Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1779

Glicére.
Door den Heer Gessner.

Glicére was schoon en arm. Naauwlyks had zy zestien Lentetyden gezien, of zy verloor hare Moeder aan welke zy hare opvoeding verschuldigd was. - Door den nood geperst een ander te dienen, weidde zy de kudde van Lamon, die het Landgoed van een ryken burger van Mitylene bebouwde. Op een' zekeren dag, ging zy, terwyl hare oogen in tranen smolten, het graf, waar in hare moeder rustte, bezoeken. Zy stortte aldaar een vloed van zuiver water, en bevlogt het met kranzen van bloemen van heestergewassen, die zy rondom het graf geplant had. Onder deze droeve schaduwe zich neêrgezet hebbende, barstte zy indezervoege uit: ‘ô Tederste der moeders, hoe dierbaar is de

[p. 240]

herdenking uwer deugden aan myn harte! Gy hebt alles aangewend, om myne onnozelheid te onderschragen! Zo ik ooit de raadgevingen en onderrichtingen, die gy my met zulk eene zachtzinnige glimlach gaf, in dat oogenblik, na 't welke ik u, daar gy het hoofd in mynen schoot geleid had, den geest zag geven; zo ik ooit die vergeete, dat dan de gunstige God heden my verlate, en uwe zalige schim my voor altoos ontvluchte! - O, myne Moeder! Gy, gy waart het, die myne onnozelheid schraagde! Ik zal alles aan uwe zalige schim verhalen. Ongelukkige, als ik ben! Is 'er iemand op aarde aan wien ik myne ziel durf openleggen? Nicias, de Heer van deze Landhoeve, kwam hier, om de herfstvermaken te genieten. Hy zag me; hy beschouwde my, met een zacht, met een vriendelyk gelaat; hy roemde myne kudden, en de zorg die ik er over had; by zeide my dikwyls, dat ik een zeer aartig meisje was, en deed my geschenken Goôn! hoe bedroog ik my! Maar heeft men op het Land mistrouwen? Dikwyls zeide ik; wat is onze meester goed! Ach! dat de Goden hem mogten zegenen! Alle myne wenschen zyn voor hem! - Dit was alles wat ik voor hem konde doen, maar ik deed het zonder ophouden. De ryken zyn gelukkig, en beminnen de stervelmgen. Weldoenende, gelyk Nicias, verdienen zy het te zyn. Dus sprak ik in my zelve; liet hem myne hand nemen, en dezelve in de zyne drukken. Den volgenden dag bloosde ik, en durfde de oogen niet opslaan, toen hy my een' gouden ring aan myn vinger stak; ziet ge, zeide hy, wat 'er op dezen steen gesneden is? Dit gevleugeld kindje glimlacht, gelyk gy, en het is dat, 't welku gelukkig moet maken. Terwyl hy deze woorden sprak, streelde hy myne kaken, roder dan 't vuur. - Hy bemint u; hy heeft voor u de tederheid van een' Vader. Waardoor kunt gy zo vele goedheden van zulk een vermogend Heer verdienen! - O, myne Moeder! dit was 't al, wat toen uw arm kind dacht. Hemel! hoe groot was myne dwaling! Dezen morgen my op myne hoeve vindende, en my voorbygaande, streelde hy met zyn hand my onder de kin. Kom, zeide hy, kom, breng my in het mirthe-boschje wat versche bloemen; dat ik van haren aangenamen geur geniete. Ik haastte my, om de allerschoonste en geurigste uit te zoeken; en vol van vreugde ylde ik naar het boschje. Zephir is minder spoedig, was zyne taal, en de Godinne der bloemen minder schoon dan gy. Toen, ik beef 'er nog van, toen trok hy me in zyne armen; drukte my tegens zynen boezem; al wat de liefde kan beloven, en al wat zy zachts en teders kan zeggen, vloeide van zyne lippen. Ik weende; ik beefde; ware ik te zwak geweest, om de verleiding te weêrstaan, voor altoos was uwe Glicére ongelukkig geweest. Neen, gy had geen kind meer gehad, zo uwe gedachtenis niet over myn hart gewaakt had. - Ach! zou

[p. 241]

ooit uwe eerbiedenswaardige Moeder zulke onwaardige liefkozingen, zo zy dezelve gezien had, hebben kunnen verdragen. - Deze enkele gedachte gaf my het vermogen, om my uit de armen van myn' yerleider te scheuren, en te.... vluchten. Thans koom ik hier. Ach! hoe verkwikkelyk is 't my, dit te durven bestaan, te durven bestaan, hier op uw graf te komen wenen. Helaas! arm, ongelukkig, moest ik u, nog zo jong zynde, verliezen; ik kwyn, even als deze angelier, beroofd van den eenigen steun, die hare bevende steng onderschraagt. Zie daar eene schaal zuiver water, die ik ter eere van uwe gedachtenis uitstort; ontvang dezen bloemenkrans, ontvang myne tranen. Konden zy tot uw duister graf, tot u, doordringen! Hoor, myne Moeder, hoor, uwe asch, welke onder deze bloemen rust, en die ik, zo dikweif, met tranen besproeid heb; aan uwe zalige schim is 't, dat ik de bekentenis van myn hart vernieuw. De deugd, de onnozelheid, de eerbied voor de Goden, zullen het geluk van myn leven uitmaken. Dus zal de behoefte nimmer de rustverstoorster myner dagen zyn. Dat ik niets verrichte, 't welk gy niet, door een glimlach van uwe tedehreid, zoudt hebben willen goedkeuren! Dan zal ik zeker zo zyn, als gy geweest zyt; bemind van de Goden en de menschen; ik zal zacht en zedig zyn, en den arbeid beminnen. O, myne Moeder! dus levende, hoop ik te sterven, gelyk gy gestorven zyt; vreugdetranen stortende by het uitblazen van mynen laatsten adem’.

Glicére, deze doodsche plaats verlatende, ondervond alle de bekoorlykheden der deugd. De zachte kalmte, die zy in hare ziel gebracht had, schitterde in hare betraande oogen. Zy was schoon gelyk een dier Lentedagen, op welken de zon, na een frisschen regen, de toppen der bomen vergult. De geest meerder opgeruimd zynde, haastte zy zich om tot haren arbeid weder te keren, wanneer Nicias haar te gemoet kwam. ô Glicére, was zyne taal, terwyl zyne tranen langs zyne kaken vloeiden; Glicére ik heb u gehoord, toen gy op het graf van uwe Moeder uw hart voor haar open lei. Vrees niets, deugdzame Dochter! Ik heb eerbied voor de deugd. Zy heeft my bewaard voor de misdaad van uwe onnozelheid te verschalken. Vergeef, kuische Glicére! vergeef; en vrees van my geen nieuwen aanslag. Myne deugd zegepraalt door de uwe. Wees wys, wees deugdzaam; maar wees ook veel gelukkiger. Dat weiland, omzet met bomen, naby het graf van uwe Moeder, en de helft van de kudde die gy gehoed hebt, behoren u. Schrei niet, schrei niet, deugdzame Dochter, ontvang de gift, welke Nicias u, uit een oprecht hart aanbied, en vergun hem voortaan over uw geluk te waken. Zo gy het my weigert, de wroeging, van uwe deugd beledigd te hebben, zal de straf van myn leven zyn. Vergeet, ach! vergeet myne misdaad! Ik bemin u als eene weldoende Godheid, die, in weêrwil van my zelven, my weêrhouden heeft.

g.h.e.