Logo DBNL
De tweede nieuwe overtoomsche markt-schipper, of Durkerdammer kramer. Beladen met liederen (1840)

De tweede nieuwe overtoomsche markt-schipper, of Durkerdammer kramer. Beladen met liederen

(1840)–Anoniem De Tweede Nieuwe Overtoomsche Markt-Schipper, of Durkerdammer Kramer. Beladen met Liederen–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende


illustratie

Justitie gedaan door Hertog Karel, Graaf van Zeeland, aan zijn Gouverneur, over het verkrachten van een eerbare Vrouw, omdat hij haar Man in de Gevangenis liet onthoofden, waarvoor hij Gouverneur is gestraft met de dood.

Wijs: Als 't begint.

1.
O wereld vol van overdaad!
 
Wat baart gij open wegen,
 
Tot alderhande kwaad.
 
Tot wraak bedrijf en moord,
 
Een zaak nooit meer gehoord,
 
Zal ik u brengen voort, zal ik u, enz.
2.
In Zeeland is dit feit geschied,
 
Ter tijd van hertog Karel,
 
Hier voerde 't groot gebied,
 
Zijn Gouverneur bekend,
 
Heeft hem tot kwaad gewend,
 
Maar kreeg een droevig end. Maar, enz.
3.
Hij sloeg een geil en dartel oog,
 
Op eenen edel vrouwe,
 
't Geen hem op 't laatst bedroog,
 
En sprak mijn hartenlust,
 
Zal nimmer zijn gerust,
 
Voor gij mijn vlammen bluscht, Voor gij enz.
4.
Zij als een eerbaar kuische vrouw,
 
Sprak: Heer! zou ik verbreken,
 
Met uw den echten trouw?
 
Zou ik mijn lieve man,
 
Doen zulke gruwel an?
 
Ach spreek daar nimmer van, Ach spreek enz.
5.
Hij met een opstinaat gemoed,
 
Ging zich naar huis toe keeren,
 
Heel toornig en verwoed;
 
Hij liet van stonden aan,
 
Zijn dienaars henen gaan,
 
En hield haar man gevaân, En hield, enz.
6.
Betichte hem van landverraad,
 
Zijn vrouw geheel verslagen,
 
Die vraagd op heeter daad,
 
Wat mag de oorzaak zijn?
 
Dat dus mijn man vol pijn,
 
Daar moet gevangen zijn, Daar moet enz.
7.
Uw man, sprak hij: wou 't land verraân,
 
Ik zal hem door Beuls handen,
 
Doen 't hoofd van 't ligchaam slaan;
 
Maar bij mijn magt ik zweer,
 
Voldoet gij mijn begeer?
 
Gij krijgt uw man dan weer, Gij krijgt enz.
8.
Die fout werd hem vergeven dra,
 
Voldoet gij mijne lusten,
 
Zoo krijgt uw Man gena;
 
Dus kiest in dat geval,
 
Mijn wil te doen vooral,
 
Of ik hem straffen zal, Of ik hem enz.
9.
De kuische vrouwe toog mitsdien,
 
Zeer bitterlijk aan 't schreijen,
 
Zal ik mijn Man dan zien
 
't Hoofd vallen voor hem neêr,
 
Of afstaan van mijn eer,
 
En dat om u begeer, En dat om u enz.
10.
Mijn lieve man is mij zoo goed,
 
Als eenig schat op aarde,
 
Of als mijn eer en goed;
 
Mijn eer en goed en pand,
 
Mijn Man mijn regterhand!
 
't Moet een van bei aan kant, 't Moet enz.
11.
De booswicht greep haar bij de hand,
 
In 't midden van haar klagen;
 
Wierp haar op 't ledekant,
 
En heeft zoo heel gerust,
 
Zijn geile dartele lust,
 
Tot walgens toe gebluscht, Tot walgens enz.
12.
Toen sprak hij vrouwe gaat nu heen,
 
En morgen moogt gij halen,
 
Uw Man uit het geween;
 
Bedroeft is zij gegaan,
 
Hij liet van stonden aan,
 
Haar man het hoofd afslaan, Haar man enz.
13.
Des 's morgens opent zij haar deur.
 
En ging vrijmoedig treden,
 
Al naar den Gouverneur;
 
En sprak groot mogend Heer,
 
Geeft mij mijn man nu weêr,
 
Voor mijn geschonden eer, Voor mijn enz.
14.
Hij riep twee Dienaars voor den dag,
 
Die bragten haar ter plaatse,
 
Daar zij haar Man aanzag;
 
Daar lag hij zonder hoofd,
 
Van 't bloedig zwaard verdoofd,
 
Van 't leven wreed berooft. Van 't leven enz.
15.
Zij viel op 't doode ligchaam neêr,
 
En kuste zijne wangen:
 
En schreide om haar eer;
 
Trok 't hair uit d'hersenpan,
 
En riep: o snood tiran!
 
Vermoord gij zoo mijn man! Vermoord enz.
16.
Zij ging als zinn'loos en verwoed,
 
Haar bitt're nood toen klagen
 
Haar allernaaste bloed;
 
Den Gouverneur! o schand,
 
Heeft mij mijn eer ontmand,
 
Mijn man geleid in 't zand, Mijn man enz.
17.
Haar vrienden spraken: Nicht wel hoe,
 
Laat ons van Zeeland reizen,
 
Terstond naar Holland toe.
 
En klagen daar dat kwaad,
 
En gruwelijke daad,
 
Aan den Hertog groot van staat, Aan den enz.
18.
Men kwam zeer haast en ongemeen,
 
Tot Delft binnen rijden,
 
Men ging ten Hove treên,
 
Men sprak den Hertog aan,
 
Deed hem de zaak verstaan,
 
Hoe 't al was toegegaan, Hoe 't al enz.
19.
Ach! wreekt de dood van mijnen man,
 
Wreekt mijn geschende eere,
 
Zoo iemand wreken kan;
 
Uw valsche Gouverneur,
 
Die bragt mij in 't getreur,
 
Besteld hem straf daarvoor, Besteld hem enz.
20.
De Hertog sprak: u wel bezind,
 
En let wel op uw reden,
 
Hij is mij een goed vrind,
 
Ik daag hem voor het regt,
 
Om deze daad zoo slecht,
 
Bedenkt wel wat gij zegt, Bedenkt wel enz.
21.
Mijnheer! zoo de zaak is onwaar,
 
Zoo laat mijn ligchaam zagen,
 
Aan stukken van malkaâr:
 
Of helpt mij onder de aard,
 
Door een Scherpregterszwaard,
 
De dood mij niet vervaard, De dood enz.
22.
De Hertog liet de breede raad
 
Terstond ten Hof vergaren,
 
Om dit vervloekte kwaad
 
Te straffen ongemeen;
 
Men deed de vrouw alleen,
 
Al in een kamer treên, Al in een enz.
23.
Toen kwam de Booswicht voor den dag,
 
Voor de Hooge Raad verscheenen,
 
En sprak met blij gelach:
 
Wat is de oorzaak toch, mijnheer!
 
Dat ik om uw begeer,
 
Kom reizen hier zoo veer, Kom reizen enz.
24.
De Hertog sprak hem vreeslijk aan:
 
Gij eervergeten schelm,
 
Wat kwaad hebt gij gedaan?
 
Een eerb're vrouw verkracht,
 
Haar Man ter dood gebragt,
 
Denkt dat u straf verwacht, Denkt enz.
25.
Hij sprak: wie legt mij dit ten last,
 
Het zijn verdigte logens,
 
O Vorst! daar is niet aan vast;
 
Stel mijn partij ten toon,
 
Ik zweer u bij de Goôn,
 
Hij krijgt verdiende loon, Hij krijgt enz.
26.
Den Hertog sprak: o Gouverneur!
 
'k Zal opregt blijk u toonen,
 
Men opende de deur,
 
Toen wierd zijn hart belaân,
 
Hij zag de vrouwe aan,
 
Bedroeft daar voor hem staan, Bedroeft enz.
27.
Don Karel wierd als obstinaat,
 
Sprak: kend gij wel deez' vrouwe?
 
Die hier uw voor u staat,
 
Dit is uw vijandin,
 
Die gij door geile min,
 
Dwong naar uw lust en zin, Dwong enz.
28.
Hij viel van schaamt ter aarde neêr,
 
den Hertog sprak met reden,
 
Hersteld deez' vrouw haar eer;
 
Ik wil tot straffensschuld,
 
dat gij hier met geduld,
 
Terstond haar echten zult, Terstond enz.
29.
Don Karel vraagde aan deez' vrouw:
 
Of zij haar wou begeven,
 
Met hem in d'Echte Trouw?
 
Zij sprak: o Vorst ik kan,
 
In d'Echt niet nemen an,
 
den moorder van mijn man, Den enz.
30.
Hij sprak: 't zal u niet schad'lijk zijn,
 
Gij zult ook wraak genieten,
 
Zoo doet den raad van mijn,
 
dus voort door vrienden raad,
 
En 's Hertogs zoete praat,
 
Zij 't jawoord geven gaat, Zij 't ja- enz.
31.
Dus wierd de Weduwe weêr de Bruid,
 
En d'huw'lijksvoorwaarden,
 
Wierd daar geschreven uit:
 
Al lijd zij nooit geen kraam,
 
En hij te sterven kwaam,
 
Zoo bleef zij erfgenaam, Zoo bleef enz.
32.
Dus wierd den Priester voort gehaald,
 
Het huwelijk wierd bevestigt,
 
En voor den Raad bepaald;
 
den Gouverneur sprak: Heer!
 
Wij danken de Hertog zeer,
 
Voor deez' genooten eer, Voor deez' enz.
33.
Don Karel vraagde: zijt gij te vreên?
 
Ja Heer! en wij vertrekken,
 
Met alle dankbaarheên;
 
Zoo sprak hij zeer lieftal,
 
Mijn bruiloftsfeest die zal,
 
Ook volgen na 't geval, Ook volgen enz.
34.
Neen, sprak de Vorst: naar mijn vermoên,
 
Zoo moet gij de Justitie
 
En mij, ook eerst voldoen,
 
Zoo knield nu voor het zand,
 
Opdat gij door Beulshand,
 
Gestraft wordt meer met schand, Ge- enz.
35.
Hij bad den Vorst om lijfsgenâ,
 
Maar 't smeken was verloren,
 
Den Hertog sprak nu dra:
 
Scherpregter! volgt mijn last,
 
En geeft den snooden gast,
 
Het loon hem toegepast, Het loon enz.
36.
Men sloeg hem 't hoofd af met een slag,
 
Het welk deez' jonge weduw',
 
Met blijdschap al aan zag;
 
Zij kreeg na zijnen dood,
 
Al de goederen groot,
 
Dat hielp haar uit den nood, Dat enz.
37.
Dit is waarachtig zoo geschied,
 
Ten tijd als Hertog Karel,
 
Voerden het groot gebied;
 
Hiermeê wordt ons getoond:
 
Dat straf geen vriend verschoond,
 
Maar 't kwaad zijn meester loon, Maar enz.
 
 
 
Eer zij den Hertog en de Justitie groot,
 
Dat zij hem lieten brengen zoo ter dood.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

lied