Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1786

Leerzaame Fabelen en Vertel els. Met plaaten. Te Leyden, by W.H. Gryp. 64 Bladz. in gr. octavo.

Eene gansch niet onaartige Verzameling van Fabelen en Vertelfels, getrokken uit Esopus, Phedrus en andere Fabelschryvers. De voordragt is zeer duidelyk en ligt bevatbaar. De Beryming ontbreekt het gansch niet aan vloeibaarheid, en de Navolging is over 't algemeen natuurlyk en los. Tot een voorbeeld en ter staaving van ons gezegde diene de Fabel met het opschrift.

De bygelovige boer en de spin.

Een Boer, zo wys en vroom als Boeren zyn,

(En dus van jongsaf aan door Bygeloof bezeten)

Lag zeekren tyd op 't krankbed vol van pyn,

De sleepende uuren af te meeten.

Hy vreesde afgryselyk voor kist, voor baer, en graf.

[p. 42]

 

Al riep Magister Klaas: ‘'k zeeer Kryn! je komt 'er af.

 

Het baatte niet...Myn Heer Pastoor moest komen,

 

En hooren in de biegt zyn zonden aan.

 

 

 

Nu kwamen: water in de melk gedaan,

 

Verkorte tienden, en geschonden 's Heeren boomen,

 

Ook visschen, diefsch by nacht zyns buurmans fuik ontnomen,

 

En...maar hier bleef de tong van Kryn in 't biegten staan.

 

‘Hoe nu toch Kryn! wat gaat u aan?’

 

‘Och lieve Heer Pastoor!...Wie zou niet schroomen!

 

Een kleppertje...hoor! hoor!...daar slaat het, droeve nood!

 

 

 

Dit spelt gewis myn dood.

 

De goede Priester spant al zyne kragten t'zamen

 

Om Kryn deez' zotterny te praaten uit het hoofd.

 

Hy zegt, dat die gedachten niet betaamen,

 

En dat hy zich behoort te schaamen,

 

Dat geen verstandig Man zulke ydelheen gelooft;

 

Vergeefsch! hy praat het Kryn niet uit zyn hoofd.

 

Men mag Amfion zyn, en rots en woud vervoeren,

 

Men overtuigt nogthans geen boeren.’

 

Een oude Spin, die aan de bedstêe zat,

 

En 't recht der Gastvryheid by Kryn lang had genooten,

 

Had alles aangehoord, en 't heeft haar zeer verdrooten

 

Dat zulk een dwaaze waan haar vroomen waard bezet;

 

Zy heeft dan kort en goed het heel geschil beslooten;

 

Want langs haar spindraad afgeschooten

 

Heeft zy het kleppend diertje stuks gevat.

 

 

 

‘Zie, riep zy, dwaaze Mensch van waangeloof bezeten,

 

Zie wat ik in myn nypers hou,

 

't Is uw Profeet!...zoo ik vertrouw,

 

Gy zult uw dwaasheid nu vergeeten

 

 

 

Zeg toch hoe zulk een diertje uw dood zou weeten,

 

Dat van zyn eigen noodlot 't minst niet wist,

 

En dat ik voor uwe oogen op zal eeten?

 

ô Kryn, ô Kryn! gy hebt uw grof vergist.