Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1787

[p. 460]

J. Thomsons Jaargetyden. Uit het Engelsch vertaald, door J. Lublink, den Jongen. Te Amsterdam, by de Erven P. Meijer en G. Warnars. 1787. In gr. 8vo. Behalven de Voorrede, 318 bladz.

De Heer Lublink, zo voordeelig by ons bekend, als de Vertaaler van Gellerts Zedelessen en Youngs Nachtgedachten, verrykt thans de Nederlandsche Letterwaereld met eene zeer keurige en fraaije overzetting, van de Jaargetyden van den beroemden Engelschen Dichter J. Thomson. Niet beter oordeelen wy de schoonheid der Vertaaling aan onze Landgenooten te kunnen doen kennen, dan door een gedeelte by te brengen, 't geen op het tegenwoordig Jaargetyde zo wel toepasselyk is.

‘Zie de verwelkende, veel kleurige bosschen, door eene opvolging van schaduwen, het geheele Landschap bruiner maaken. Een gepakte schakeering, scheemerend en donker, en allerlei tenten, van het bleek verschietende groen, tot het roetächtige zwart. Thans noodigen zy, zacht fluisterende, de eenzaame Zangster naar haare paden, met verwelkte bladeren bestrooid, en toonen haar het laatste gezicht van dit Jaargety.

Ondertusschen spreidt de stille kalmte eene zagte schaduw over den ganschen hemel, welks kleinste golfje zelfs onzeker dobbert, werwaarts het in den luchtstroom zal afvloeijen; terwyl de wydverlichte wolken, met dauw bekleed, den zonnegloed indrinken, en, door haare heldere sluijers, zyn verzachten luister over de vreedzaame waereld uitstorten. Alsdan is het voor hen, wien wysheid en natuur bekooren, de rechte tyd, om zich aan den ontaarten hoop te onttrekken, en boven dit gering tooneeltje te verheffen, om de laagkruipende ondeugd met voeten te treeden, om de zwoegende driften in slaap te sussen, en de ingetogen rust op haare stille wandelingen te liefkoozen.

Zo lust het my, dikwerf, eenzaam en in diep gepeins, over de bruine weide en door het rosse bosch te zwerven, waar naauwlyks een bezwykend toontje meer gehoord wordt, om des Landmans arbeid te vervrolyken. Gelukkig stort nog van verre eene weduwlyke Zangster haare klagt, in flaauwe kwinkeleeringen, door de getaande boschjes, terwyl de samengevloeide Lysters en Koddenaars en Leeuwrikken, en alle wilde Gorgeltjes, wier

[p. 461]

kunstelooze toonen nog onlangs al het muzyk der golvende schaduwen uitmaakten, nu van alle bezielende welluidenheid beroofd, op den dooden tronk beevende en moedeloos nederzitten, zonder de minste glinstering op hunne pluimen, en niet dan enkele toonen van snaterend wangeluid slaakende. Ach, dat toch niet het roer, van eenig onmenschelyk oog gemikt, het muzyk van het toekomende jaar verniele, en het onschadelyk zwak geslacht, dat niets kwaads vermoedt, als een armzalige buit, in vermengden moord op den grond flodderwiekende, ombrenge.’

Het bleeke, afwykende jaar, echter nog niet van bevalligheid ontbloot, brengt ons in zagter luim; want nu rammelt onophoudelyk het loof der treurige bosschen, en verschrikt niet zelden den peinzenden Wandelaar, of dwarrelt zachtkens in de golvende lucht: maar, wanneer een sterker wind door de takken blaast, dan stroomt een vloed van bladen door de lucht, tot de paden der bosschen, door de verbaazende bui bevloerd en opgepropt, op ieder ryzend windje de woesteny der verwelking voortrollen, en, nu geheel ontkleed, een ruischend gefluit doen hooren. Het verschroeide groen der velden is geweeken, en het bloemengeslacht, in zyne beddens opgekrompen, heeft het zonnige kleed afgelegd, zelfs het geen nog van geharder vruchten overbleef, valt van den naakten Boom, en Wouden, Velden, Bloem- en Boomgaarden, alles in het uitgestrekte vergezicht van verwoesting, doorboort de ziel.

Dit keurig uitgevoerd Werkje, is met vier fraaije Plaatjes, van den beroemden Vinkeles, op elk Saizoen toepasselyk, vercierd.