Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1783

[p. 220]

Celamon.

(Naar het Fransch.)

Febus had zyne straalen dit halfrond onttrokken, en andere Volken waren met zyn koesterend licht begunstigd. - Lucina, zyne Zuster, omringd door schitterende Hemellichten, verving zyne plaats, en sloeg, met haar helder gelaat, de stervelingen, die in een diepen slaap bedolven waren, gade. Alleenlyk Celamon, gedwongen om by zyne kudde te waaken, welke hy op den dag, wegens de brandende hitte der zonne, niet had laaten weiden, was neergehukt op het malsche gras, leunende op den stam van een ouden boom, vestigde hy het oog op den stillen loop der Hemellichten; maar werd 'er niet byzonder door aangedaan. De natuur heeft op ons gemoed niet altyd dezelfde kracht; onze Geest is zomtyds omringd door hinderpaalen, die denzelven niet toelaaten altyd door te dringen, in die schoonheden, welke zo bewonderenswaardig zyn.

In zulk een droevig oogenblik bevond zich Celamon, hy was ongevoelig voor alle de schoonheden der natuure. Hem komt de noodlottige gedachte in den zin, om zyne kudde en zyn klein landgoed te verkoopen; ten einde zich in de Stad ter woonplaatze neer te zetten. Daar, (zegt hy,) zal ik niet gedwongen zyn om den ganschen nacht te waaken, blootgesteld aan duizende gevaaren; durvende myn oog niet luiken, als moetende zonder ophouden toezien, dat geen wreede wolf één myner dierbaare Schaapen roove. Zal ik daar niet beter op het zachte dons liggen, en my, naar mynen zin, even als alle de andere menschen, door den slaap verkwikken? - Ja! het besluit is genomen, ik gaa, en wil eindelyk eens gelukkig leeven.

Dus sprak hy, en zette zich in de naby gelegen Stad ter wooning neer! Geduurende eenigen tyd, vond hy genoegen in deeze nieuwe leevenswyze, de nieuwheid der Voorwerpen, en gebrek aan ondervinding, begunstigde de schyn-genoeglykheden die hem omringden. - Arme Celamon! hy was nog heden niet gelukkig geweest, maar hoopte het morgen te zyn. Die dag van morgen was altyd, als de anderen, een dag! doorgebragt in verlangen, hoopen, en zich somtyds eens te verblyden. Doch waar over? De vermaaken zyn niets wanneer men dezelve al te naby beschouwt; en rasch zal hy ondervinden, dat zorg en kommer meer heerschen in het gewoel der Waereld, dan in de eenzaamheid. Altyd moetende leeven met vyanden, zo wel van waarheid als van deugd en zedigheid. Altyd bedroogen, en te leur gesteld wordende zelfs door hun, die men meent zyne allerbeste vrien-

[p. 221]

den te zyn; leevende midden in éen ongeschikt gewoel, en verward in eene verzameling van alle soorten van ondeugden, zal Celamon wel dra naar zyn voorig leeven weder haaken.

Op zekeren dag, door diepe gepeinzen geslingerd, komt hy toevallig aan den kant van zyne oude hut wandelen. Hy doorkruist, met vreugde, de vlakten en heuvels die hem zo bekend waren. - Vermoeid en geheel in 't zweet, bemerkt hy eenen ouden en schaduwryken eik, die een beekje overschaduwde, het welk al ruischende deszelfs wortels bespoelde. De frissche koelheid der plaatze, en 't aangenaam gemurmel des waters, nodigt hem ter ruste. Hy zet zich neer; en, alle de plaatzen van rondsom beschouwende, roept hy uit: Lieflyke grotten! zoete streeken! hoe heb ik u kunnen verlaaten, ter najaaginge van een geluk, dat niet dan eenen bedriegelyken schyn heeft! Helaas! waar is die tyd heen gevloogen, toen ik, niet ontrust door eenigen kommer, myne kudde aan de helling van gindschen heuvel genoeglyk zag weiden! Nu eens bragt ik een afgedwaald Schaap, vol van vreugde, te rug. Dan eens beval ik myne bloode kudde der trouwheid van mynen hond aan; en smaakte, op deeze groene zooden, de zoetigheden van den verkwikkenden slaap. Op een anderen tyd paarde ik myne stem met die der boschbewoonders; deeze streeken baauwden den toon myner stem, en het gezang der vlugge orgelkeelen, na. De gansche natuur scheen, rondom my, alle haare kostelykste geschenken saamgepaard te hebben. Maar was ik, die 'er geen rechte waarde op wist te stellen, dezelve wel waardig? Ik, arme sterveling! ik heb het Geluk verlaaten, om 'er een schim en schaduw van na te volgen....... Dan zou de natuur my nog weder in deeze aangenaame Landsdouwen willen aanneemen? ô Ja! zonder twyffel, en my dunkt ik zie aan haar vrolyk en bly gelaat, dat zy my schynt te nodigen om weder bezit van deeze dreeven te neemen. Het is nu, dat ik zie, hoe ik van de onsterfelyke Goden geliefd ben! Ja! zy hebben my om geene andere reden het gewoel der waereld leeren kennen, dan om my des te levendiger al de waarde van het genoeglyk buitenleven te doen gevoelen. - Dus gesproken hebbende, kocht hy wederom eene kudde van het weinige goed, dat hem nog overbleef; en sleet, met genoeglykheid, zyne dagen in deze lieflyke eenzaamheid; welker waarde hy niet gekend had, voor en al eer hy eenigen tyd van dezelve was beroofd geweest.

A.