Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1788

De jaloersheid.

(Naar het Hoogduitsch van s. gesner.)

De Jaloersheid is een der sterkste hartstogten; zy is de vergiftigste der slangen, welken de Furiën in onzen boezem werpen; dit ondervond Alexis; - hy beminde Dafne, en Dafne beminde hem; - beiden konden ze roemen op schoonheid, - hy was manlyk bruin, zy blank, en onschuldig, gelyk de Lelie, als zy in den morgenstond ontluikt. - Zy hadden elkanderen eene eeuwige liefde gezwooren; Venus en de Mingoden scheenen hen met ontelbaare gunsten te beweldaadigen. - De Vader van Alexis was van eene zwaare krankheid gelukkiglyk hersteld. Myn Zoon! sprak hy, ik heb eene gelofte gedaan, om den God der gezondheid zes schaapen te offeren: - gaa heen, en breng deeze schaapen tot zynen Tempel. Twee lange dagreizen was deeze Godstempel verre; - onder het storten van veele traanen nam hy afscheid van zyn Meisje; even als of hy eene lange reis ter zee te doen had, en treurend dreef hy zyne schaapen voor zich heen; - zich van zyn Meisje verwyderende, zuchtte hy, gelyk de Tortel zucht, den ganschen weg langs. Hy ging door de schoonste velden, en zag ze niet; de schoonste gezichten deeden zich voor zyne oogen op, en hy gevoelde hunne schoonheid niet; hy zag alleen zyn Meisje; hy zag haar in haare hut; hy zag haar by de waterbeekjes in de schaduw; hy hoorde haar zynen naam noemen, en zuchtte, - zo ging hy achter zyne schaapen voort, verdrietig, dat zy niet snel waren, gelyk de Rheeën; eindelyk, echter, kwam hy by den Tempel. - Het offer was gebragt, - geslagt, - en de Liefde geeft hem vleugels, om op het spoedigst huiswaarts te keeren. - In een bosch, 't welk hy doorloopt, heeft hy het ongeluk van door een' scherpen doorn diep in zynen voet gestooken te worden; en de pyn vergunt hem naauwlyks na eene naastgelegen hut te kruipen, - een goedhartig Paar nam hem in, en omleidde zyne wonde met

[p. 414]

heelende kruiden. - ô Hemel! wat ben ik ongelukkig! Zo zucht hy geduuriglyk, en telt ieder minuut; ieder uur schynt hem eene treurige winternacht; en eindelyk giet eene ongunstige Godheid hem het gift der jaloersheid in het hart. - Hemel! welk eene gedachte! zo mompelt hy, en ziet woedend om zich heen: Dafne kon my ontrouw zyn! - Haatlyke gedachte! - doch meisjes zyn meisjes; en Dafne is schoon; wie ziet haar zonder verrukkinge? En is Dafnis niet reeds lang op haar verliefd? - Hy is schoon: wie wordt niet door zyn gezang betoverd, wie speelt zo fraai op de fluit als hy? Zyne hut staat by Dafnes hut; een bekoorlyke lommer is de scheiding. - ô Verdwyn! gaa wech! haatlyke gedachte! Gy graaft steeds dieper in mynen boezem, en vervolgt my dag en nacht. - Dikwyls toont hem de zwakke inbeelding zyn Meisje, hoe zy vreesachtig in de schaduw sluipt, daar Dafnis aan eene waterbron haar en den Echo de smarten zyner liefde toezingt. - Hy ziet haar smachtend oog; - hy ziet, hoe haar boezem door zuchten zwelt, - of, hy ziet zyn Meisje onder het bogtig gewelf der lommer sluimeren, - Dafnis sluipt in de lommer, - ziet haar, - treedt zachtjens nader, - ongestoord laat hy zyne betoverde oogen op elke schoonheid vallen, - hy bukt zich, - kust haare hand, - en zy ontwaakt niet; - hy kust haare wangen, - hy kust haare lippen, - en zy ontwaakt niet! ô Ik ellendige! - roept Alexis, woedende; maar welke haatlyke beelden schilder ik my zelf? - Waarom ben ik zo vindingryk, om my met de grootste pynigingen te kwellen? Waarom denk ik, ik ondankbaare! alleen aan het geene haare onschuld beledigt?

Reeds was het de zesde rampvolle dag, en zyne wonde nog niet geheel geneezen. - Hy omhelst zyne beweldaadigers; - het geen opregte goedgunstigheid zeggen kan, bragten zy in, om hem te rugge te houden, maar te vergeefs; - van de Furien voortgedreven, vliegt Hy van hun af, zo ras Hy kan; - 't was avond, en de volle maan scheen, toen Hy van verre de hut van Dafne zag, - Ha! wech nu, wech nu! haatlyke gedachte! - daar woont zy, die my bemint, en heden nog, heden nog ween ik van vreugde in haare armen. - Hy sprak, en spoedde zich voort; maar ‘van onder het loof dees wyngaards, die na de hut leidt, zag hy zyn meisje heen gaan. - Zy is het.’ - Ha! Dafne! gy zyt het! uwe tedere lengte, uwe zachte gang, uw sneeuwwit gewaad! - Zy is het, Hemel! Zy is het! Maar werwaarts gaat zy zo laat tegen den nacht? - het is toch voor jonge meisjes gevaarlyk zich in den nacht op het open veld te waagen; misschien gaat zy wel vol verlangen my op mynen weg te gemoet. - Hy sprak, maar een jongling volgde Haar uit den wyngaart na; voegt

[p. 415]

zich aan haare zyde; en vriendlyk drukt zy haare hand in de zyne. - Hy gaf Haar een korfje met bloemen; - met eene bekoorlyke houdinge hing zy het aan haaren arm; - zy gingen van de hut af, en in den maanschyn te zamen heen. - Vol verbaazinge stond Alexis van verre, en beefde van het hoofd tot de voeten. Hemel! - ach, wat zie ik! - Al te waar! - ach! al te waar is het, 't welk my kwelde. - Eene medelydende Godheid voorspelde het my, - ô ik Ellendige! - ô, wie zyt Gy, een God, of eene Godin, die my myn ongeluk voorheen gevoelen liet? -Wreek my, - wreek my, straf voor myne oogen, straf deeze trouwloosheid, en laat my Ellendigen dan sterven!

Arm in arm gingen het meisje en de jongling, met eene vriendlyke houding, in den maanschyn na het myrthen boschje, 't welk den Tempel van Venus omkranst.

In de schaduwe deezer myrthen gaan zy, zeide Alexis in woede, en deeze schaduwe, waar zy my meenigwerf de trouwste Liefde zwoer! - Nu zyn zy in het boschje. - ô Hemel! ik zie hen niet meer, verborgen in de digtste struiken, zullen zy zich in de schaduw nederzetten. - Doch neen, ik zie hen weder; in den maanschyn blinkt haare witte kleeding tusschen de takken en zwarte stammen door; - zy staan stil. - Hier is eene fraaye opene plaats, en zacht gras. - Trouwlooze! plaats u hier neder, en zweert elkanderen uwe misdaadige Liefde! - Mogten de Furien u verjaagen! maar neen, hoor! de Nachtegaalen zingen hunne tedere gezangen; de Tortelduiven zuchten om hen heen. - Doch neen, ook hier blyven zy niet, zy gaan tot den Tempel der Godin. - Ha! - ik wil nader gaan, - ik wil hen zien, - ik wil hen beluisteren. Hy sloop in het myrthen - bosch; steeds gingen zy nader tot den Tempel, die, op witte marmeren pylers steunende, door den glans der maan, in de nachtlucht van verre gezien werd! - Hoe! - zy waagen het de trappen des Tempels te beklimmen? - Zou de Godin der Liefde dan de zwartste trouwloosheid beschermen? - Hy sprak, en zag het meisje de trappen des Tempels opgaan. - Met het bloemen- korfje in den arm ging zy onder de omsluitende pylers; en de jongling bleef aan eenen derzelven staan. - In de schaduwen van het bosch kwam Alexis nader; beevende en vol vertwyffelinge sloop hy in de schaduw op, welke een van de pylers maakte, bukte zich na hen toe, en zag Dafne tot het standbeeld van Venus gaan. Door het melkwit marmer glansde deeze in den maanschyn, als of ze ophield eene Godin te zyn, en zich voor de bedwelmde oogen van aanbiddende sterflingen nederboog; zy scheen vriendlyk van haaren voetstal op de offerenden neder te zien. - Dafne zeeg voor de Godin op haare knieën; leide den bloemenkrans voor zich heen,

[p. 416]

en met eene droevige houdinge bad zy snikkende aldus: Hoor! och hoor! goede Godin! Beschermster der trouwe Liefde! hoor myn smeeken, neem in gunst aan, dien krans, welken ik u ten offer breng? - Avonddauw en myne traanen glinsteren op denzelven. - Ach! reeds is het de zesde dag, zedert Alexis my verliet, ô Aartsgoede Godin? Laat hem gezond in myne armen te rugge komen! - Bescherm! ô Bescherm hem op zynen weg, en leid hem zo gezond, zo vol liefde, als hy my verliet, in myne verlangende armen te rugge!

Alexis hoort dit, ziet den jongling tegen zich overstaan, dien thans de heldere maan in 't gezicht scheen. Het was Dafnes broeder; want zy was vreesächtig, en wilde niet alleen in den nacht na den Tempel gaan.

Alexis trad van achter den pyler te voorschyn. - Dafne was door de blydste verrukking verrast; - Hy vol vreugde en schaamte; en zo zonken zy beiden, met omëlkaêr gestrengelde armen, voor de Godin neder.