Utrechts zang-prieeltjen

[p. 7]

[Astrea (al droomend') began]

Stemme:
Object dout les charmes si doux.
Ofte: Och apis, apis och.

A STREA (al droomend') began
In soete rust al dus te spreken:
ô Waerde Amintas, 'k en kan
V langer niet mijn Min versteken,
Ghy segt, dat Astrea u doot:
(Hoe wel sy 't niet en doet)
Doch soo ghy sterven moet
Begraef u in mijn schoot.

2 Al swoegende sweegse, maer ach!
Twee Satyrs al haer klagen hoorden;
Die sprongen, met vreugd voor den dach,
Om haer verliefde Eer te moorden.
Maer siende soo schoone mont,
Haer fray besnede le'en,

[p. 8]

 

Soo veel bevallijkhe'en,

 

Wiert elk om 't seerst gewont.

 

 

 

3 De splitte-koos raekten in twist:

 

Geen Bokx-voet wou sijn tweede lij'en.

 

Cupido gebruykten sijn list,

 

En brocht hun hart aen 't woorden strij'en,

 

Van 't schelden quam 't op een slaen;

 

Ia swoeren in die noot,

 

Malkanderen eer de Doot,

 

Als 't Nimphjen af te staen.

 

 

 

4 Vrou Venus aensiende dees' noot,

 

Wiert met Astreas ramp bewoogen:

 

Haer heylige handen ontsloot

 

De sorgeloose Maegden oogen.

 

Sy siende wat haer was bereyt:

 

Vluchten gelijck een pijl,

 

Soo dats' in korten wijl

 

Was in versekerheyt.

 

 

 

5 Die moedige Satyrs, verwoet,

 

Vergeefs hun bloet en moeyten spilden.

[p. 9]

 

Veranderden haest van gemoet,

 

Toen sy Astrea wekken wilden,

 

Op dat sy sou keuren haer wil.

 

Maer siende niet als 't gras,

 

Dat daer gelaten was,

 

Vervloeckten het verschil.

Men siet wel veeltijts, twee om 't Meysjes Minne strijden,

Die hun ten laetsten noch met nietmendal belijden.

I. Nooseman.