Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1782

[p. 432]

Het goed vertrouwen.

Oront betaalde onlangs Dorant een rekening,

Die hy voor twéé jaar reeds ontving.

Van hem, die zo veel tyds behoeft tot briefjes leezen,

Wilde ik de Schuldheer niet graag weezen.

En echter dit gebruik schynt niet zeer zonderling;
Ja 't gaat wel eens -, zo men de koopliên mag gelooven,

De maat der billykheid te boven.

Maar, dit behoort niet tot ons plan...

Oront voldeed zyn reek'ning dan;

Wendde onmagt voor, en vroeg verschooning voor zyn draalen,

Volstrekt van oogmerk om voortaan

Zyn schulden spoedig te betaalen.

‘Dit kwam 'er nog zô zeer,’ was 't antwoord, ‘niet op aan.

Men kan zig altoos niet bepaalen;

En is dit lang, naar uwen zin?

Hier’ - wyzende op zyn boek - ‘staan nog wel and'ren in.’
‘Is 't moog'lyk’, sprak Oront, ‘dit zyn eerst klaare blyken

Dat gy vertrouwen in my stelt!

Ik had den tyd nog wel....! Ai laat my dan het geld

Voor ditmaal weder naar my stryken,

'k Ben ligt in de and're week wat beter nog by kas.’

‘Neen, 'k bidde u’ - zei Dorant - ‘laat leggen!

't Koomt thans byzonder my te pas.

Maar vriend, wy zyn gewoon iets van dien aart te zeggen.’

w.h.