Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1776

[p. 559]

Zonderling voorbeeld van de hardvogtigheid der slekken, in het wederstaan der hette, 't welk eenigermaate kan dienen, tot bekragtiging van derzelver vermogen om droogte te verduuren; zynde het geval der slekken van Mr. Stuckey Simon. Door Mr. T. Rowe.

myn heer!

TEr staavinge van Dr. macbride's Brief, wegens de Herleeving der Slekken, zal ik hier een Uittrekzel geeven, van een' Brief, eener verstandige en onderzoeklievende Juffrouw, op wier goede trouwe men af mag; doch wier naam het my niet vry staat, in dit geval, te noemen. Zy schryft.

‘Ik heb een berigt gezien, van het herleeven eeniger Slekken, die vyftien jaaren in 't Kabinet van den Heer simon geweest waren. Is het niet eene allerzeldzaamste geschiedenis? En nogthans ben ik niet ongeloovig, in dit stuk, gelyk misschien veele Leezers: want ik ontdekte eens eene zeer opmerkenswaardige byzonderheid in de Slekken, die my zo zeer aandeed, dat ik ze, schoon reeds eenige jaaren geleden, volkomen onthouden heb.

Ik bevond my te Wrotham, by Mr. haddocks, in Kent, en was bezig met het vervaardigen van een kleine Tooren van schulpwerk, om op een kabinet, aan 't einde van eene lange gaandery, geplaatst te worden. Naa het herstellen van twee kleine ambere tempeltjes, om de hoeken te vercieren, had ik eenigen voorraad van schulpen noodig, om een cieraad in den voorgevel te maaken: de Zeeschulpen te kort schietende, eer ik het voltooid had, herinnerde ik my eenige kleine aartige Slekken gezien te hebben, op de omstreeks liggende Krytbergen. Wy gingen, in 't vallen van den avond, derwaards, om 'er eenige te zoeken, en vonden ze verscheiden in gedaante, grootte en kleur. Wy keerden vermoeid te rug, en verlangden, schoon het laat was, na Thee; een groote Theeketel met water werd binnen gebragt; het gezelschap was talryk.

Ik was bedagt hoe de Slekken, op de gemaklykste en genadigste wyze, te dooden, als een ruwe Knaap zeide; Hegt ze 'er leevende aan vast. Op dit Voorstel gruwde ik, en noemde hem een' wreedaart. Eindelyk kreeg ik een groote porceleine kom, en wierp 'er een hand vol of twee Slekken in; en goot die vol kookend water: schoon myn hart schrikte op dit bedryf, overwon nogthans myne be-

[p. 560]

geerte, om den volgenden dag myn begonnen werk af te maaken, myn medelyden. Om wel verzekerd te weezen, van myne Slekken den genadeslag gegeeven te hebben, goot ik het eerste water af, en vulde de kom weder met water uit den kookenden ketel. Ik bragt dezelve in een koepeltje in de tuin, waar ik voorneemens was, den volgenden morgen vroeg, myn werk te hervatten, eer het andere gezelschap op was. Ik stond eerder op dan gewoonlyk, en ging na den koepel. Doch hoe groot was myne verbaasdheid, als ik ontdekte, dat myne arme Slekken rondsom kroopen, eenigen op de kom, andere daar buiten; terwyl een gedeelte reeds zat te eeten op het pleister, waar in ik ze dagt vast te zetten. Het deedt my zeer aan, en perste de traanen uit myne oogen: ik nam alle Slekken zorgvuldig op, bragt ze in het veld buiten de tuin; waar ik niet twyfel, of ze zyn volkomen hersteld, van de twee dompelingen in kookend water.

Ik bezat een overvloed van ledige Slekkenhoorntjes van dezelfde soort; doch ze waren in lang zo schoon niet, als die, waar in de Slekken nog haare huisvesting hadden. Ik bediende my egter alleen van deeze, welke ik zonder wreedheid en knaaging kon gebruiken.

Dit wederstaan van kookend water kwam my zeer zonderling voor; doch de Slekken van Mr. simons leveren een nog veel zeldzaamer verschynzel op’.

Dus verre het berigt van myne Waarneemster. De eenige aanmerkingen, die ik zal maaken over 't geval hier opgegeeven, aan welks waarheid ik niet in 't geringste twyfel, zyn deeze. Voor eerst. Dat de Slekken, in haare hoorntjes opgeslooten, aan derzelver zintuigen of leden, geen schade of letzel lyden; doch in alle deelen volkomen blyven. Ten anderen, dat haare verstyfdheid, terwyl zy in een Kabinet rusten, of op een krytrots zyn, toegeschreeven moet worden aan gebrek van vogt, en dat eenig nat noodig schynt tot haare beweeging. - En, eindelyk, dat, schoon het niet nutloos zy de uitgestrektheid van den leevensduur, in andere kleine Diertjes, te onderzoeken, men nogthans, uit hoofde der bovenbygebragte bedenkingen, van de Slekken weinig tot andere kan redenkavelen. De Wesp, immers, levert recht het tegenovergestelde op; deeze, oogschynlyk verdronken, geheel bezefen beweegloos, zal, gelyk ik dikwyls gezien heb, ten leeven wederkeeren, door een korten tyd in den zonneschyn te leggen.

Ik ben &c.

t. rowe.