Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1783

Daniël in den kuil der Leeuwen. In zes Zangen. Te Leyden by A. en J. Honkoop, 1782. In octavo 124 bladz.

Het lotgeval van Daniël, veroordeeld tot den doodlyken Leeuwenkuil, en in denzelven door God kragtdaadig by 't leeven bewaard, met zyne daarop gevolgde redding en bevestiging in de gunst van den Persischen Vorst, wordt hier in een maatloos Dichtgewaad getooid. De eerste Zang ontvouwt ons in welk eene blaakende gunst Daniël by Koning Darius stond; hoe nydige Hovelingen, zynen val berokkenende, den Koning wisten over te haalen, tot het tekenen van een bevelschrift, 't welk zy konden voorzien, dat van een doodlyk gevolg voor Daniël moest weezen. In den tweeden Zang hoort men Daniël, die, tegen 's Konings lastschrift, den God van Hemel en Aarde gebeden had, voor den Koning beschuldigd; men ziet den verraaderlyken toeleg dermaate voortgezet, dat de Koning als in engte gebragt worde; doch tevens verneemt men, dat de Vorst zig nog vleit met het behoud van Daniël. Dan dit mislukt hem, naar uitwyzen van den derden Zang; gemerkt Daniël, in stede van te veinzen, openlyk bekent, dat hy zynen God gebeden heeft. Het doodvonnis is des onvermydelyk, en Daniël, hoe 't den Vorst ook smerte, wordt den Leeuwen ten prooie gegeeven. In zulke omstandigheden moest noodwendig eene groote verscheidenheid van gemoedsbeweegingen, by Daniël en Darius, plaats hebben; de eersten worden in den vierden, en de laatsten in den vyfden Zang geschetst. Tevens maalt ons de vyfde Zang de overleggingen van 't verraaderlyke rot; 't welk, (bewust van 's Konings smertelyke aandoening over het voorgevallene, en bevreesd dat de Vorst hunne in 't werk gestelde maatregelen in derzelver grond zal ontdekken,) eene zamenzweering tegen den Vorst zelven vormt. In den vyfden Zang heeft de Dichter de vryheid genomen om Darius, door een en ander droomgezigt, op te leiden tot de gedagten, dat Daniël nog onbeschadigd onder de Leeuwen leeft, met dat streelend denkbeeld doet hy den Koning dan voorts, in den zesden Zang, zig, met den vroegen morgen, naar der Leeuwen verblyfplaats begeeven. Deeze laatste Zang stelt ons 's Vorsten aandoeningen, in dat vooruitzigt,

[p. 89]

voor oogen; en te gelyk aandoeningen van eene andere natuur, die in hem ontstaan, op het verneemen der gemaakte zamenzweeringe tegen zynen Persoon, welke een van Daniëls lyfdienaaren hem ontdekt. De Vorst, op die kundigheid Hofwaards gekeerd, ontbiedt gelaaten deeze Verraaders by zig, en beveelt hen mede te gaan; daar hy, van zyne Lyfwagt vergezeld, kuilwaards treedt, om het zegel der gevangenisse open te breeken. Zulks geschiedt: de Vorst vind Daniël leevende; geen Leeuw heeft hem eenig leed toegebragt: wederzydsche aandoeningen zyn hier treffende. En zo dra is Daniël niet uit den kuil verlost, of Darius doet die Verraaders, met hunne vrouwen en kinderen, (middelerwyl ook hier by gevoerd,) voor de Leeuwen werpen; die hen terstond in hunne woede verscheuren. Darius omhelst zynen Vriend, terwyl hy den waaren God, die hem beschermd heeft, verheerlykt. En Daniël, t'huiswaards gekeerd, wendt zig, met het gansche Huisgezin, (over zyne redding vol vreugde,) tot lof-en dankzegging, met gebeden en smeekingen, voor den throon des Allerhoogsten. Vervolgens, op Koninglyk bevel, ten Hove gaande, zag hy ter zyde het hol der Leeuwen, ‘en nooit zag hij, zegt men, het zelve in den laaten loop van zijn luisterrijk leven, dan met die aandoeningen, waarmede een Held het slagveld aanschouwt, op het welk hij eene heerlijke zegenpraal bevogten heeft.’

Onze Autheur heeft dit alles met verscheiden tusschenkomende omstandigheden doorvlogten, die hy wel ter snede bybrengt; en voorts heeft hy den verschillenden aart der characters, die hy laat werken, eigenaartig in agt genomen; het welk deeze dichtkundige opschik van eene bekende Geschiedenis gevallig maakt.