Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1784

Palemon by het graf van Cloë.

(Herdersklacht.)

‘Zy zyn verdweenen die bekoorlyke dagen, waerin ik met myne beminde Cloë, de streelendste vermaken ondervond. Thans heeft de alvernielende zeissen des doods haer leefdraed afgeknot, thans ligt zy hier in het somber graf gedompeld!... de wormen doorknagen haar teder ligchaem: ik mag haer beminlyk aenschyn niet meêr zien, noch myn mond op hare malsche lipjes drukken!... ik zal uit haren lieven mond geen streelende woordjes meêr hooren. - Zy is van my weggerukt, en dat voor eeuwig!.. ô Grievend ongeluk! Moest gy dus, ô wreede menschenmoorder! my, van myn geluk berooven? moest gy myne Cloë uit myne armen scheuren? had gy lust om my in de rampzaligste droefheid neêr te vellen? waren 'er geene anderen, aan welke gy uw lust boeten kost? had gy geen medelykden met eenen herder, die met zyne zielsvriendinne de zoetigheden der aerde smaekte? Kost de zielbetooverende schoonheid van myne Cloë u niet bewegen? Konden hare lieve oogjes, die boven haar beminlyk aengezicht, als twee zonnen hunne stralen verspreidden, u niet te rugge houden om haer door uwe zeissen te treffen? Neen - wreede! gy wilde my van alles berooven!... Nu moet ik eenzaem in myn hutje le-

[p. 364]

ven, en my voor eeuwig in de droefheid zien neêrgedompeld!...

Als ik my die zielstreelende dagen nog te binnen breng, hoe streelend waren zy voor myne ziel! hoe dikwyls heb ik de liefde, die myne Cloë voor my had opgevat, uit hare oogjes gelezen! Welk een vermaek was het voor my, wen ze my telkens een lonkje van liefde toeschoot! hoe dikwyls kuste ik hare rozenkoontjes! hoe menigmalen smaekte ik de Nectar der liefde van hare malsche lipjes! wat heb ik verscheide reizen hare poezelige armpjes gestreeld, en hare handjes gedrukt in myn rechterhand!.... Nooit kon ik beter vermaek genieten, dan, wanneer zy des morgens naer my toekwam trippelen, om hare morgenzangen aen my te wyden! De teederste aendoeningen omringden my, wanneer zy de zachtste toontjes, door haer orgelkeeltje, voortbragt!... Wanneer wy op het veld waren, om onze schaepies te hoeden, dan vertelden wy elkander de zoetigheden der liefde intusschen hief zy een vrolyk liefdenslied aen, en ik speelde op myn herdersfluit, zoo dat het gansche veld door de lieffelykheid onzer toonen weêrgalmde, alles scheen van vreugde opgetoogen!... De blaedjes ritselden aen de takjes door de zoele westewindjes: terwyl de Filomeeltjes, onze toonen hervattende, hunne orgelkeeltjes over het gansche veld deden hooren! De bloempjes verhieven hunne topjes en schenen van vreugden hunne geuren aen ons toe te zenden! Onze schaepjes waren dartelend' in de malsche klaverweide! De beekjes ruischten, en het geschubde heir dartelde in de stroompjes! - Keerden wy des avonds, wanneer het wolkgordyn voor onze oogen wierd toegeschoven, naer onze hut te rugge, dan zond het gansche veld zyne avondgeuren aen ons toe: alles wachtte ons, met blydschap, tegens den aenstaenden morgen, en de vogeltjes zongen, ter onzer eere, hunne laetste avonddeuntjes! - Maer! helaes! myn Cloë leeft niet meêr.... hier, hier ligt zy, die jonge schoone is ter prooi des grafs geworden; - zy is van myne zyde weggerukt, en ik zal haer nooit weder in myne armen drukken!... ô Myne Cloë! moest gy dus zoo vroeg in uwen lentetyd den slag des doods gevoelen! Mogt gy de zoetheid dezes levens niet langer smaken! Myne zielsvriendin! och! ware ik met u gestorven, - hoe oneindig aengenamer zou my de dood geweest zyn, dan zonder u myne dagen te eindigen!.... De teederheid van u, omtrent uwen herder Palemon, gevoelde gy nog op het hevigst blaken, toen gy, met uwen laetsten adem in uwen mond liggende, myn hand vatte, en, schoon stamerende, my deze volgende zieletroostende woorden toesprak: terwyl een vloed van zilte tranen langs uwe wangen biggelde!’

[p. 365]

‘Myn Palemon, de tyd is gekomen waer in wy scheiden moeten, koom, laet ik nog eens myne lippen op uwen mond drukken!... Troost u, myn zielevriend! want wy zullen voor eeuwig niet van malkander gescheiden zyn, maer eerlang zullen wy onscheidbaer leven, in de gewesten der eeuwige zaligheid!’

‘Teedre woorden! Malsche troost! van zulk eene hartestreelster!... Maer, hoe zal ik my troosten! zou ik u vertegen kunnen, u, die de eenigste streelster myner ziel waert, aen wien ik myn geluk, myn verruklyk leven te danken had!.... Neen - ik zal altyd treuren, en hier dagelyks myne klagten uitboezemen: dit is myne vreugde, dat ik tranen op uw graf mag storten!... Niets kan my voortaen meêr vermaken, dewyl myn vermaek hier den doodslaep slaept! Zwygt des, ô Vogeltjes! die my eertyds streelen konden, vliegt naer eene andere luchtstreek, daer de Herders nog met hunne Herderinnen leven, en dat vermaek genieten, dat ik met myne Cloë genoten heb! En gy, zoele Zefirs, staekt uw wuiffelen, op dat de blaedjes aen hunne takjes niet meêr ritselen!... Ei, beekjes, ruischt niet meêr, - en gy, ô Visjes, staekt uw spartelen in de zilvere stroompjes, - wel aen, myn Schaepjes, scheid uit met dartelen, dewyl uwe Herderin u niet meêr hoeden zal!’

Dus klaegde Palemon, terwyl hy een' vloed van brakke tranen op het graf van zyne Cloë stortte.

Vlaerdingen.

A. Soek.