Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1778

Henriëtte van Blumenau, of de Liefde uit Dankbaarheid. Tooneelspel in vyf Bedryven. Gevolgd naar het Hoogduitsch. Te Amsterdam by A. v.d. Kroe 1778. In octavo 128 bladz.

Henriëtte door van Ankerfels gered, uit de handen van een onverlaat, die haar geweld wilde aandoen, wordt door dankbaarheid tot liefde gedreeven; en besluit, met afzigt van haar vooroordeel voor haaren Oud Adelyken stand, een Huwelyk aan te gaan, met haaren redder; die haar vuurig beminde, maar, door 't verschil van Adelstand, als wederhouden was van zig openlyk te verklaaren. Intusschen komt, eer de zaak zo verre gebragt was, ter plaatze van haar verblyf, de Baron van Schildheim, met zynen Zoon, en den Graaf van Koningstein. De laatste beminde Sophia, de Zuster van Ankerfels, en was van haar bemind; des men, niet tegenstaande het onderscheid van Adel, een Huwelyk verwagtte. Midlerwyl was egter de Graaf niet ongevoelig voor Henriëtte; en deeze zag ook den Graaf met geen onverschillige oogen aan; waarop van Ankerfels den Graaf edelmoedig eene vrye

[p. 536]

keuze liet; die nogtans, bezessende wat 'er in 't hart van zynen Vriend omging, zig niet minder edelmoedig gedroeg. Dus ver gaat alles ongestoord; maar wat gebeurt 'er? des Barons Zoon Lodewyk smeedt een heilloozen aanslag op Henriëtte; brengt haare eerbaarheid in verdenking; heeft invloed op Mevrouw van Ankerfels; die haar ten huize uit wil zetten; de Graaf wordt insgelyks tegen haar ingenomen; men beschuldigt van Ankerfels van onvoorzigtigheid en vooringenomenheid; en deeze beweert bestendig haare onschuld. In die omstandigheden neemt van Ankerfels de beste maatregels ter beveiliginge van Henriëtte; en zulks geeft tevens aanleiding tot nadere ontdekkinge wegens haar lot, en het door Lodewyk gepleegde bedrog. Met één woord, de onschuld van Henriëtte komt ten luisterrykste voor den dag; zy is de Zaster van den Graaf, en deeze brengt Lodewyk ter bekentenisse, dat hy de persoon is, die op haare eer toelei, toen van Ankerfels haar redde; en dat hy nu deezen weg had ingeslaagen, om haar op nieuw in zyne magt te krygen. Op deeze ontwikkeling loopt het Tooneelstuk ten einde, met de bevreediging aller gemoederen; de verleende vergisfenis aan den berouw betuigenden Lodewyk; en de vaststelling der wederzydsche Huwelyken; waarby nog komt de egtverbintenis der Kamenier van Henriëtte met den Boekhouder van Ankerfels, 't welk den ouden Baron van Schildheim tot Mevrouw van Ankerfels doet zeggen. ‘Het huwelyksluiten, Mevrouw, gaat van daag vry voorspoedig; zie daar reeds het derde vergenoegde paar; waren wy beiden, elk, twee kruisjes jonger, ligt maakten wy het viertal uit, niet waar Mama? doch nu zullen wy liefst blyven, die wy zyn’. - Het geheele beloop, schoon wat langwylig, door de menigte van tusschengevoegde omstandigheden, is natuurlyk geregeld; over 't algemeen zyn de Tooneelen gevallig, en het meerendeel der characters leerzaam; en 't gedrag van den snooden Lodewyk, met de daarnevensgaande ontdekking, maakt den knoop en de ontknooping tresfende.