêr door voglenzang gewekt!
't Gediert, dat door het veld zo lustig ging spanseeren,
Verschuilt zich onder de aerd', waer het geen kou kan deeren.
Het naekt geboomte word geteisterd door den wind,
Die zyne takken scheurt, zyn stevigheid ontbind,
En zyne wortelen, hoe vast, hoe diep bedolven,
Rukt uit den taeijen grond, door 't woeden zyner golven!
Een dikke nevel, die den vryen adem stremt,
Den lust beneemt, den loop van vocht en bloed beklemt,
Verspreid een somberheid, op elks gelaet te leezen,
Die 't kwynen der natuur gansch aekelig doet weezen.
De hemel heldert op; het scherpe noorden vaegt
Die zwaere dampen weg; de glans der zonne daegt,
En doet den boezem nu weêr ruimer lucht genieten,
Hoe kort dat weldoend licht zyn' straelen ook moog schieten.
De gryze winter, dien een bonten kleed omsluit,
Zend hagel, sneeuw, en vorst, aen alle kanten uit.
De vorst vormt spiegels van het vloeiend nat der beeken,
En geeft een wit gelaet aen de eertyds groene streeken.
Het schaedlyk ongediert, dat zo veel onheils baert,
Word door haer weggerukt, als 't leven nu onwaerd.
Een algemeene rust herstelt de matte kragten
Der teelende natuur, in veelerlei' geslachten.
De schemerwitte sneeuw dekt, als een wollig kleed.
De tedere spruitjes voor alle ongeval en leed.
De mensch, die, trillende, de strenge kou voelt werken,
En zyne zenuwen, door haere kragt, versterken,
| |
| |
Dankt haeren invloed, die zyn' welstand steeds vergroot,
En hem zo vaek behoed voor kwyning, ziekte en dood.
De statelyke maen, de tintelende starren,
Die, in haer ruimen loop, nooit staeken of verwarren,
Verspreiden thans een' glans, zo aengenaem als zacht.
De Wysgeer, die, met een gewapend oog, betracht
All' deeze waerelden, die zonnen vergezellen,
En 's Maekers heerlykheid, en magt, alöm vertellen,
Zinkt in verwondring weg, buigt zich voor d'Opperheer,
En looft, met blyden mond, zyn majesteit en eer.
Hoe zeer de Lente pryk' met keur van schoone bloemen,
Hoe zeer de Zomer op zyn vruchtbaerheid moog' roemen,
Hoe zeer de Herfst ook met zyn rykdom 't leven schoort,
De Winter heeft ook iets, dat onzen lust bekoort.
Gezelligheid vind dan de streelendste vermaeken;
Zy kan die in een' kring van schrandre vrienden smaeken.
Het leerzaem onderhoud by eenen warmen haerd,
Het geestig boerten, dat zo veel geneugten baert,
Vervullen, ongemerkt, de vliegende oogenblikken,
Die op het zwoegen hen zo aengenaem verkwikken.
't Kunstkweekend Schouwtooneel, dat nutte leering geeft,
En toont, hoe ieder stand zo vaek het doel weêrstreeft,
Waertoe het Albestuur hem heeft geplaetst op aerde,
Daer hy, door euveldaên, zo schandlyk van ontaerde,
Terwyl geregte straf zo dikwerf hem kastyd,
Verpoost nu menigmael den noestbesteeden tyd.
De hemelsche Muzyk, met haer' vergoode toonen,
Vervoert de blyde ziel, doet haer by de Englen woonen;
Verdryft de naere zorg uit het ontsteld gemoed,
En stort in 't lenig hart een onuitspreeklyk zoet.
Gy, die de denkenskragt kunt heilzaem voedsel schenken,
En uit de volle bron van uwe wysheid drenken,
Geleerde schriften! hoe vergast gy nu den mensch,
Die kundigheden stelt tot zynen hoogsten wensch!
| |
| |
Weg tydverkwisters in de kaert en dobbelspelen!
Wien zulke nietigheên, hoe laeg ook, nooit verveelen,
Waerdoor gy vaek verliest al uw geluk en rust;
Och! wierd die kwaede drift by u eens uitgebluscht!
't Verzwinden van uw goed zult gy te laet beklaegen!
Het schreiend kroost zal u vergeefsch om bystand vraegen!
Uwe achting raekt gy kwyt! de goede trouw snelt heen!
Dan baet geen naberouw, geen zuchten, geen geween!
Verkiest, verkiest, in tyds, toch edeler vermaeken!
Ei! laet uw killig hart door weetenschappen blaeken!
Word door der kunsten min ontgloeid en aengevuurd!
Dan zal de dooling, die uw' gangen thans bestuurt,
Voor een verlichter keus van uw' belangen wyken,
En uw ontbloote geest met kundigheden pryken.
Weldaedigheid, die, in myn dierbaer Vaderland,
Haer' zetel heeft gevest, en heure gunst verpant,
Kan in dees schraelen tyd, zo vol behoeftigheden,
Haer' ruime giften aen de schamelheid besteeden.
Vaek hebt ge ô Armoe! deezen bystand gansch verbeurd,
En alle banden van menschlievendheid gescheurd,
Door uw' baldaedigheên, die ieder moet verfoeiën.
Wanneer uw nydig oog geen welvaert kan zien bloeiën,
Maer gy die steeds belaegt, en nadeel lyden doet,
Dan wykt meêdogendheid uit haer verteêrd gemoed;
Zy trekt de hand te rug, die u zo ryk bedeelde,
Terwyl heur hart versteent, dat uw gedrag vereelde.
Staek uw' doldriftigheên, en laet de nedrigheid,
Van liefde en trouw verzeld, die u veel heils bereid,
Haer' toegenegenheên, die gy verloort, herwinnen!
Dat geen opruiïng ooit vervoere uw' wufte zinnen!
Verkleumde Winter! u heb ik dees Zang gewyd!
Gy schonkt my nieuwen gloed in deezen barren tyd!
|
|
Auteursrechtvrij