Utrechts zang-prieeltjen

Lauraes Klaegh Liedt,
Over d'ontrouw van'er Minnaer.

Stemme: Die mint die lijdt veel pijn.

A Ch sal mijn droevigh hart
Versincken t'eenemael, en smoren in 't verdriet?
Ach! sal die groote smart
Bedrucken langh, elaes! mijn ziel, of salse niet?
Sal ach! mijn pijn
Staegh altijdt duerend' zijn:
Sal ick mijn levens endt
Dus verslijten in torment?

2 Segh lincker heb ick niet
Al 't geen ick maec en wist, aen u geopenbaert?

[p. 204]

 

Al wat my was gheschiedt,

 

Hoe heymelijck het was,

 

Ick hebbet u verklaert;

 

'k Heb u gheseydt,

 

Wat my om 't Harte leydt,

 

Van 't diepste dat ick weet,

 

Deed' ick u het recht bescheet.

 

 

 

3 En soudt ghy my dan noch

 

Verlaten, als een Sloof, of al te slechten Sloor?

 

Ach! ach! dat sulck bedrogh

 

My nimmer immermeer kom van Phylander voor,

 

O! boose daet

 

Die 't al te boven gaet,

 

'k Weet niet hoe een ghemoet

 

Soodanighen onmin voet.

 

 

 

4 Ghy hebt gheseydt wel eer,

 

Ick sal u, waerde Lief, verlaten t'gener stondt,

 

Doet my die loft'nis weer,

 

Gelijck ghy over langh my deed' met Hant en Mont:

 

Doet ghy het niet,

[p. 205]

 

Soo naeckt u swaer verdriet;

 

Soo sal de goede Godt

 

Dryven oock met u de spot.

Tranen tuygen treuren.

De ontrouw in de Min verweckt aen jonghe herten,

Het zy aen wie het zy, niet weynigh droeve smerten:

Ghy die'et lieven lieft, en Liever lieft dan niet,

Maeckt datmen ontrouw noyt in uwen handel siet.

Trouw voor Goudt.