Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1784

[p. 512]

De tederhartige en vergeefryke egtgenoote.

(Uit de Letters to honoria and marianne on Various Subjects.)

De Hemel verhoede het, dat myne jonge Vriendinnen (indien zy ooit in den Huwelykenstaat treeden,) eenen Egtgenoot aantreffen gelyk de Heer william s-, of, indien dit haar ongelukkig lot mogt weezen, dan wensch ik dat zy die maate van Goedaartigheid mogen bezitten, welke zyne Vrouwe betoonde.

Gister vond ik haar zitten, schreiende by een Brief die op tafel voor haar lag; en dien zy my vryheid gaf te leezen; dewyl wy zo lang Boezemvriendinnen geweest waren. Ik doorliep den inhoud met een vlugtig oog; en kon niet nalaaten een traan van medelyden te laaten rollen over de ongelukkige Schryfster, die ik vernam eene ongelukkige jonge Dogter te weezen, door den Heer william s-, eenige jaaren geleden, verleid: by welke hy twee Kinderen hadt, en die hy nu, nevens de twee onschuldige wichten, aan armoede en gebrek overliet. - Ik vond my op de herleezing getroffen, waarin een tederhartigheid doorstraalde, welke men zeldzaam aantreft by Vrouwen, die, tot een schandelyk leeven vervallen, meest altoos verhard in de ondeugd en van tedere aandoeningen beroofd worden. Hoe werd myn hart geraakt als ik aan deezen regel kwam. De kleine jan staat aan myn schoot, vraagt om een stukje brood; helaas! ik heb geen kruimel voor hem, noch voor myzelve. Het naaschrift trof my ook sterk: het was: Gy beloofde my het Schoolgeld voor thomas te zullen betaalen.

Ik vroeg Mevrouw s-wat zy voorhadt te doen? - ‘Zulks vordert,’ zeide de waardige Vrouw, ‘geen oogenblik bedenkens. Ik zal last geeven dat 'er een voeglyk jaargeld bepaald worde om het aan deeze ongelukkig verleide uit te reiken, - en ik zal terstond om de arme Kinderen zenden, en alles gereed maaken tot hunne verkwikking; de Kinderen van mynen Egtgenoot zullen niet van gebrek kwynen, - omkoomen, - terwyl ik in overvloed leef en in staat ben hun te helpen.’ Zy schreide. - Op dit oogenblik zondt zy een Bankbriefje aan de ongelukkige Moeder, en beval dat de Kinderen met den Brenger dier gifte zouden te rug komen.

't Waren twee lieve Jongens, doch onbeschryflyk arm gekleed. Mevrouw s- trok hun eenige andere kleederen, tot dat einde in gereedheid gebragt, met eigen hand, aan; zy stonden versteld, en waren blyde met dien opschik, gelyk

[p. 513]

zy het noemden. Zie, zei jan, welk een fraaije Rok! - Zie, zei thomas, welke mooije Koussen heeft die goede Mevrouw my gegeeven! - ‘Onnoozele Wichten!’ verzugtte Mevrouw s-, terwyl zy voort voer met die halfnaakten te kleeden. ‘Helaas! Schuldige Ouders van uw verlaaten Kroost, welk een dierbaar vermaak derft gy, door uw schaamtloos verzuim van zulke inneemd lieve Praaters!’

Zo als zy dit gezegd hadt ging de deur open, en de Heer william tradt binnen; hy stondt versteld. ‘Zie hier,’ zeide Mevrouw, ‘myn Waarde!’ - Wiens Jongens zyn dit? viel hy haar in de reden. - ‘Helaas! (voer zy voort,) waarom verwaarloost gy, waarom laat gy, deeze Kinderen met derzelver Moeder bykans van kommer en gebrek omkomen? Waarom, myne Waarde, hebt gy my geen berigt gegeeven van deeze ongelukkigen? Ik heb een hart, dat, hoop ik, ruim genoeg is om deeze Kinderen, als myne eigene, aan te neemen: want zyn het de Kinderen van myn Man niet?’ Hemelsche Vrouw! (riep hy uit, geheel verrukt over haare gadelooze edelmoedigheid,) word ik dus berispt over myne ontrouw, ten opzigte van de beminnelykste Egtgenoote die immer bestondt! ô, myn Lief! vergeef het my, - maar dat is onmogelyk. - Ik ben - Ik zal altoos alleen de uwe blyven. Doch waar is de ongelukkige Vrouw, die.... - ‘Ik heb,’ hervatte Mevrouw s-, ‘voor alles zorge gedraagen, ik zal haar 's jaarlyks eene genoegzaame somme tot haar bestaan toeschikken; - wat deeze Kinderen, - deeze lieve Jongens betreft, hunne opvoeding zal ik op my neemen.’ - Goede god! (sprak de Heer william s-,) dit is te veel! o myn harriet, welk een zegepraal van Edelmoedigheid hebt gy behaald! Hy drukte haar op 't tederst in zyne armen, zy leunde op zyn borst, en een stille traan ontrolde haar oog.

Te zeer was ik aangedaan over dit ontroerend tooneel, om de eerste gelegenheid van heen te gaan niet waar te neemen, - vol verwondering over eene Vrouw, die haare Sexe eere aandoet.