Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1779
(1779)– [tijdschrift] Vaderlandsche Letteroefeningen–
AuteursrechtvrijBeemster-Winter-Buitenleven. Twee Brieven door E. Bekker. Wed. A. Wolff. Te Amsterdam by J. Allart en in 's Hage by J.v. Cleeff 1778. In groot octavo 101 bladz.In deeze brieven maalt de vernuftige Dichteres, met haare gewoone geestigheid, op het verzoek van eene haarer Vriendinnen, een tafereel van de manier, op welke zy haaren tyd, in 't Herfst- | |
[pagina 81]
| |
en Wintersaisoen, wanneer ze het Gezelschap, dat haar, in een zagter Jaargetyde, bezoekt, of door haar bezogt wordt, moet missen, over 't geheel met genoegen voor zig zelve, in de BeemsterGa naar voetnoot(*) doorbrengt. Onbedwongen schryvende maakt zy, onder het vermelden van haare Huislyke bezigheden, leerzaame Oefeningen, Uitspanningen en Vermaaken, een vry gebruik van veelerleie invallende gedagten, die ze uitneemend wel ter snede weet te pas te brengen; en, 't zy ze ernstig of boertig zyn, op eene leevendige wyze voordraagt: ook zyn ze meerendeels leerzaam, 't zy de Dichteres op eene deftige manier de Deugd aanpryze, of op een lugtiger trant de Ondeugden en Dwaasheden, inzonderheid de Onkunde, Trotschheid, Gemaaktheid en dergelyken, hekele. - Mejuffrouw Wolff vindt, volgens deeze beschryving, terwyl ze van alle Buiten-Vrienden-Bezoeken in haar DoodeenzaambuitenlevenGa naar voetnoot(†) verstooken is, haare bezigheden en vermaaken in de Huishouding, op haare Kamer, en, als 't wandelbaar Weer is, by de gulhartige gezellige Buurt: zy verwaarloost haar Huislyken pligt niet, door haare Oefenzugt; maar maakt zig voorts den overschietenden tyd ten nutte om haaren Geest te verryken en te beschaaven: zy denkt, zy leest, over eene menigte van onderwerpen, die zig aan haar aanbieden, of tot welker overweeging zy zig geneigd gevoelt, vat de pen op en schryft, 't zy op Maat of Maateloos, zo als haar best gevalt, waarin egter de Dichtkundige luim veelal de bovenhand schynt te hebben. Tusschen beiden neemt zy, ter uitspanninge, een genoeglyk genot van alle de onzondige vermaaken, welken het Jaarsaisoen en de gemeenzaame vriendlyke Buurt haar uitleveren. Wyders volgt zy, daar zy de Waereld heeft leeren kennen, haare neiging op, om het verstandige toe te juichen, en | |
[pagina 82]
| |
het dwaaze te belachen; terwyl ze, de ydelheid van al het tydlyke bezeffende, zig het najaagen van een onveranderlyk geluk in de eeuwigheid voorstelt. - Men ontmoet hier, uit deezen hoofde, eene groote verscheidenheid van onderwerpen, van verschillenden aart, die altoos, een ieder naar zyne soort, op eene gepaste wyze behandeld zynde, het leezen deezer Brieven aangenaam maaken; zelfs dan, wanneer ze ons zogenaamde kleinigheden melden. Kleinigheden, welken in een dor verhaal niets zouden betekenen, behaagen, en houden den Leezer met vermaak gaande, als ze, door de geestigheid onzer Dichteresse bezield en verleevendigd, weezenlyk van eenig belang in 't ontwerp van 't Dichtstuk schynen te worden. 't Lust ons, eene proeve deezer Brieven willende mededeelen, ons tot een stukje van die natuur te bepaalen. Onze Dichteresse gemeld hebbende, hoe veel vermaaks zy geniet, wanneer haare Vriendin, benevens anderen, haar, geduurende die eenzaamheid, met de pen bezoeken, en zy die heuschheid door zulk een schriftlyk bezoek beantwoondt, vervolgt verder indeezervoege.
Zoo zit ik dan geheel gerust,
Van 't geen 'er omgaat onbewust.
Zoo ik 't aan de Courant niet zag,
Dan wist ik naauwlyks welk een dag
Door my ten avond was gebragt.
Ik ben dan weer aan 't werk met magt.
Lach om dit woord my uit, Vriendin,
Ik breng 't om 't rym alleen niet in;
'k Deel u de zaak eenvoudig meê:
'k Zeg dikwyls tegen Domine:
‘Wel kind! waar is die dag weêr heen’?
En schoon ik my nu kon vertreên,
Onmooglyk had ik 't aan den tyd:
Dees ochtend ben ik ook al kwyt.
De klok slaat hallef twee; zoo waar!
Ik zie 't op myn Horlogie naar,
Ja 't is wel zoo; Ik hoor ook dat
De tafel word gedekt, ei wat,
'k Moest dit nog hebben afgedaan.
Zie daar, dat moet nu blyven staan.
Men roept my al. ‘Ja, ja! ik kom’.
Wat vloog die voor den middag om!
Ik ben 'er waarlyk van verbaast.
'k Loop naar beneden met veel haast,
| |
[pagina 83]
| |
Daar my de goede man reeds wacht,
En om myn drukte eens smaaklyk lacht.
Daar zitten wy zeer wel te vreên
Dan aan den Tafel met ons tweên,
't Canarievogeltje aan myn' zy;
Patrysje aan 't vuur, wel dicht by my.
Het kan my somtyds moeien, dat
Ik doods benaauwt ben van een kat;
Me dunkt.... maar neen; dan was 't gedaan
Met Pietje; dat kon niet bestaan.
't Is eindelyk Eenvoudigheid,
Die 't sneeuwwit tafellaken spreidt.
Iets meer dan 't noodige; niets meer:
Dat is het al wat ik begeer.
'k Heb nooit naar overvloed gehaakt;
Gezonde spys, wél toegemaakt,
Wél opgedischt, is my genoeg.
Ontbreekt 'er echter iets? wel, voeg
'Er dan een vrolyk praatje by;
Dat draait gemeenlyk op voor my;
Nu, trouwens, ja, dat weet gy wel,
Myn man heeft graag, dat 'k iet vertel,
Al heeft het juist niet veel om 't lyf,
Ten minsten 't is voor tydverdryf,
Ik merk het ook niet anders aan.
't Is morsig weêr, waar zou ik gaan?
Het koolvuur brandt zoo lekker door.
'k Zeg tegen myn Patrysje: ‘Hoor,
Van wandlen komt van daag niet in’.
Ik geef hem evel ook zyn zin,
En til met moeit' hem op myn schoot,
En zeg: ‘Patrys wat word je groot’;
(Terwyl ik hem gemaklyk schik,)
‘Ik wed je weegt zoo zwaar als ik’!
Gy weet, 'k ben mal met myn Patrys.
Maar wie is altoos even wys?
Hy meent het ook zoo wel met my.
't Canarietje loopt los en vry,
Pikt in een appeltje of beschuit;
Wat is een kruimpje broods een buit!
| |
[pagina 84]
| |
Het plaatst zich op myn borst, of hoofd;
De vryheid, die men 't heeft ontrooft,
Geef ik het zoetje diertje weêr
Zoo ver 't kan zyn. Hoe lief, hoe teêr,
Hoe fraai, hoe vlug, hoe vrolyk is 't!
Het kent den schat niet dien het mist.
't Speelt met een draadje, een stukje lint.
't Is al zyn gading wat het vindt.
Het brengt in 't Kooitje al 't geen het vondt;
Het eet en drinkt uit mynen mond.
'k Geef 't zachte kusjes, 'k spreek het aan.
Ik denk wel eens: ‘zou 't my verstaan’?
Het lieve diertje merkt my niet,
Of daadlyk is het: ‘pietje piet’!
De vriendlyke oogjes volgen my;
't Is altoos even lief en bly,
Ik vind het fraai al wat het doet,
En miste 't om geen waereldsgoed.
Spot met my, ongevoeligheid!
Ik hoor niet eens wat of gy zeit;
En waarlyk, zoo ik u voldeed,
Dat waar my onbedenklyk leed;
Dat u vermaakt is my te sterk.
Genoeg alweer - - -
|
|