Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1782

De kragt der liefde.

Hoe wonder sterkwerkend is de Liefde! Die gelukkige zamenstemming van twee voor elkander geschikte Harten! Die aangenaame vereeniging, zo verre verwyderd van de wilde vervoeringen der misdaadige Drift, menigvoud met dien heiligen naam bestempeld. - Anconius was een Jongeling van de beminnelykste geaartheid, en, buiten zyn weeten, de Zoon van een Prins, uit een der eerste Familien in Palermo, die, een geheime minnehandeling gehad hebbende met eene Dame van hooger rang, haar naderhand trouwde. Twee maanden, naa de voltrekking des Huwelyks, beviel zy van een Zoon. De schaamte, en de vrees voor de smaad des Hofs, bewoog hem en de Dame, dit Kind, voor altoos, te verbergen, en de Opvoeding van 't zelve toe te vertrouwen aan een Boer en een Boerin, op een wydafgeleegen Landgoed.

Hier leerde anconius, groot geworden, de deugden van zynen getrouwen Oppasser; hy overtrof alle Landjongens in manlyke oefeningen, en smaakte de zuivere geneugten

[p. 125]

van het leeven. Zyne ziel was niet ongevoelig voor de zagte aandoeningen der Liefde. Onder de Land-meisjes was 'er een die hem boven alle andere behaagde, door lichaams- en zielsbevalligheden. Voor haar scheen hy te leeven, en de beminnelyke marina was niet ongevoelig voor zyne Liefde; 't geheele Dorp verwagtte dat zy welhaast een Paar zouden worden. - Omtrent deezen tyd werd zyne Moeder, die naderhand verscheide Kinderen ter waereld gebragt hadt, aangetast, door eene kwaal, welk een einde aan haar leeven dreigde te maaken. Zy voelde de knaagingen van 't beschuldigend geweeten, en, in het ontzaglyk oogenblik haarer ontbindinge, ontdekte zy een tot dus lang diep verborgen geheim. Terstond werd anconius opontbooden. ‘Gelukkige anconius!’ riepen de Dorpelingen uit, ‘hy zal nu zo wel Groot als Goed zyn!’ Dan anconius gevoelde meer verbaasdheid dan vreugde, over deeze schielyke Staatsverwisseling en onverwagte verheffing. ‘Neen,’ sprak hy, ‘nooit zal ik dit verblyf van Onschuld en Vrede verlaaten zonder myne marina. Dat zy in de eere van myn Huis deele, dan, dan moge de luister van het Hofleeven aangenaamheden hebben!’ - Deeze voorwaarde kon niet worden ingewilligd. De edelmoedige anconius deed daar op afstand van alle zyne eischen aan zyn oudsten Broeder: en keerde weder na zyn Boerenstulp; lang, wel te vrede, en gelukkig, leevende met zyne marina, onder het genot van de aardsche zaligheden, die het Land, aan welgevormde harten, schenkt. - Welk een heerlyk onderwerp voor een Tooneelstuk!