Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1781

De herfstmorgen.

(Uit het Hoogduitsch van s. geszner.)

De vroege morgenzon klom reeds agter den berg op, en verkondigde den schoonsten der herfstdagen, toen Micon uit zyne hut te voorschyn tradt. Reeds straalde de zon door het purpergestreepte, groen en geel gemengeld, loof, dat door zagte morgenwindjes bewogen werdt. De hemel was helder. De daauw lag, gelyk eene zee, in 't dal; de hoogste heuvels reezen 'er, met hunne rookende hutten, als Eilanden boven uit, en stonden, in hun ryk-gekoleurd herfst-sieraad, in den glans der zonne. Geel en purper, weinig nog groen, prykten de boomen, belaaden met rype vrugten, in de schoonste mengeling. In vrolyke verrukking overzag Micon het veruitgestrekt oord; hoorde het bly geloei der kudde; de naby en veräfrollende toonen der herders-fluiten, en het streelend gezang der vogelen, die zich nu hoog in de lucht verhieven, en weldra diep in het bedaauwde dal zich verlooren. Verbaasd stond hy dus lang. Eindelyk nam hy, bezield door hemelsch vermogen, de lier van den wand, en zong:

Mogt ik, ô Goden! mogt ik myne verrukking, mynen

[p. 471]

dank u waardig zingen. Alles, alles prykt in rype schoonheid; alles verleent ons een vollen zegen; bewondering en vreugde heerscht alöm; van de boomen en van den wynstok lacht de zegen des jaars schoon, schoon is het gantsche oord, in den heerlyksten tooi van den Herfst.

Gelukkig hy, aan wiens onbevlekt gemoed geen begaane misdaad knaagt; die zynen zegen in vrede geniet; en, waar hy kan, wel doet. De heldere morgen wekt hem tot blydschap; de gantsche dag is hem vol van vreugde, en teder omvat hem de nagt in zoete sluimering. Iedere schoonheid treft, iedere blydschap geniet, zyn vrolyk gemoed. Iedere schoonheid van het wisselend jaargetyde, ieder zegen der natuure, verrukt hem.

Maar, dubbel gelukkig, hy, die zyn geluk met eene gade deelt; welke door schoonheid en deugd versierd is; eene gade, als gy zyt, myn geliefde Daphne! zinds Hymen ons verbond, is voor my ieder geluk zoeter; ja, zinds Hymen ons verbond, was ons leeven, als twee welgestemde sluiten, die, in streelende toonen, een zelfde lied speelden. Geen valsche toon stoort de zoete harmonie, en wie dezelve hoort wordt vervuld met blydschap. Was 'er ooit een wensch, die myn oog u verriedt, welken gy niet vervulde? Was 'er ooit eene blydschap, die ik genoot, welke gy, door uwe vreugde, niet vermeerderde? Heeft ooit eenig verdriet my tot in uwe armen vervolgd, dat niet, gelyk een nevel der Lente, voor de Zonne, verdween? Ja, toen ik u als myne bruid, en in myne hutte leidde, volgde u iedere genoeglykheid des leevens. Zy plaatsten zich naast onze vriendelyke huisgoden, om nimmer van ons te scheiden. Huishoudelyke orde en zinnelykheid, moed en blydschap, vertoonen zich in alle uwe onderneemingen; - alles wat gy volvoert, is van de Goden gezegend.

Zinds gy, ô, zinds gy de zegen myner hutte zy, zinds is my alles met verdubbeld genoegen versierd: gezegend is myne hut; gezegend is myn vee; alles wat ik plant, en alles wat ik oogst. Blyde is my de arbeid van elken dag; en, wanneer ik onder myn stil dak vermoeid terug koome, ô, hoe verrukt my dan uwe goedhartige bezigheid, om my te verkwikken! schoon is my de Lente, schoon is my de Zomer en Herfst; en als de Winter rondsom onze hut stormt, dan gevoel ik, by den haard, aan uwe zyde gezeten, onder huishoudelyke bezigheden en openhartige gesprekken, het genoeglyke der huislyke gerustheid. By u opgesloten,

[p. 472]

mogen winden woeden, en sneeuwvlokken my het geheele uitzigt berooven; dan eerst gevoel ik, hoe gy my alles zyt.

De volheid myns geluks zyt gy, ô bekoorlyk volle kinderen, met iederen liefde-trek uwer Moeder gesierd! welk een zegen, welk eene blydschap bloeit in u voor ons op! de eerste woorden, die zy u leerde stamelen, waren, om my te zeggen, dat gy my beminde. Gezondheid en vreugde bloeien in u; en tedere bevalligheid heerscht reeds in elk van uwe spelen. Gy zyt onze blydschap in de vaag onzes leevens, en uw geluk zal eens de vreugde zyn van onzen ouderdom. Als ik van het veld of van de kudde terug koome, en gy met vrolyk gewemel my roept, aan myne knieën hangende, met kinderlyke blydschap de kleine geschenken ontfangt, zoete vrugten, of wat ik anders voor klein veld- of tuin-gereedschap voor u maak, om u in uwe kleine bezigheden mede te oefenen; ô hoe verkwikt my dan elk uwer door uwe onschuldvolle vreugde! Met verrukking vlieg ik dan, ô Daphne! in uwe opene armen, en met hertelyke blydschap kuscht gy dan de vreugde-traanen van myne wangen...

Maar thans kwam Daphne, met een aanvallig lief kind op haaren arm, en een tweede aan haare hand. Schoon was zy, gelyk de bedaauwde morgen, met traanen van blydschap op haare wangen. ô Myn waardste! (sprak zy) ô hoe gelukkig ben ik! wy koomen, ô wy koomen u danken, dat gy ons zoo bemint.

Nu sloot hy ze alle drie in zyne armen. Zy spraken niet; zy gevoelden alleen haar gantsch geluk; en hy, die hen gezien hadt, zou, geheel tot in de ziel getroffen, ondervonden hebben, dat deugdzaame Gelieven gelukkig zyn.