|
| |
Lentebespiegeling.
Wat betoverende jonge schoonheid zie ik herwaerd treeden! Hoe aenminnig lonken haere liefelyke oo gen! Welk een bevallig blosje siert haere koontjes, terwyl een goelyk lachje my, van tusschen haere koraelen lippen, de blankste tanden laet zien! Wat frissche mirtenkrans dekt haere hoofdvlechten! Welke oogverrukkende bloemen houd zy in haere poezele handen! Wat balsemlucht verspreid zich rondom my heen! Hoe vrolyk beginnen de vogeltjes, nu zy verschynt, op boomen
| |
| |
en struiken, hunne deunen aen te heffen, daer al het ander gedierte, dat ik in deezen omtrek bespeur, met speelen en huppelen zyne uitgelaetene vreugd te kennen geeft! Haer tooi, haere gestalte maekt haer kenbaer. Wees welkom, lieve Lente! Gezegend zyn uwe schreden, die gy op deezen grond drukt! Met welk een hygend verlangen heeft al het geschapene uwe aennadering verbeid! Hoe ontluikt het aerdryk door uw vriendlyk gelaet! De Winter heeft u zyn gebied overgegeeven, terwyl die klappertandende grysaert naer 't eeuwig kille Noorden de wyk heeft genomen, waer hy zynen troon op hemelhooge ysschotsen en steile sneeuwbergen heeft gevest. De guure buiën verlaeten deeze streeken, en worden door hartverkwikkende zoele windjes vervangen! De weldaedige, de alkoesterende en blydschap wekkende zon verdunt, door haere vermogende straelen, die zy nu meêr loodregt op de aerde schiet, de lymerige vochten in de wortelen der boomen en planten, doet dezelve opklimmen, verspreid die in alle de aderen, en bevordert dus hunnen groei: zy zuivert de lucht, trekt de schadelyke dampen en verderffelyke uitwaessemingen op, bevordert onze uitwaesseming, en verlevendigt onze geesten.
Dat ik nu gindsen tuin betreede, en myne oogen verlustige in de genoeglykste beschouwinge van zo veele wonderen, als de oneindige en alwyze Schepper zo mildelyk voor ons verrukt gezicht heeft ten toon gespreid! Wat heerlyk tooneel doet zich daer voor my op! Myne oogen zyn onzeker, waer zy zich het eerste op vestigen zullen! Hoe aenlokkelyk pryken hier die bloedroode Aneniaes! Hoe luisterryk staen daer die deftige Keizerskroonen! Met wat bevalligheid lagchen my die blaeuwe, die roode en die witte Hiachinten toe! Hoe blinken die goudgeele Jonquiljes! Wat streelen my die donker paersche Violetten, daer deeze fraeije Ranonkels myn oog op hen met verrukkinge doen staeren! En gy, veelverwige Tulpen en fluweelen Aurikels, die elks verwondering gaende maekt, en ieders genegenheid tot u trekt, zoud gy myne aendacht niet vestigen, daer gy, onder zo veele keurige bloemen, het in schoonte voor geene derzelve opgeeft! Wat voedzaeme, wat smaekelyke, wat heilzaeme vruchten belooft gy reeds, aenlokkelyke bloessems van allerleie ooftboomen! Wat doet gy myne zinnen
| |
| |
speelemeien, genoeglyke lusthof! Gezicht en reuk worden hier op 't wellustigste vergast! Gy vervoert mynen geest, en doet hem in bespiegelinge hemelwaerd streeven naer den grootmagtigen Kunstenaer, die hier zo veel heerlykheid aen het verwonderd oog ontdekt! Noode verlaet ik u, aengenaeme dreeven! Zo my de weelige beemden en akkers niet tot hen lokten, zou ik, met het onuitspreekelykst vermaek, my langer in uwe gewenschte schatten verlustigen: ik verlaet u des slechts voor korten tyd, terwyl myne verbeelding steeds door uwen luister zal gestreeld worden.
Hoe word myn oog door uw verfrissend groen verkwikt, klaverryke weiden! Kan men immer prachtiger tapyt betreeden, dan gy op uwen grond bebt uitgespreid! Word 'er immer voor de weelde zachter bed geschud, dan gy aen Melkert verleent, wen hy, zyn Vee bezoekende, door den liefelyken en verwarmenden invloed der lucht, een' zachten slaep hem voelt bekruipen, en zich, onder de schaduw van eene sierlyk bloeiende en welriekende doornhaeg, gerustelyk nedervlyt! Met wat smaek scheeren hier die roomgeevende Koeien, die wakkere Ossen, en die vreedzaeme Schaepen, het jeugdige en malsche gras! Hunne gretigheid kent geene paelen! De verwisseling van 't dorre hooi met dit sappig voedsel wet hunnen eetlust, terwyl zy, dag aen dag, in vet- en gladheid toeneemen. Nuttig en onontbeerlyk vee! hoe doet gy in myn gevoelig harte de zuiverste dankbaerheid jegens de Aerdsgoedheid opwellen, die u, ter vervullinge onzer wezenlykste behoeften, aen ons geschonken heeft! Dat het pestvuur uwe ingewanden niet verteere, en de berooide landman by uwe doode lichaemen zyne weenende oogen niet jammerend ten hemel slae! Wend, genaderyk Opperheer! dit uw geducht oordeel, dat myn geliefd Vaderland nog drukt, in gunste van ons af, en laet den bloei, de welvaert en de vruchtbaerheid onze weiden en stallen geduurig bewaeken, opdat de ingezeten, onder het ruim genot van deezen dierbaeren zegen, uwe goedertierenheid met de vuurigste dankbaerheid moge looven!
Welk eene vreugd zie ik uit 's landmans oogen straelen, nu hy reeds de eerstelingen van zynen zwoegenden arbeid, de tedere koornspruiten, zynen doormesten akker ziet bedekken! Hoe beschouwt hy al, by verbeel- | |
| |
ding, dat graen tot volkome rypte gebragt, door zynen scherpen sikkel ter nedergeveld, en in zyne ruime schuuren op steile hoopen gestapeld! Hoe verrukt hem die bespiegeling! Doch zyn hart word van blydschap overmand, als hy bedenkt, hoe hy eerlang, daer zyn rammelende wagen onder het gewigt der volle zakken zucht, op de woelende markt, door den vlytigen en winzieken Handelaer, voor al zyn zweet en kommer rykelyk zal betaeld worden, en zyn oog zich in dat alles betoverend metael, onder deszelfs aengenaem en klinkend geluid, zal mogen vermaeken! Dat de zuilen uwer hoope niet eensklaps worden omvergerukt, en zulks dat beguichelend gebouw jammerlyk doen instorten! Dat geene alverschrikkende dondervlaegen, die den verderffelyken hagel uit de aengeperste wolken naer beneden doen snorren, uw ooginneemend gewas niet ter nederslaen, en, zonder herstel, vernielen, noch aenhoudende regenbuiën het der verrottinge ten prooi geeven! God behoede u voor die bitterste rampspoeden, en doe uw hart, dat somtyds met de grootste onbillykheid, en snoodste ondankbaerheid, mort, over zyne gunstbewyzen in waere erkentenisse vrolyk juichen!
Thans heerscht gy oppermagtige, aldwingende Liefde! Gy, die ongevoelig in hart en aderen sluipt, en het stugste gemoed als wasch weet te kneeden! Gy, die den Goddelyken zegen van wast en vermenig vuldigt, op 's Alvermogens wenken, zo kragtdaedig doet ondervinden! Het koesterend zonnevuur stookt uwe vonken aen, en doet al het geschapene voor uwen Scepter buigen! Op uwe verschyning' wyken lusteloosheid en kwyning, en alles is vol werkzaemheid, leven en vuur! Van alle kanten hoor ik het dartelend pluimgedierte met de schelste toonen uwen lof verbreiden! De aenlokkelyke jeugd ondervind uw werkvermogen! Het liefelyke weder, dat haer tot het bezoeken der bloemryke velden noodigt, doet haer, al wandelende, de tederste verzuchtingen uitboezemen! Hoe smeekt de driftige minnaer, daer zyne kwynende oogen zyne zyne smart ontdekken, zyne weigerende schoone om zynen heeten wensch te willen voldoen! Hy wyst haer op de van vreugde uitgelaeten musjes, die hun geluk al de waereld willen kenbaer maeken. Zo, zegt hy, ziel betoverende Clarinde! moet eerlang ons heil ten top gevoerd worden, als gy, door mynen zuiveren
| |
| |
gloed en onwrikbaere standvastigheid overwonnen, u met my door de geheiligste banden vereenigt! Dan zal ik telkens, op het wederkeeren van dit verrukkend Saizoen, door het herdenken van myne dobberende en uitgerekte verlangens vervuld te hebben mogen zien, het wezenlyke, het dierbaere, en 't overgroote van myn geluk des te sterker ondervinden, en die liefelyke banden, welker my zo sterk aen u verknochten, nog meerder voelen toehaelen!
Hartstreelende Kunsten! die in den barren winter, wanneer het Schouwtooneel der natuur zyne minnaers op die schoonheid, dien luister, die majesteit, en dat wonderbaere, 't welk de teelende Lente voor het naspeurend oog ten toon spreid, niet kan vergasten, by veelen der zelven de plaets der natuurverlustigingen hebt ververvangen; thans zal uw tempel door uwe aenbidders, voor weinig tyds, met minder gezetheid bezogt worden. Bosschen, beemden en velden verschaffen hun de heerlykste tafereelen, die hunne ziel met de genoegelykste, met hemelsche aendoeningen vervullen, en waer by uwe paneelen en dichterlyke Schilderyen moeten verflaeuwen! De betoverende toonen van Filomeel, en van zo veele woudbewooneren, verdooven uwe uitgezogtste klanken! Doch vreest niet uw gebied te zullen verliezen. Het heil, dat gy doet smaeken, is te wezenlyk en te duurzaem, dat dat uw dienst geheel zou verachteloosd worden. Hadden veelen uwer liefhebberen, die een onuitspreekelyk geluk ondervonden, toen zy u aenkleefden, zich door de redeneeringen van dwaezen, die het geluk in een ydel vertoon en eene ruime tafel, waer aen de zelfverveeling en 't verdriet veeltyds oppermagtig heerschen, doen bestaen, van u niet laeten aftrekken; zy zouden die zielerust, welke zy nu moeten derven, nog ontwaer worden, en hunne middelmaetige omstandigheden, die zommigen ligtlyk Gods vrymagtige bedeeling doen bedillen, zouden hen het lot van dat uwer hateren niet doen benyden! Och! dat gy by de Nederlanders meêr en meêr het doel hunner uitspanningen wierd! dan zou zo menig man van smaek, omdat hy zyne tafel niet kan uitrekken, zich niet genoodzaekt zien allen omgang te moeten afsnyden. Zyt, bevallig zustertal! altoos de wellust myns levens! Gy, die my zo menigwerf in kwynende oogenblikken kragtdaedig hebt opge- | |
| |
beurd! Zo de gunstryke Voorzienigheid myne blyde verwachting gelieve te vervullen, zal ik de uuren, die my ter verpoozinge zullen overblyven, u geheel wyden! U, wie ik grootendeels
myne vernoegdheid te danken heb! Blyf des eeuwiglyk myn hartelust, en doe my eens uwe hemellekkernyën volop genieten, waer van ik, tot heden toe, slechts het geringste deel heb mogen proeven!
l. stoppendaal p.z.
|
|
Auteursrechtvrij