Aan myne vaderlanderen.
Dat nu der Vad'ren moed in Neêrlands Volk ontgloei';
't Aloude Heldenbloed door kronklende aders vloei'!
Men dreigt den vryen Leeuw, baldaadig aan te randen.
Men dreigt, dit doe alleen, uw dapperheid ontbranden.
't Bezef van uwen moed, welëer zoo hoog gedugt,
Doe u grootmoedig zyn in 't klaat'rend Krygsgerugt.
Vliegt, Vaderlanders, vliegt, bemant uwe Oorlogsvlooten!
Vereenigt uwe magt met die der Bondgenooten!
Denkt aan die Braaven, die welëer, aan 't Britsche Strand,
Den Standaard zwaaiden van ons dierbaar Vaderland.
Denkt aan.... doch 't is genoeg; ik zie u oogen blaaken
Van edel Heldenvuur, ik zie den forschen Zeeuw
't Aldreigende geweld, als een' verwoede Leeuw,
Bestryden, op den rug der schommelende baaren.
Hoe groeit, hoe klimt zyn moed, by 't groeien der gevaaren!
Men strydt, men zegepraalt. - Triomf! de Vyand vlugt!
Triomf! myn Vaderland!.... weêrgalmt door al de lugt.
ô Dierbaar Vaderland! hoe kunt gy my bekooren!
Hoe zoet is 't my den klank van uwen naam te hooren!
Gy brengt myn ziel in vuur! ja, deze zelfde hand
Zy aan uw' dienst gewyd, myn dierbaar Vaderland!
Nog eens, myn Helden, vliegt! bemant uwe Oorlogscheppen!
Gy ziet de Koopmanschap, van schrik, in 't hart gegrepen;
Zy smeekt uw' bystand, vliegt! dat uw gevreesde kling
Den dollen overmoed van Albion bedwing!
Zoo waarlyk wille God, de Vorst der Legerbenden,
Zyn hulp en bystand ons, van boven, nederzenden!
Zyn sterke Heirkragt tog heeft menigwerf voorheen,
Aan 't spits van Neêrlands heir, des vyands trots bestreên.
Bataven! hoe moet dit uw' moed en yver wekken!
't Herdenken van die hulp moet u ten spoorslag strekken.
Het treft u? - ja, ik zie 't, - uw Vlooten zyn bemant! -
Gy roept eenpaarig uit; voor God en 't Vaderland!
|
|
Auteursrechtvrij