Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1781

Medegedeeld berigt, nopens het hoogstpryswaardig gedrag van den heer J. Belton Jongste Luitenant op het Schip de Nestor.

Jacob belton was, volgens dit medegedeeld Berigt, 22 jaaren, toen men zyn Vaderland een onregtvaardigen Oorlog aandeed; hy studeerde op 's Lands Hooge School te Leiden; naa eenigen tyd beraadens, nam hy, als Adelborst, dienst op 's Lands Vloot; zy deeden ééne reis, waarop men niet dan ligte schermutselingen hadde uit te staan; hy gedroeg zich wel, en maakte zich kundig; hy wierd Jongste Luitenant op den Nestor, onder bevel van Kapitein bravo, en ging weder in Zee. Zy liepen Texel uit, en kwamen gelukkig op Curaçao; naa zich van alles wel voorzien te hebben, gingen zy naar het Vaderland weder op reis; thans ontmoetten zy een vyandlyk Schip, en geraakten slaags; de omstandigheden van dit gevegt zyn in dezen brief vermeld, dien belton aan eenen zyner oude Medestudenten, zynen Boezemvriend, zyn ander Ik, afvaardigde.

Brief van Belton.

In lang hebt Ge van uwen vriend niet gehoord. Wy zyn gisteren te Cadix aangekoomen, waar wy een vyandlyk Schip, de Hector, van 60 Stukken, hebben opgebragt. Deel thans in het genoegen, dat uw's vriends tegenwoordigheid, aan boord van den Nestor, niet geheel vergeefsch

[p. 577]

was. Wy waren ruim een half uur slaags geweest, toen onze dappere Kapitein eene wonde in de borst ontving, die hem waarschynelyk den dood zal aanbrengen. Onze eerste Luitenant nam het Commando op, en toonde blyken van dapperheid en kunde, geduurende de weinige oogenblikken, die hy naa zyn Kapitein ongekwetst bleef; toen men hem weg bragt, riep hy, houdt moed, jongens! en stierf. De tweede Luitenant hieldt het Commando, geduurende een geheel uur, manmoedig staande; men hadt, op het wonden van den Kapitein, en den eersten Luitenant, geene verslagenheid onder het Volk gezien; veeleer was 'er hunne woede door verdubbeld. Deeze Officier wierd eindlyk ook gekwetst, en de derde Luitenant was intusschen gesneuveld. Nu was het de beurt van uwen Vriend: op het wegbrengen van den tweeden Luitenant begon de moed van 't Scheepsvolk te verslaauwen, daar de vyand noch al dapper aanhieldt. In Gods naam, jongen! zeide ik, - het gold myn vaderland, en myn eer -! In Gods naam, jongens! overwinnen of sterven! laaten wy ons der vlaggen waardig toonen, die tot nog onbevlekt boven onze hoofden waaijen! - Men zag my aan; men scheen van myne onervarenheid niet veel verwagt te hebben; en ik dank U nog, ô Hemel! dat gy my deeze woorden inblies. 't Was, myn Vriend! de eerste reis, dien ik als Luitenant deed; en nu voerde ik alléén het Commando over een Schip van 54 Stukken; de bedaarde ervarenheid van onzen eersten Schryver kwam my wonderlyk te hulp. Wy sloegen niet lang, of 's Vyands Fokkenmast wierd over boord geslagen: dit zette duidelyk den onzen moed by; naa noch ruim een half uur slaans, hadde ik het genoegen -, (zulk een genoegen is tot nog door geen pen beschreeven, en zal waarschynelyk nimmer beschreeven kunnen worden -,) van den vyand zyne vlag te zien stryken; duizend hoezés gingen in de lucht op. Ik wist niet hoe men van een overwonnen Schip bezit moest neemen, ik gaf aan mynen vriend, den Schryver, den rang van Luitenant, en liet hem op den Hector overstappen; terwyl ik zelf aan ons boord het één en ander in orde schikte, en aan elk van het Bootsvolk met eigene hand, - myne hand beefde -, een glas besten wyn toereikte. Ik zeide hen, dat ze de gevangenen niet hoonen moesten; dapperheid, hoewel te kort schietende, verdiende beter lot; en ik moet zeggen, dat

[p. 578]

het volk my hierin uitneemend gehoorzaamd heeft. - Ik liet den overwonnen Kapitein by my overbrengen; deeze man voldeed my; ik konde niet langer, zeide hy, alles is reddeloos; ik verwagte van uwe edelmoedigheid, Myn Heer! dat Gy myn Volk wel zult behandelen. Ik beantwoordde zyn zeggen met eene stille buiging; die ik aan zyne meerdere jaaren en dapperheid verschuldigd was. God weet, wat 'er in myn hart omging! Men zoude, op het gezigt van deezen Officier, niet gezegd hebben, dat Hy overwonnen was. Zoo bedaard! Zomtyds een glimplach op 't weezen! die ongelukkige! hy heeft met 10 zyner Stukken, geduurende het geheele Gevegt, niet kunnen speelen! de overige vyandlyke Officieren zyn allen gesneuveld. Ik bragt den Kapitein selby, (zoo is de naam van den overwonnen Officier,) aan het bed van onzen Kapitein, die tegen hem met moeite sprak.

Alles was thans in orde; het vyandlyke Bootsvolk was de magt benomen van te kunnen schaaden; onze Schryver voerde het bevel op 't overwonnen Schip, en nu bekroop my de nieuwsgierigheid van voor één oogenblik op den Hector over te stappen. Hoe jammerlyk was het hier gesteld! alles was ter neder of stukken geschooten, en het hol tot zinkens toe!

Eindelyk maakten wy weder Zeil, en stevenden, zoo goed we konden, naar den baai van Cadix, daar we gelukkig aankwamen. Waren wy, intusschen, door een ander vyandlyk Schip, al was het van 20 Stukken, ontmoet geweest, zoude ik zeker op myn beurt ondervonden hebben, hoe hard het valle, de vlag te stryken Wy waren te veel gehavend om slag te kunnen leveren; de vyand zal 120 dooden en gekwetsten hebben; wy hebben 'er 92, waaronder de Kapitein en 3 Luitenants; uw vriend is geheel fris gebleeven. Ik hebbe alles omstandig aan den Admiraal Generaal geschreeven; thans kan ik niet meer: alleenlyk nog één trek! Zulk eenen, die ik weet, dat uwe Ziel boven haaren gewoonen Spheer verheffen zal. Toen de Kapitein op zyn Ziekbedde het hoezé hoorde roepen, rigtte Hy zich op; ik liet hem tyding brengen van de overwinning; de bootsman hadde nog niet uit, toen hy zeide, genoeg, myn Vriend! indien dit my niet het leeven geeft, zal ik met vrengde sterven: waar is myn Belton? Toen ik voor zyn bed kwam, kuste hy my de hand, en zeeg in slaauwte neder; zoo vermoeid was hy. Denk! of ik weende.

[p. 579]

Ik mag myn hart in den boezem der vriendschap gewis vrylyk uitstorten, ik ben over my zelven voldaan; ik hebbe my als een waardig Officier gedraagen; myn Vaderland zal ook over my voldaan zyn; dan weet, myn Vriend! dat ik geene verwaandheid genoeg bezitte, om eenig eerteken of belooning, hoe men het noemen wille, aan te neemen; indien men niet eene gelyke eer aan den Schryver aanbiede; want waarlyk, Hy, zonder my, en Ik, zonder Hem, zoude de overwinning zoo niet bevogten hebben: Indien Gy Hem spreekt, zult Gy genoegen in zyn persoon neemen; 't is een aartige jongen, zeer vrolyk, hy ligtmist nooit. Vaarwel!

j. belton.

P.S. Een half uur reizens, myn Vriend! is zoo ver niet; geef myn Vader een bezoek; ik weet, dat de oude man op uw gezigt schreijen zal. Wy zullen elkanderen nog in lang niet weder zien; schryf my te gelyk met myn Vader te rug. Kapitein Selby zal myn vriend worden, Hy is 38 jaaren oud, en rustig van gestalte. Hy leest dagelyks in zynen Griekschen Homerus; buiten de Scheepsboeken, vond ik nog aan zyn boord, de werken van den Abt Millot in 't Fransch, eenige Engelsche Treurspelen, en een Grieksch Testament; behalven noch eenige andere boeken, die my minder in 't oog liepen. Indien het ons lot eenmaal zal weezen, overwonnen te worden, dan hoop ik zal een Selby onze overwinnaar zyn. 'Er doet zich, zedert ik deezen begonnen ben, veel hoop tot herstel voor onzen braaven Kapitein op. God geeve dat ik onder Hem blyf vaaren! Hy is midden in de gevaaren bedaard, en geheel aandagt; niets ontgaat zyne scherpe bruine oogen. Gy zoudt met veel vermaak zien, hoe omzigtig thans het ruwe Bootsvolk is, om hem geen het minst ongemak aan te doen. Vaarwel!

j. belton.