Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1786

Proeve van Poëtische Mengelstoffen, door het Diehtlievend Kunstgenootschap, onder de Spreuk: Kunstliefde spaart geen vlyt, en Prysvaerzen. XI de Deel. 1 Stuk. Te Leyden, by P. van der Eyk en D. Vygh, 1786. In gr. 8vo. 92 bladz.

Deeze bundel doet de voorigen geene oneer aan, zo wat de Prysversen, als wat de Mengelstoffen betreft: uit de laatstgemelden zullen wy onzen Leezers een Dichtstukje, getyteld Cinthia, mededeelen.

Waarom, ô Cinthia! (helaas zo wreed a ls schoon)
Verachtge dus myn' Cithertoon?
Groeit niet de laage wilg naast honderdjaarige eiken
Die aan de wolken reiken?
Zwicht niet de morgenster, hoe zilverwit van glans,
Zodra de gouden zon verryst aan 's Hemels trans?
Of hoort ge nooit in groene woudprieelen
Een mindren toon, dan dien der schelle Filomeelen,

[p. 606]

 

Wier zangrig kropje zwelt

 

Wanneer 't aan 't luistrend woud zyn teedre liefde meldt?

 

Ach, Cinthia! - hoe zou myn zangtoon ryzen,

 

Woudt gy me eens wedermin bewyzen,

 

Stemde eens een zuivre lonk den wensch myns harte toe,

 

Of leedt uw fierheid flechts dat ik u hulde doe.

 

Maar ach ik klaag vergeefsch - ô Zangers! die boschaadje

 

En hof en beemd vervult met uw vryaadje,

 

Zingt vry en bly, de lieve Lente keert,

 

Die al 't gevogelt minnen leert.

 

De planten minnen zelfs; daar zich de taaye wingerd

 

Of groenende olmen, 't klim om ryzige eiken slingert.

 

Maar Cinthia, het zy de Lente bloemen strooit,

 

't Zy zich de ryke herfst met gouden halmen tooit,

 

Het zy de zomerzon, terwyl de windjes zwygen,

 

De dorstige akkerlien doet naar hunn' adem hygen,

 

Het zy de winter woedt, van sneeuw en hagel grys,

 

Blyft killer dan Siberisch ys.