Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1780

Redenvoering van een Engelschman, ter verdediging zyner Natie, openlijk uitgesproken in de Societeit Rust na Zorg, te Rotterdam, op den 8 May 1780. Alom te bekomen. In groot octavo 16 bladz.

De Engelsche Natie zou deezen Verdeediger niet beloonen voor zyne aangewende moeite, en de Hollanders hebben geen reden hem voor zyn geschryf eenigen dank te zeggen. Zyne Redenvoering is zulk een overdreeven Schimpschrift van het Engelsche Ministerie, met opzigt tot de tegenwoordige onlusten, dat het niets behelze, 't geen waarlyk geestig is. En daar by de Hollanders beschouwt als menschen, die meer dan eenig ander Volk Godsdienstige begrippen voeden, had hy terstond moeten begrypen, dat eene spotterny, van 't Godsdienstige ontleend, als zogten de Engelschen onze zaligheid te bewerken, hier ten uiterste wanvoegelyk klinkt. De Hollanders hebben des reden om hem zulk eene spotterny, waardoor by heilig en onbeilig onder elkander mengt, kwaalyk te neemen; terwyl de Engelschen hem kunnen uitlachen als een valsch vernuft, dat den rechten slag niet heeft van geestig te schryven. De be te trek in dit Geschrift zou mogelyk nog de volgende zyn; maar dezelve is in de zaak te sterk, en in de uitvoering laf.

‘Van de Koninglijke, ik wil zeggen Ministeriale Declaratie, geschikt om de Hollanders in de Wapenen te helpen, heb ik nog slegts met een woord te zeggen, dat zij zulk een eclatant bewijs van eene onverschrokte dapperheid en heldenmoed oplevert, dat zelfs de nakomelingen zich verwonderen zullen, en naauwlijks kunnen geloven, dat onze Eeuw zulke voortreffelijke Mannen

[p. 356]

voordgebragt heeft. Dat Vorsten en Rijken, welke overvloed van geld, die zenuw des oorlogs bezitten, die door eendragt van binnen sterk, en door wapenen magtig zijn, eenen wreveligen Vijand het hoofd durven bieden, is geenzints te verwonderen. Maar dat Engeland, reeds aan America de handen vol hebbende, niet alleen aan Vrankrijk en Spanje de punt durft bieden, maar ook de andere Europische Mogentheden tergt, en sommige van dezelve wil noodzaken den degen tegen hem te trekken, schoon het reeds door bijkans onnoemelijke schulden, door de kragt zijner vijanden en onderlinge verdeeldheid, in eenen akeligen toestand is, levert zulk een kragtig bewijs van hunne dapperheid op, welke naauwlijks geloofbaar is. Men kan dat Britsche Heldenvuur niet beter vergelijken dan bij dat, het welk eenen, door den drank razenden, doet branden; wanneer hij, uiettegenst ande hij door de kragt van den drank wankelt en verzwakt is, ieder, zonder onderscheid, of dikwijls een gantsch gezelschap te gelijk uitdaagt.’