KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 156]

Kwelgeest
Patty Scholten

Ik had het niet op jongetjes voorzien.
Ze schreeuwden, stompten, treiterden en streden.
Een raar soort mensenkind, door mij vermeden.
Ze maakten me vaak bang. Ik was pas tien.

Soms wachtten ze me op en bovendien
vielen ze aan en sloegen zonder reden.
Ik wist niet dat die gewelddadigheden
verband hielden met stoer doen, masculien.

Mijn vader was geen vechtjas, maar hij zei:
‘Je moet terug slaan!’ Dat was nieuw voor mij.
Daar kwam mijn kwelgeest aan. In plaats van schuilen

greep ik hem beet en smeet hem op de grond.
En toen kreeg hij van míj het volle pond.
Een zoet genot beving me: hij ging huilen.