Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1777

Natuurlyke historie van de rooskleurige merel.

Volgens den Heer de montbeillard, Medeschryver van den Heer de buffon.

DE Rooskleurige Merel, in 't Latyn Turdus roseus, Merula rosea, en Avis incognita geheeten, wordt door de Vogelaars omtrent Bologne Storno marino, in Spanje Tordos, in Engeland The roze of Carnation coloured-ouzel, en in Duitschland den Hairkopfigen Drossel genaamd.

Alle de Vogelbeschryvers, die van deeze Merel gewaagen, hebben 'er van gesprooken als van een zeldzaamen, vreemden en weinig bekenden Vogel, dien men niet zag dan by deszelfs doortrekken, en wiens waare Vaderland men niet wist. De Ridder linnaeus is de eenige die ons leert, dat hy in Lapland en Zwitzerland woont; doch hy vermeld ons niets van 't geen die Vogel daar doet, niets van het paaren, nestmaaken, eijerleggen, broeden, opkweeken der Jongen, noch van zyne uittochten &c. Aldrovandus, de eerste die van Rooskleurige Merels spreekt, zegt alleen, dat ze zich zomtyds omstreeks Bologne vertoonen, waar zy by de Vogelaars bekend staan onder den naam van Zee-Spreeuwen, dat zy zich op mestvaalten nederzetten, zeer vet worden, en lekker smaaken: twee heeft men 'er in Engeland gezien, de Heer edwards veronderstelt dat ze door

[p. 493]

een storm derwaards waren overgevoerd: ik heb 'er veele in Bourgogne waargenomen, daar ten tyde des overtochts gevangen; en 't is waarschynlyk dat ze haare omzwervingen tot Spanje uitstrekken, indien het op grond steunt, dat zy, gelyk de Heer klein zegt, in de Spaansche taal eenen naam hebben.

De Pluimadie van het Mannetje steekt zeer uit, de Kop, de Hals, de Vleugel en Staartpennen zyn zwart met een schitterenden weêrschyn van groen en purper; de Borst, de Buik, de Rug, de Stuit, en de kleine dekveeren der vleugelen zyn Rooskleurig, op deeze plaats wat ligter, op geene wat donkerder, met eenige zwarte plekken hier en daar verspreid op eene soort van schoudermantel, die van boven tot op den Staart, en van onderen tot beneden den Buik loopt; behalven dit heeft de Kop tot cieraad, eene soort van Kuif, die agter over staat gelyk die van het Pest-Vogeltje, en een schoon vertoon moet maaken, wanneer de Vogel dezelve overeinde zet.

De Onderbuik, de beneden dekveeren van den Staart, en de Pooten zyn donkerverwig, de Klauwen donker oranjekleurd; de Bek half zwart en half vleeschkleurd; doch de schikking der kleuren van den Bek schynt niet vast en geregeld: want die wy gezien hebben en die aldrovandus zag, hadden het grondstuk van den Bek zwartagtig en 't overige gedeelte vleeschkleurig; terwyl by de Rooskleurige Merels, door edwards waargenomen, de punt van den Bek zwart was, en dit zwart allengskens afneemende in een donkere oranjekleur veranderde, welke de kleur uitmaakte van het grondstuk des Beks, en der Pooten. Het bovenste gedeelte van den Staart scheen gemarmerd, 't welk ontstaat uit de kleur der benedenste Dekveeren die zwart zyn met witte einden.

Het Wyfje heeft een zwarten Kop, gelyk het Mannetje, doch geen zwarten Hals. By 't zelve zyn de Staart en Vleugelpennen van een min donkerekleur, en de zogenaamde schoudermantel heeft min leevendige kleuren.

Deeze Vogel is veel kleinder dan onze Gewoone Merel; doch de Bek, de Vleugels, de Pooten en de Klauwen zyn, naar evenredigheid, veel grooter. Ook heeft hy in grootte, gestalte en aart meer overeenkomst met de Ring-Merel: want hy is, even als deeze, een reizende Vogel; ondertusschen moet men bekennen, dat een der Rooskleurige Merels, die in Engeland gedood werd, zich in 't gezelschap bevond van Geelhekkige Merels.