Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1784

De eer des Zaligmakers gehandhaafd in drie Redenvoeringen; uitgesprooken in de Beverwyk, in den jaare 1783, door G.H. Pfeiffer. Onlangs Predikant by de Evangelisch Luthersche Gemeente te Curacao. Te Amsterdam, by J.C. Kuiper, 1784. Behalven het Voorwerk, 93 bladz. in gr. octavo.

Uit de Voorreden, aen 't hoofd dezer Redenvoeringen geplaetst, is af te nemen, dat de Eerwaerde Pfeiffer opgemerkt hebbe, hoe 'er velen onder zyne Geloofsgenooten gevonden worden, die zich al te bekrompen denkbeelden van den Zaligmaker vormen; vooral met betrekking tot deszelfs Koninglyk Bestier; het welk hem noopt zich opzetlyk daer over uit te laten, en in deze Voorreden te toonen, ‘dat wy bevoegt zyn, van den Heere onzen Verlosser, te gelooven, dat hy alles voor ons beschikt, door de middelen en werktuigen zyner wysheid ons alles ryklyk bezorgende, wat wy tot onzen waaren welstand behoeven; en dat wy hiervan door de ondervin-

[p. 411]

ding overtuigd zyn.’ - Overeenkomstig hiermede zyn dan ook deze drie Leerredenen ingericht, om zyne Toehoorders tot de hartlyke erkentenis dezer waerheid op te leiden, en hen te noopen, om hun gedrag, in ene geloovige gehoorzaemheid aen Koning Jezus, met een onwankelbaer vertrouwen op zyne bestiering, daeraen te doen beantwoorden.

Hier toe stelt hy zich, in de eerste Leerreden, naer aenleiding der Tekstwoorden Ps. XL. 14 voor, te toonen, (1.) dat het de Heere alleen is, die ons helpen en verlossen kan; (2.) waerin die verlossing en hulp besta, welke wy van den Heer verwachten mogen; (3.) welke de vruchten zyn, waeraen wy merken moeten, of wy waerlyk door den Heer verlost en geholpen zyn; en eindelyk (4.) hoe wy, by aenhoudendheid en vuuriglyk, het gebed tot God hebben aen te wenden, als een der krachtigste middelen, om, zo spoedig als mogelyk is, door hem verlost en geholpen te worden. - Voorts strekt de tweede Leerreden, over Matth. IX. 2. om te doen zien, dat, zullen wy ooit vergeving der zonden by God erlangen, de Heer, 's Menschen Zoon, ons dezelven vergeven moet; deze stelling word eerst in 't algemeen bewezen, en vervolgens nader gestaafd, uit aenmerking van de voorwaerden op welken ons de zonden vergeven worden; - van het begrip dat men zich van de vergeving der zonden te vormen heeft, - en van het kenteken, waeraen wy merken moeten, of ons de zonden vergeven zyn: het welk zyn Eerwaerde, ten slot dezer Redenvoeringe, met enige daer toe betreklyke betrachtende aenmerkingen vergezeld doet gaen. - En laetstlyk verledigt zyn Eerwaerde zich in de derde Leerreden, om den zin van des Apostels tael, Gal. II. 20. in den zamenhang op te helderen; voorts te toonen, waerom en hoe wy in 't Geloof aen Gods Zoon hebben te leven; en eindelyk aen te dringen het gewigt der redenen in den Tekst bygebragt, die ons met den Apostel volstandig in 't geloof aen Gods Zoon moeten doen blyven staen; te weten, dat hy ons lief gehad, en zich zelven voor ons overgegeven heeft: welke tweeledige beweegreden men, gelyk zyn Eerwaerde opmerkt, ook dus tot één kan brengen, dat men des Apostels woorden in dien zin verstae, als of by zeide: de Zoon van God heeft my zo lief gehad, dat hy zichzelven voor my heeft overgegeven. - Men ontmoet in 't geheele beloop dezer Redenvoeringe ene recht ernstige en geleidlyke voordragt.