Utrechts zang-prieeltjen

[p. 105]

[Myn Roselyn gingh, op een dagh]

Stem:
Puis que de vivre sans aymer

M Yn Roselyn gingh, op een dagh,
Haer door het groen verlusten;
Waer sy just Venus Soontje sagh,
Een minne-strijd sich rusten.
Koom (sey'se) Dwingelantje, vry,
Legh af u boogh, en kampt met my.

Cupido, die wel eer 't gheweldt
Ghesmaeckt hadd' van haer ooghen,
Sprack: 'k koom niet teghens u te veld,
Dan met mijn pijl, en booghe:
Een naeck ontwapend Kindt vermagh
Niet teghens sulcken blixem-slagh

Dan sooje lust in 't kampen hebt,
Ick sal mijn pijlen breken,

[p. 106]

 

Indien g'u tonghe noit verrept!

 

Want sy ontzielt met spreken:

 

Indien ghy bey uw ooghen sluyt;

 

Want scherpe schichjes schietjet uyt.

 

 

 

Mijn Roselyn die lustigh waer,

 

Te worst'len, met dien Ionghen,

 

Sprack, wel-ghemoed Sie daer, sie daer;

 

Ick boey een wijl mijn tonghe,

 

En sluytte bey mijn ooghen dicht:

 

Noch tart' ick 't lichte Minne-wicht.

 

 

 

De Min verwacht den aen-val niet:

 

Maer tijdt gheswind aen 't vluchten,

 

Terwijl hy kans tot vluchten siet:

 

En roept haer toe, met suchten:

 

Al stelje tongh, noch oogh te werck,

 

V schoonheydt is my noch te sterck.