KortVerhaal. Jaargang 32

[p. 156]

Auteurs in dit nummer:

Paul Abels (Enschede, 1958) studeerde Nederlands, kunstgeschiedenis en theaterwetenschap in Groningen. Hij was antiquaar, jazzplatenbaas, galeriehouder en leraar Nederlands. In 2001 werd hij full time tekstschrijver en journalist. Vanaf 2005 bestiert hij met Martien Frijns de Stichting AFdH Uitgevers, die bekend geworden is vanwege haar A.L. Snijders-publicaties. Abels schreef elf boeken, merendeels over literatuur en beeldende kunst. In 2010 verscheen zijn verhaal Coltrane's silence in een bloemlezing onder redactie van Tommy Wieringa.

Bas Beerendonk (1981) schreef meer dan tien toneelstukken voor verschillende theatergezelschappen (o.a. Growing up in Public). De laatste jaren is hij zich vooral op proza gaan richten. ‘De moeder’ is daar een eerste proeve van. Bas Beerendonk woont en werkt in Boedapest.

Irina Sergejevna Bogatyreva werd geboren in Kazan en studeerde in 2005 af aan het Gorkiinstituut voor literatuur. Ze woont in de omgeving van Moskou. In 2007 debuteerde ze als prozaschrijver in het toonaangevende literaire tijdschrift Novy Mir (‘De nieuwe wereld’) en sindsdien is ze een vaste auteur van dit tijdschrift. Het verhaal ‘De aanval’ verscheen er in oktober 2009 in.

Esther Bevers (1970) werkte jarenlang als dramatherapeute in de jeugdzorg. Daarnaast heeft ze de leergang prozaschrijven gevolgd bij ScriptPlus in Amsterdam. Nu werkt ze als free-lancetekstschrijver en schrijfdocent met haar bureau TerraTekst. Eerdere verhalen van haar zijn gepubliceerd in literaire tijdschriften Deus Ex Machina, Opspraak Magazine en Lava.

Mathijs Deen (1962) studeerde Nederlands in Groningen en werkt als presentator voor OVT, het radioprogramma over geschiedenis van de VPRO. Bij uitgeverij Passage verschenen o.m. een roman Moeder Doen (1997) en een paar bundels met radiocolumns: Zo meteen werken (1997) en Dromen worden waar (1999). Een aantal historische documentaires die hij voor de VPRO maakte, is door Rubinstein uitgegeven als luisterboek: De veldtocht van Napoleon 1812 door Nederlandse ogen (2006) en Rampjaar 1672 (2009). Deze zomer verschijnt bij Thomas Rap Brutus heeft honger, waarin ook de schetsen uit dit nummer van KortVerhaal zijn opgenomen.

Anthon Fasel (Nijmegen, 1953) studeerde Nederlands en Grafische Vormgeving. Gaf les, werkte als grafisch vormgever, eindredacteur en manager voor uitgeverijen, culturele instellingen en omroepen. Debuteerde in het al lang opgeheven tijdschrift De Schans en publiceerde daarna incidenteel op literair en vakinhoudelijk gebied.

Igor Goloebentsev (Leningrad, 1968) studeerde geneeskunde en werkte enkele jaren als kinderarts. In 1997 besloot hij ‘zijn patiënten verder met rust te laten’. Hij ging schrijven en tekenen en exposeerde op diverse tentoonstellingen. Zelf noemt hij zich ‘schrijver van microverhalen die in wezen korte navertellingen zijn van niet-bestaande grote werken’. Zijn lichtvoetige verhalen verschijnen met grote regelmaat op zijn weblog (http://golubentsev.livejournal.com). In Rus-

[p. 157]

land gepubliceerde verhalenbundels van Goloebentsev zijn: Gunstige voortekens voor de jacht op kakomitsli (2004, uitg. Aster-X, Sint-Petersburg) en Het punt Tzse (2010, uitg. Memories, Moskou).

Gus Jarca (1946) is Neerlandicus en hypnotherapeut. Na zijn debuutverhaal ‘De kruk’ (zie het Herfstnummer van 2010) werkt hij aan een verhalenbundel over zijn dementerende vader. ‘De heer heeft goede zin vandaag’ is een van de verhalen daaruit.

Alexander Ivanovitsj Koeprin (1870-1938) bezocht het militaire gymnasium en diende vervolgens 14 jaar in het leger. Daarna oefende hij honderd-en-een beroepen uit, maar was vooral schrijver. Hoewel hij positief stond tegenover de Russische revolutie was hij in 1919 door omstandigheden gedwongen naar Frankrijk te emigreren. Geplaagd door heimwee en geldgebrek woonde hij 17 jaar in Parijs om in 1937 ziek en gebroken terug te keren naar Rusland, waar hij een jaar later overleed. Koeprin schreef circa 200 verhalen, maar had zijn faam vooral te danken aan zijn twee romans: Het duel (1905) en De kuil (1915). Van De kuil verscheen in 1979 een vertaling in de ABC-reeks van de Arbeiderspers. In 2002 publiceerde uitgeverij L.J. Veen van Koeprin Olesja en Vera, twee liefdesverhalen. In De Tweede Ronde verschenen vier verhalen van Koeprin.

Osip Mandelstam (1891-1938) is een van de twee of drie grootste Russische dichters van de twintigste eeuw. Hij studeerde in Parijs en Heidelberg Franse literatuur en debuteerde in 1913 met de bundel ‘Kamen’ (Steen). Na de Russische Revolutie raakte hij in conflict met de autoriteiten en kon geen poëzie meer publiceren. Zijn faam is te danken aan zijn vrouw Nadezjda die zijn werk uit het hoofd leerde en memoreerde tot de tijd rijp was voor publicatie (in 1970 in het Westen, vanaf 1990 in Rusland). In 1934 werd hij opgepakt vanwege een satirisch gedicht over Stalin en hij stierf in 1938 in een Siberisch strafkamp.

Vladimir Nabokov (1899-1977) week na de Russische revolutie met zijn familie uit naar het Westen, studeerde in Cambridge, trouwde in Berlijn met Vera Slonim, emigreerde naar Frankrijk en vervolgens naar de VS, waar hij aanvankelijk als vlinderkundige werkzaam was aan Harvard University. Onder de naam Sirin was hij in het interbellum beroemd als émigré-schrijver. Onder eigen naam werd hij in de gehele wereld beroemd na het succes van Lolita (1955). Andere beroemde titels o.m. Pale Fire, Speak Memory en Ada. Terug in Europa (Montreux) vertaalde hij zijn Russische boeken in het Engels, een werk dat door zijn zoon Dmitri werd voortgezet. Nabokov was begonnen zijn Engelse oeuvre in het Russisch te vertalen.

Konstantin Georgievitsj Paustovski (1892-1968) studeerde wis-en-natuurkunde in Kiev en filosofie in Moskou. Hij brak zijn studie af toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak en werd ziekenverzorger aan het front. Toen twee van zijn broers waren gesneuveld, keerde hij terug naar zijn moeder in Moskou. Na de revolutie werd hij journalist. In W.O. II, werkte hij als oorlogscorrespondent aan het Zuidelijk front. Van 1948 tot 1955 doceerde hij literatuur aan het Maxim Gorki-instituut in Moskou. Zijn korte verhalen beslaan in zijn verzamelde werken 600 pagina's; daarnaast schreef hij drie romans. Zijn grote bekendheid heeft hij echter te danken aan zijn tussen 1945 en 1963 geschreven autobiografie in zes delen Verhaal van een leven. Alle delen verschenen in de reeks Privédomein, in de vertaling van Wim Hartog. In 1965 werd Paustovski genomineerd voor de Nobelprijs voor literatuur, maar de keus viel - waarschijnlijk onder druk van de Sovjet-Unie - op Michaïl Sjolochov.

[p. 158]

Viktor Pelevin (1962) was redacteur van het blad Wetenschap en religie, waarvoor hij ook artikelen over Oosterse mystiek schreef. Hij begon als literator pas te publiceren na de val van het communisme. Zijn veelvoudig bekroonde werk is modernistisch te noemen en draagt elementen in zich van het nieuw realisme, esoterie, maar ook van volkscultuur. Twee romans en een verhaal zijn verfilmd. Pelevin verschijnt nooit in het openbaar, geeft geen interviews en onderhoudt het contact met zijn uitgebreide schare fans via internet. Van Pelevin verschenen in het Nederlands Omon en de race naar de maan (1995) en Het leven der insecten (1997). Het verhaal Akiko werd in 2009 opgenomen in de bundel Moderne Russische Verhalen.

Joubert Pignon (1980) woont en werkt in Haarlem. Hij heeft een vriendin en een konijn. Hij werkt in een dierenwinkel. Hij schrijft zo kort mogelijke verhalen. Hij heeft een atelier waar hij stiekem rookt, zijn vriendin weet dit niet. Op straat zwijgt Joubert Pignon. Hij is een aap, hij heeft zinnen uit zijn hoofd geleerd.

Andrej Platonovitsj Platonov werd in 1899 geboren als de oudste van elf kinderen. Zijn vader was spoorwegarbeider en uitvinder. Al op zijn vijftiende moest hij gaan werken, o.a. als hulpmachinist op een trein. Na de revolutie kon hij een opleiding tot elektrotechnisch ingenieur te volgen. Platonov was overtuigd marxist, maar weigerde de ogen te sluiten voor de tekortkoningen van de sovjetmaatschappij. Daarom werd zijn werk maar mondjesmaat gepubliceerd en werd zijn zoon in 1938 op vijftienjarige leeftijd veroordeeld tot een kampstraf vanwege antisovjet-agitatie. In de oorlog was Platonov frontcorrespondent voor een legerkrant en werden er vier hoeken van hem gepubliceerd. Na de oorlog werden alleen nog kinderboeken van Platonov uitgegeven. Hij stierf in 1951 aan tuberculose.

Frans Pointl (1935) debuteerde Zomer 1984 als prozaist met het verhaal ‘De ooms’ in De Tweede Ronde, waarin hij vrijwel al zijn volgende verhalen zou (voor)publiceren. In 1989 verscheen bij Nijgh & van Ditmar zijn succesrijke debuutbundel De kip die over de soep vloog. Er zou nog een dozijn bundels volgen. Ter gelegenheid van zijn 75^ste verjaardag verscheen de voorlopig laatste, Poelie de verschrikkelijke, met kattenverhalen.

Willy Prummel (Groningen, 1953) is gehuwd, één zoon. Hij is werkzaam geweest in de financiële dienstverlening, maar heeft zich na enige jaren laten omscholen tot leerkracht in het basisonderwijs en werkt daar momenteel als schoolmaatschappelijk werker. Hij wordt geïnspireerd door de poëzie van J.C. Bloem, en door het proza van Patrick Modiano en Louis-Ferdinand Céline. Hij schrijft vanuit de wens historische gebeurtenissen zo indringend en gedetailleerd mogelijk te ‘reconstrueren’ zodat ze achteraf gezien begrijpelijk kunnen worden.

John Schoorl (1961) is sinds 1998 verslaggever en onderzoeksjournalist van de Volkskrant. Onlangs verscheen zijn derde bundel muziekverhalen, De dag dat ik naar de Arctic Monkeys ging, bij uitgeverij Van Gennep. Met Een soulman in de Achterhoek won hij in 2007 de Pop Pers Prijs. Als dichter debuteerde hij in de Sandwich-reeks van Gerrit Komrij met A Capella. In 2009 gevolgd door de bundel Uitloopgroef, ook bij Van Gennep uitgegeven. In 2006 kreeg hij de LGD-prijs voor het gedicht Keukentafel. Voor zijn onderzoeksjournalistieke werk werd hij in 2003 genomineerd voor de Prijs van de Nederlandse Dagbladpers (NDP), en ontving hij De Loep (2004) en de Citi Journalistic Excellence Award (2009).

[p. 159]

A.L. Snijders werd in 1937 geboren in Amsterdam, waar hij de lagfere school, de middelbare school en de universiteit bezocht. In 1971 verhuisde hij naar de Achterhoek. Zijn voorkeur voor korte zinnen en verhalen heeft te maken met zijn angst voor de anakoloet. Eind oktober 2010 ontving hij voor zijn oeuvre de Constantijn Huygens-prijs. Zijn laatste bundeling zkv's is dit jaar verschenen onder de titel ‘Een handige dromer’.

Teffi (pseudoniem van Nadezjda Aleksandrovna Lochvitskaja, 1872-1952) schreef voornamelijk satirische korte verhalen. Zij was de ‘koningin van de Russische humor’ en zo populair dat een parfum en bonbons haar naam droegen. Onder haar fans waren zowel tsaar Nicolaas II als Lenin. Als aristocrate uit haar vaderland verdreven door de Russische revolutie beschreef Teffi, gaandeweg melancholieker, het Russische emigrantenleven in Parijs. Een klein deel van Teffi's werk verscheen in het Nederlands in Parijse verhalen (1988) en Alles over liefde en andere verhalen (1989). Haar verhaal L'âme slave werd in 2009 opgenomen in de bloemlezing Moderne Russische verhalen.

Vladimir Jakovlevitsj Toetsjkov werd geboren in 1949 en studeerde in 1972 af aan het Moskouse instituut voor bosbouwtechniek. Hierna werkte hij lang als computerprogrammeur. In 1990 stapte hij over naar de journalistiek en vanaf 1996 verschenen er zeven boeken met proza en poëzie van hem. Momenteel is hij werkzaam als buitenlandcommentator van de internetkrant Vest.ru. Het verhaal Het water der vergetelheid verscheen in december 2008 in het literaire tijdschrift Novy Mir.

Pieter Waterdrinker (Haarlem, 1961) groeide op in een Zandvoorts familiehotel, studeerde Frans, Russisch en Rechten aan de Universiteit van Amsterdam en verbleef sinds zijn vijfentwintigste voornamelijk in het buitenland. Sinds 1996 woont en werkt hij in Moskou. Hij schreef onder andere de romans Liebmans Ring, Een Hollandse romance en Duitse bruiloft, dat dit jaar door de Duitse cineast Anno Saul zal worden verfilmd. De Engelse vertaling van het boek werd genomineerd voor de prestigieuze Impac Dublin Literary Award 2011. Zijn meest recente boek is de roman De dood van Mila Burger, genomineerd voor de Libris Prijs 2011.

Tommy Wieringa publiceerde de romans Alles over Tristan, Joe Speedboot en Caesarion. Kort werk verscheen in de bundels Ik was nooit in Isfahaan en Ga niet naar zee. In de eerste helft van 2011 is hij als writer-in-residencee verbonden aan het Netherlands Institute for Advanced Study (NIAS) in Wassenaar, waar hij werkt aan een nieuwe roman.