Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1782

Phillis en Chloé.

(Uit het Hoogduitsch.)

phillis.

Gy Chloë, altyd draagt gy uw korfje aan den arm.

chloé.

Ja, Phillis, ja, altyd draag ik dat korfje aan den arm; ik wilde het om eene geheele kudde niet geven; neen, ik wilde het niet geven, sprak zy, en drukte het lachgende aan haare zyde.

phillis.

Waarom, Chloé, waarom houd gy uw korfje zo in waarde? wil ik raden? Zie gy word rood, wil ik raden?

chloé.

Hoe! - rood?

phillis.

Ja, gelyk wanneer iemand het avondrood in het aangezicht schynt.

chloé.

Hoe! Phillis! - ik zal het u zeggen. De jonge Amintas heeft het my geschonken, die schoonste herder; hy heeft het zelve gevlogten. Ach! zie hoe net, zie hoe schoon die groene bladeren en die roode bloemen in dat witte korfje gevlogten zyn, en ik houde het in waarde, waar ik heen gaa, daar draag ik het aan den arm; de bloemen lyken my schoner, zy ruiken lieflyker die ik in myn korfje draage, en de vrugten zyn zoeter, die ik uit het korfje eete, Phillis - doch zal ik 't alles zeggen? ik - ik heb het reeds dikwils gekust, hy is toch de beste, de schoonste herder.

phillis.

Ik hebbe het hem zien vlegten: weet gy, wat hy toen tot het korfje zeide? Maar Alexis, myn herder, is even zoo schoon; gy zult hem hooren zingen, ik zal u dat liedje zingen 't welk hy my gister voorzong.

[p. 425]

chloé.

Maar, Phillis, wat heeft Amyntas aan 't korfje gezegt.

phillis.

Ja, ik moet eerst dat liedje zingen.

chloé.

Ach, het is zo lang?

phillis.

Hoor maar: ‘Vrolyk ben ik, wanneer het avondrood aan den heuvel my beschynt. Doch Phillis, noch vrolyker ben ik, wanneer ik u lachgen zie: zoo vrolyk keert de koornzigter niet huiswaarts, wanneer hy zyne laatste schoof in zyne volle schuur draagt, als ik, van u gekust, in myne hut gaa.’ Zoo heeft hy gezongen.

chloé.

Een schoon lied! maar, Phillis wat sprak Amyntas tegen het korfje?

phillis.

Ik moet lachgen: hy zat op den grond in een teenbosch, en terwyl zyne vingers de groene en de bruine en de witte teenen door een vlogten, terwyl -

chloé.

Nu dan, waarom zwygt gy?

Ondertusschen, ging Phillis lachgend voort: onderwylen, sprak hy, ‘gy korfje, ik zal u aan Chloé schenken, de schoone Chloé, die zoo bevallig lacht toen ze gister de kudde voor my voor by dreef; zyt gegroet, Amyntas, sprak ze, en lagchte zoo vriendlyk, zoo vriendlyk, dat my het hart klopte. Buigt u gehoorzaam, gy bonte teenen, en breekt niet onder het vlegten; dan zult gy aan der liefste Chloés zyde hangen; ja, wanneer zy 't in waarde houd, ô wanneer zy 't in waarde hield, wanneer zy het dikwils aan haare zyde droeg’! - Zo sprak hy, en intusschen was het korfje gemaakt, en fluks sprong hy op, en huppelde, omdat het hem zoo wel gelukt was.

chloé.

Ach! ik gaa! daar agter gindschen heuvel dryft hy zyne kudde, ik zal hem voorbygaan; ziet, zal ik zeggen, ziet Amyntas, ik heb uw korfje aan den arm.