|
| |
Bruylofts
ledekant-vryagie
A Ch Anna laet u sluymer-lust,
En veynst niet diep te zijn in rust,
En weygert niet in desen tijdt
't Geen, daer ick langh heb om gevryt,
't Geen daer ick langh heb na gewacht,
Dat is de vreucht van desen nacht,
En weygert niet mijn ziel, mijn roem,
Te spitten uwe maeghdens bloem,
| |
| |
Ghy zijt de myn, en ick de uw,
Waerom soudt ghy dan wesen schuw?
Wy twee die zijn te samen een,
Waerom dan langer soo ghebeen?
Ontwaeckt, ontwaeckt, Anna ontwaeckt,
En dit gemaeckte slaepjen staeckt,
Het is doch al maer veynsery,
Hoe nae denckt Anna dit van my
Dat ick soo slecht, so stil, soo koel
Sou leggen hier sonder gevoel?
Neen Anna dat is de meenich niet,
Want seltsaem wonder my dit riet,
Eer dat ick trat op 't Ledekant
Dat ick verhoeden sou mijn schandt
Ick doe de Proef wel nu wel an
Of ick u wacker maken kan,
Ick kus u och 't geen my gewont
Heeft, en dickmaels gemaeckt gesont.
Ick kus u mont, wiens soet gedouw,
Ick soeter als het soetste hou
| |
| |
Ick voel u hart en ronde borst,
Ontwaeckt eer ick wat stouter dorst.
Wie ist die my mijn rust belet,
Mijn borsten met de handen plet
Ist spoock, oft schim, oft eenich geest,
Dat my te soecken maeckt bevreest:
Daer was noyt een soo stout, soo koen,
Die sulcx sich ondervont te doen,
Noyt yemant die mijn byslaep was,
Die my dorst naken met getast.
Het is geen droom, noch spoock, noch geest,
Het is uw Bruydegom selfs geweest.
Ach! Bruydegom waerom doet ghy dat?
Ach! weet Anna niet eensjes wat
Den Bruygom daer mee seggen wil?
Ey soetert hou u handen stil.
Neen Anna Lief, vergunt mijn bee.
Wat wil mijn Bruydegom lief daer mee?
| |
| |
| |
| |
Niet anders als voldoeninghs lust,
Waerom een Bruydtjen wordt gekust.
Wel ist om kussen u te doen,
Soo kust, ick weyger u geen soen.
Met kussen zijt ghy wel gherust,
Maer verder noch streckt mijnen lust.
V lust die soeckt ghy verd en diep,
Ick wenste liever dat ghy sliep.
Ick sal vergunt my maer mijn deel.
't Onredelijck eyschen is te veel.
Ick eysch het geene my bekoort.
Al sachjens dattet niemant hoort.
Mijn hart het is een Bruyd'goms groet
Ick voel wel wat ick lijden moet.
Mijn Ziel, 't is u de ongewoont.
Ach soetert my doch wat verschoont,
En leght in rust u sachjes neer
Ick ben vermoeyt van u tegen-weer.
Rust Engel rust, de morgen gaef,
Die sal ick u oock geven braef,
| |
| |
Dat ghy daer over niet en klaeght,
Wanneer u yemant daer naer vraeght.
't Sal wel beteren.
|
|
Auteursrechtvrij
