Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1781

[p. 318]

Damon treurig, over het afzyn van zyne Silvia.
Eene Alleenspraak.

Hoe verkwikkelyk is het Zomersaizoen. De mensch geniet de zagtste aandoeningen, op het beschouwen van ieder voorwerp, dat onder zyn gezigt komt. Die in den barren Wintertyd met kwellende ziekten worstelden, en niet ter herstellinge konden komen, worden nu gekoesterd door de straalen der verwarmende Zon. Elk mensch, elk dier, geniet thans de aangenaamste vermaaken; alles lacht ons toe; alles schynt te herleeven. Een iegelyk plukt nu de vermaaken van 't hartstreelende jaargetyde; op elks aangezigt staat de vreugde als geschilderd. Het goudgeel koorn golft in de Akkerlanden; het vee dartelt in de weiden; de wyde vlakten weêrgalmen van 't geluid van den vrolyken wildzang; de bosschen schateren van duizenden van stemmen, die door de gevederde zangrei worden aangeheft. - De Harders dryven, met vermaak, hunne dartele Schaapjes, door de malse klaverbeemden, en heffen een verrukkend veldlied, ter eere hunner Harderinnen aan, of zitten aangenaam met dezelve te kouten, onder eene digte en koele lommer. Maar voor my, arme Damon! is niets bekoorlyks, niets streelt myne zinnen; het aangenaame byzyn van myne Silvia moet ik missen; wat voorwerp zou my nu aandoen? Welke vermaaken zouden myn hart streelen? Niets voorwaar! het byzyn van myne lieve Silvia kan my alleen in verrukkingen vervoeren; dan is elk voorwerp my aangenaam; dan schynt my alles toe te laggen; dan geniet ik de zoetste vermaaken: maar nu zy weg is, komt my alles akelig en somber voor.

Ach Silvia! hebt ge my dan vergeeten? Neen, de droefheid doet my zulk eene taal voeren. Mogelyk is zy digt by my.... dan neen: zy is 'er niet. Mogelyk is zy dieper het land ingetrokken. Mogelyk is zy ver van my af.... mogelyk.... Doch waarom vertoeft gy zoo lang? waarom laat gy my in zulke bekommeringen? Ach! als ik nog herdenk dien wreeden stond, wanneer wy elkander vaarwel moesten zeggen! met hoe veel tederheid, met hoe veele aandoeningen, geschiedde zulks, even als of wy voor eeuwig van elkander gescheiden wierden. Hoe hartbreekend was dit vaarwel! Duizend kusjes drukte ik op dat pas, op uwe malse koontjes, met eene verrukkende tederheid. Ach! gy drukte my, op uwe beurt, tegens uwe hygende borst, en gy kost u niet langer wederhouden van my, in vergelding, voor de eerste maal, eene zagte kus te geeven. Gelyk klimop zig strengelt om de bast van eenen Olm, alzo waren onze armen in een; onze zielen gevoelden de tederste verbinding, als of ze met zyde snoeren aan elkander gebonden waren. Duizend en duizend hartbreekende snikken beletten onze woorden uit te spreeken, duizend afgebro-

[p. 319]

ken liefdebetuigingen spraken wy elkander toe; brakke traantjes biggelden, uit uwe bekoorelyke oogen, over uwe roozenverwige kaaken. Toen kost gy niet langer verbergen, dat ik aan u niet onverschillig was. Gy snikte, en drukte myne hand, onder dat snikken, op de tederste wyze; welk een ontroering verwekte dit in mynen kloppenden boezem! - Myn gezigt wierd eene springende fontein van zilte traanen, die zig, al biggelende, langs myne wangen, met de uwen vereenigden. - Maar, helaas! ik moest u verlaaten; wy moesten scheiden! onze vast in een gestrengelde armen moesten, ja met geweld, los gebroken worden! Hoe lang zag ik u agter na! - hoe menigmaal zaagt gy nog naar my om! hoe menigmaal knikte gy my toe! en ik, al snikkende, zeide u duizend en duizendmaal het laatste.... ach! het laatste vaarwel.... ik zag u niet meer!

Dat de bergen nu wedergalmen van myne klagten! - dat myne stem door de wyde vlakten verspreid worde, tot dat zy in de ooren van myne Silvia kome; op dat zy hooren moge de klagten die ik in haar afzyn uitroepe. Ach! waarom vertoeft gy zoo lang! hebt gy dan zelve geene begeerte naar deze streek? Kan u de getrouwe Damon onverschillig zyn? Hebt gy dan geene begeerte om hem weder te zien, hem, die reikhalzende uitziet naar zyne Silvia; om u met verrukking in zyne liefdearmen te drukken; die, door droefheid benard, over het afweezen van zyne Harderin, onophoudelyk zit te treuren? kan dit alles u nog niet beweegen, om te rug te komen? Maar, helaas! wat zeg ik? het zal mogelyk uwe schuld niet zyn. - Neen, ik weet het, eene wreede noodzaakelykheid wederhoud u, en belet u te komen.

Eenzaame bosschen, deelt in myne klagten! gevederde bende zingt met my een treurgezang! Lugtige Zephirs, draagt myne droevige toonen, op uwe vlugge wiekjes, tot in de ooren van myne Silvia, op dat zy niet langer vertoeve, op dat zy zig ten spoedigste naar my toe begeeve! Treurt met my, alle gy bloempjes, laat uwe blaadjes droevig nederhangen! treurt met my!.... Dan zagt.... wat hoor ik?.... 't lykt een mensch te weezen.... 't is of iemand.... 't is.... ach! bedriegelyke Zephirs, ik dagt dat myne Silvia kwam; maar, helaas! het is het geritsel van de kraakende rietjes, daar gy door heenen dartelt. Dat de hemel deele in myne klagten! dat de Zon zig agter een gordyn van dikke wolken verschuile! dat alles met my treure! Myne Silvia, de wensch van myn hart, myne bekoorelyke Silvia, gy zyt weg! myne Silvia, gy, die zoo veele aanloklykheden bezit, welke my in duizend verrukkingen wegvoeren; gy, die de schoonste van alle de Harderinnen zyt, uwe gedaante zweeft my geduurig voor den geest; uwe aanlokkende gedaante, die gelyk is aan de schoonste bloem, welke een gantschen tuin verciert; die uitschittert als een Paauw onder de Voglen! Uw blanke vel is gelyk aan de zuivere Sneeuw, gevallen op de Velden in 't midden van den kilkouden Winter. Geheel zyt gy aanminnig! Ach, mogte

[p. 320]

zien, dat myne Silvia wederkwame! ach, wanneer!... ach, hoo lang!.... wie weet hoe lang 't zal duuren!.... ik hoor wederom een zagt gestommel.... van agter dat boschje.... daar, by gintschen boom.... zagt.... zwygt.... myne Silvia.... zy is het!.... neen, ik ben wederom misleid; het is het speelend windje, dat met my schynt te spotten, terwyl het, door de takken der boomen dartelende, derzelver bladeren zagtjes doet schommelen.

Dat de tyd tog haast kome, dat myne Silvia by my zy. Dartelende Zephirs bedriegt my niet meer! laat liever myne klagten op uwe vlugge wiekjes dryven, en brengt dezelven tot in de ooren van myne Silvia; dan zal ik my zoeken stil te houden, en met geduld den tyd te gemoete zien, wanneer myne Silvia komen zal.

g.