Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1788

[p. 63]

Numa Pompilius, tweede Koning van Rome. Gevolgd naar het Fransch van den Heere De Florian, door J. de Pasteur. Te Leyden, by A. en J. Honcoop, 1787. In gr. 8vo. 415 bladz.

Onder de menigvuldige uitkomende Schriften, by welker verlies de waereld gering nadeel lyden zou, verheugt zich de Beminnaar der schoone letteren, met reden, wanneer hem een enkel onder 't oog valt, dat niet alleen boven 't middelmaatige verheven is, en waarvan men alleen geeuwende zeggen kan, dat het goed is, maar 't geen oorsprongelyke schoonheden in grooten getale bezit, en merktekenen draagt van Menschkunde, Historiekennis, en een verheven Genie. - Onder deeze weinigen behoort het Werk, 't geen thans voor ons ligt: dat Frankryk tot eer strekt, en waarlyk onder een van de uitsteekendste voortbrengzels, die wy, in dat vak, zints eenigen tyd, uit dat Land ontvangen hebben, met het hoogste recht mag geteld worden. De Heer de Florian draagt Numa Pompilius, die bekende Koning der Romeinen, zyne Land- en Tydgenooten in de heerlykste schilderyen, waarin de meesterlykste trekken elk in 't oog vallen moeten, voor, in eenen zeer behaagelyken, kieschen, en, naar den aart des onderwerps, eenvoudigen styl. Eene ontleding van het gantsche Werk zou te breedslagtig zyn, en weinig zouden onze Leezers daaruit de voortreffelyke schoonheden leeren kennen. Misschien eenigzins beter, uit eene kleine passage, die wy uit hetzelve zullen overneemen.

Naa dat Numa, een Sabyn van afkomst, door Tullus, den Hoogepriester van Ceres, opgevoed, zich op goddelyken last na Rome begeeven, en eenigen tyd by den Sabynschen Koning en deszelfs dochter vertoefd hadt, begeeft hy zich na den Tempel van Minerva: en in het bosch, waarin hy denzelven zoekt, vindt hy Herselia, de dochter van Romulus. Schoon deeze dochter een kind der verbeelding van den Schryver is, zullen wy den Leezer tot een proeve een gedeelte van die ontmoeting mededeelen.

‘Numa’ dan ‘rigt zyne schreden naar den Tempel, alwaar hy zyne gebeden wil uitstorten. Zyne ongeruste geest stelt hem de Nymph (de Nymph Egeria naamelyk) voor oogen; hy durft niet hoopen haar te zullen vinden,

[p. 64]

en evenwel zoeken haar zyne oogen, waneer Numa onder een met groente overdekte laan, gelyk die, welke hy in den droom gezien heeft, eene gewapende Vrouw ontdekt, op het gras gelegen, en in een diepen slaap gedompeld. Haar ontbloot hoofd leunde op haaren beukelaar; haar helm lag aan haar zyde, haare lange zwarte hairlokken hingen op haar borstharnas neder, en zetteden haare edele en majestieuse schoonheid nog meerder luister by. Onder haare hand lagen werpspietzen: aan haar zyde hing een ryk versierd zwaard, en haar kleed, tot de knie toe opgestrikt, liet haaren purperen broos zien, die met eene gouden haak was vastgehecht. Dus komt de Zuster van Apollo, na haaren pylkoker in het bosch van Erimanthus ledig geschoten te hebben, zich ter ruste leggen op den top van den Menalus; de Nymphen en bosch-Godinnen bewaaken haar; Zephyr is bevreesd om de bladeren te roeren, en het gelaat der Goden behoudt, zelfs in den slaap, dat gestreng en oorlogzuchtig voorkomen, dat, wel verre van haare schoonheid te verminderen, dezelve luister schynt by te zetten.

Zoo schoon, en nog schooner, lag daar de Heldin. Numa ziet haar voor Pallas aan: valt voor haar op zyne knieën, wil een gebed uitspreeken, en kan zyne spraak niet vinden. Zyne tong kleeft aan zyn gehemelte; zyn mond blyft half oopen; zyne armen staan uitgestrekt naar haar, die hy beschouwt; zyne oogen, op haar staarende en schemerende, zien haar beweegingloos aan.

Op dat oogenblik ontwaakt de Heldin; zy ziet Numa, en terstond is zy overeinde. Reeds bedekte haar verschriklyk helmet haar het hoofd, reeds drilt zy haare spietsen, en, met eene hooge en dreigende stem, doet zy hem deeze woorden hooren: Wie gy zyn moogt, vermetel Jongeling! die mynen slaap komt stooren, zeg het noodlot dank, dat u my ongewapend aanbiedt. Indien gy u konde verweeren, zou deeze arm uwe stoutheid straffen.

ô Godin, antwoordt haar Numa, stil uwen toorn: ik ging naar uwen Tempel, om u myn hart en myn gebed te wyen; ik heb u gezien, en myne beevende knieën zyn onder my bezweeken. De Tegenwoordigheid eener Godheid slaat eenen armen sterveling ter neder; en is het eene misdaad eene Godin te aanschouwen, zoo gedenk dat myne schemerende oogen het gezigt van u niet hebben kunnen verdraagen.

[p. 65]

Deeze woorden deeden de gramschap der Amazoone verdwynen. Zy laat de punt van haare spietsen vallen, en Numa glimlachende aanziende; (Hier eindigt de Overzetter den volzin, doch zeker moet hier geleezen worden: Numa glimlachende aanziende: of, en Numa glimlachende aanziende, zeide zy:) Herstel u, zeide zy, ik ben geen Godheid. De groote Romulus is myn Vader: en ik gaa te Rome de overwinning, welke hy behaald heeft, boodschappen. Vervolg uwen weg na den Tempel: gaa, Jongman, gaa Minerva vergiffenis smeeken, dat gy, my ziende, gemeend hebt haar te aanschouwen.

Op deeze woorden slaat zy op haaren beukelaar, en deeze klank doet haar gevolg verschynen. Men brengt haar haar schoon ros; zy springt op zynen rug, viert het den teugel, en vliegt sneller dan de wind naar Rome.’