Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1779

Evangelische en Zedelyke Liederen, door den Schryver van de Zedelyke Uitspanningen. Te Amsterdam by F. de Kruyff 1779 Behalven het Voorwerk en den Bladwyzer der Liederen, 197 bladz. in gr. octavo.

Ernstige voorstanders van den by uitstek zo genoemden bevindelyken Godsdienst, die tevens gevoelig getroffen zyn van hunne verpligting ter najaaginge van waare Heiligmaaking^(†), zullen, in

(†) De bewustheid dat men veel op kan hebber met het eerste, en middelerwyl het laatste verwaarloozen, geeft onzen Schryver aanleiding, om zig, met betrekking tot het leezen zyner Liederen, in de Voorreden aldus te uiten.
‘Ik heb ontdekt, dat 'er onder u gevonden worden, die, niet dan niet afkeer, van het woord zedelyke deugd hooren gewaagen, en echter van geloovige werkzaamheden met God spreeken. Ik beklaag u, en voor u zullen myne liede en niet voldoende zyn. Daar zyn zaaken, die, zonder bewys, met aanneemelyk zyn. Naar myn gevoelen is het kristelyk geloof eene derzelven. Indien wy door onzen deugdelyken wandel niet bewyzen, dat we gelooven, dan hebben wy even zo weinig geloof als bewys; en, zo ik geen verkeerd denkbeeld van Gods character, (mag ik my op dit stuk alzo uitdrukken) hebbe, God kan zich met geene zielen vereenigen, die zich niet toeleggen, om de deugd, door gedachten, woorden en werken, uit te oeffenen. Het geloof houdt zich bezig met zaaken, die men niet ziet; maar het moet zich, zo wel ten gevalle van God, als ten behoeve van andere menschen, bewyzen, door zaaker die gezien worden, - door daaden, die spreeken. Ik wil gaerne toestaan, dat on deugdelyke verrichtingen, die uit het geloof voortvloeijen, gebrekkig - zeer gebrekkig zyn, en dat wy, zo ons God niet met ontferming in Kristus wilde beschouwen, geene verdiensten, om onzer deugden wille, zouden bezitten: maar ik word akelig op de bedenking, dat iemant, die zich een kristen laat noemen, slordig genoeg van hart is, om zich, ondanks zyn tytel, hebbelyker en gereeder voor gemoedelyke en daadelyke vergrypmgen, dan voor eene volstrekte liefde en zucht tot heiligheid en deugd te dulden. Men moge zich, met de broeders van Joseph, vroom noemen, en 't hart vol hebben van zonden; vroom van hart en wandel zal de zaak zyn by den leevendigen God .... Ongelukkigen, wat doet gy onder de schaapen van onzen aertsherder? Leest myne liederen met, of leestze, om verhefd Te worden, op een geloof, dat werkzaam is door deugd’.
‘Maar u aangaande, deugdgezinde, kristelyke landgenooten, rechte zoonen en dochters van den heiligen en onzondigen jesus, u aangaande verblyde ik my. Leest gy myne hederen, wanneer gy geene beteren bezit, of wanneer u geene verhevener geschriften in de handen vallen! Houdt ze voor het geen ze zyn, en het hart van den opstellen voor zodanig het is. Myn hart is welmetnend, en alzo zyn myne liederen, daaruit voortgevloeid, uwe kristelyke aanneeming waerdig’.

[p. 123]

't eene en 't andere opzigt, over 't geheel, voldoening in deeze Liederen vinden. En men zal, schoon men met des Schryvers denkwyze, in alles, niet moge instemmen, zyno Liederen nogt ns meerendeels met eene opwekkelyke stigting, (het groote oogmerk waartoe ze door hem uitgegeeven zyn,) kunnen doorbladeren. Tot eene proeve hiervan fla men het oog op het volgende Lied, 't welk ten opschrift heeft, Al myn geluk berust in God alleen.

Aan u, myn God, heb ik my opgedraagen;

Hoe vrolyk maakt die opdragt myn gemoed!

Het weet van zorg, van zuchten, noch van klaagen.

God heeft myn harte, en keurt myn' wandel goed!

Ik, in den kring der stervenden gezeten,

Zie nu in 't ronde, en weet van geen verdriet....

Die God behoort, zou die van droefheid weeten?

Myn harte althans gevoelt of voedt ze niet.

Die God betrouwt kan, te aller uure, zingen:

Diep in den nacht, heft hy een danklied aan.

De zanglust is de drift der hemellingen.

Zy zingen steeds; die voor Gods setel staan.

Die God behoort leeft veilig en te vreden

Hy wondt zich niet, schoon hy op doornen trapp'...

Zyn hart heeft smaak noch keure in ydelheden.

Hy koudt, op aard, geen tydlyk makkerschap.

Hy juicht van vreugde, al draischt hem alles tegen.

In wanspoed zingt hy zelfs, verrukt en vry...

En zeker, zo verrukte zielen zweegen,

Waar ging 'er dan een kristlyk zielsgety?

Noch tyd, noch dood, noch graf kan hem verschrikken.

Zyn harte is vol van hoope en van geloof.

Het voelt zich door Gods liefde alleen verkwikken.

En is voor al 't gewoel der waereld doof.

[p. 124]

 

ô Voorrecht, nooit naar waarde of eisch te roemen!

 

Eenvouwig, groot en eenig zielsgeluk!

 

God mynen God, myn' vrind, myn deel te noemen!

 

Dat my dit recht steeds byblyve en verrukk'!

 

 

 

Hoe metgemoed, hoe vry zal ik dan leeven,

 

leeve ik, schier vergeeten van elk een!

 

Ter goeder uur', heb ik me aan God gegeeven.

 

Al myn geluk berust in God alleen.