Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1778

[p. 185]

Palemon.
Door den Heer Gessner.

Hoe aangenaam glinstert het Morgenrood, door die Hazelaars en wilde Rozenbomen, die zich tot myn venster uitstrekken. Hoe vrolyk zingt de Zwaluw, aan de balken die het dak van myn hut ondersteunen! De kleine Leeuwrik in de hoge lucht! De gehele Natuur is ontloken; de Dauw heeft de planten verlevendigd; zy schynen verjeugd; ja ik zelf schyn verjeugd te wezen. - Myn stok, de steun myns ouderdoms, zal my tot aan de deur myner woning brengen. Daar zal ik my tegen over de opgaande Zon nederzetten, en myn gezicht over de groene Velden laten dwalen.

O hoe schoon, hoe treffende, hoe heerlyk is alles, wat my omringt! Alles wat ik hoor is de stem des Geluks en der erkentenis. De Vogels in de Lucht, de Herders op de Velden, zingen van wegens de vreugde, die hen verrukt, die hen vervoert. De kudden op de groene Heuvels, en in de met ruischende Beken doorsneden Dalen, drukken door hun geloei hunne vreugde uit. Hoe lange, ô Gôon! hoe lange zal ik nog getuigen zyn van uwe goedheid, van uwe liefde? Negentig maal heb ik reeds de verandering, de verwisseling der Saizoenen gezien; en wanneer myne gedachten zich rugwaards wenden, van 't tegenwoordig ogenblik tot dat van myne geboorte, en zich in dat uitgestrekt, in dat aangenaam Verschietgezicht verlustigen, dan, dan ontsnapt het begin van dien tyd aan myn gezicht; en 't schynt zich in een heldre en zuivre lucht te verliezen. - Ach! hoe is dan myn hart ontroerd! - De verrukking, die myn tong niet kan uitspreeken; de vreugdetranen die ik stort, zyn dat, ô Gôon, niet al te geringe tekenen van dankzeggingen voor uwe weldaden? - Ach! vliet myne tranen, vliet langs myne kaken! - Wanneer ik te rug zie, schynt myn gehele leven een langduurige Lente geweest te zyn; en de droevige ogenblikken, die zich in deszelfs loop vermengden, zyn van die voorbygaande Stormwinden geweest, welke de Lusthoven, de Velden, en de Planten verfrisschen. Nooit heeft eene verderfelyke besmetting myne kudden verminderd; nooit heeft enig ongeluk myne boomen doen Sterven; nooit heeft het wangunstig lot langen tyd in deze Hut gehuisvest.

Met welke vervoeringen beschouwde ik het toekomende, wanneer myne kinderen spelende en lachende waren in myne armen; of wanneer myne hand hunne waggelende schreden bestierde! Met welk ene vreugde zag ik die jonge Spruiten als in 't verschiet op wassen! Ik stortte vreugdetranen; ik, ik zal ze, zeide ik, voor alle onheilen en ongemakken behoeden; ik zal voor hunnen ver-

[p. 186]

deren wasdom zorg dragen. De Goden zullen myne pogingen met hunnen zegen achtervolgen. Zy zullen opgroeien, zy zullen vruchten voortbrengen, zy zullen tot bomen worden, en derzelver verkwikkelyke schaduwe zal een nieuw leven aan mynen zwakken ouderdom byzetten. Dus sprekende, drukte ik ze tegens mynen boezem. Thans zyn zy, door de zegeningen der Goden, tot een rypen ouderdom gekomen; en myn gryze ouderdom vind onder die lommer een gelukkige, een vreedzame Schuilplaats. Even zo heb ik deze Appel-, Pere- en grote Note-bomen, die ik in myne jeugd rondom myne Hut gepoot heb, zien opwassen; zy breiden hunne oude Takken zeer verre uit, en overdekken myne kleine woning met een aangename lommer.

De wreedste van alle myne smerten is geweest, ô tedere Mirta! op dien tyd, wanneer ge, op myn kloppenden boezem, en onder myne omhelzing, den laatsten adem uitblies. De Lente heeft reeds twaalfmaal uw Graf met Gebloemte en Lauren vercierd. De dag, de gelukkige, de gezegende dag nadert, op welken myn Gebeente by 't uwe geplaatst zal worden; ja wie weet, of niet de aanstaande nacht dat stondje zal aanbrengen!

Och! met welk een strelend genoegen zie ik myn gryzen baard op myn borst golven; zy draagt getuigenis van mynen ouderdom; speelt vry jeudige Zephirs rondsom my; dartelt vry met de witte kronkels van mynen gryzen baard; immers zyn zy 't zo wel waardig als de blonde hairen van een jongeling of als de bruine lokken, die om den sneeuwwitten hals eener jonge maagd zwieren, die in 't prilste harer schoonheid is.

Mogt deze dag voor mynen Ouderdom een dag van vreugde zyn! Ik zal myne kinderen byéén verzamelen, benevens myn kleinzoon, die reeds begint te stamelen; wy zullen den Goden eene Offerhande toebrengen. Het Altaar zal hier voor den ingang myner Hut geplaatst worden. Ik zal myn kale kruin met een bloemkrans omringen; myn zwakke hand zal de Lier aanvaarden; en al te zamen zullen wy Lofzangen rondsom den Altaar zingen. - Dan zal ik myn tafel met bloemen en lauwren vercieren; en wy zullen, in 't midden van ons vrolyk onderhoud, het Ofter eeten. - Palemon, dit gezegd hebbende, richtte zich, al bevende, al waggelende, op; op zyn stok leunende, riep hy zyne kinderen, en vierde vrolyk met hun een Feest, ter eere van de goden.

g.h.e.