KortVerhaal. Jaargang 31

[p. 143]

Twee zielen, één gedachte
Maarten Beemster

Hij haalde me de woorden uit de mond
en noemde ons twee zielen, één gedachte.
Mijn grap was halverwege en hij lachte:
't was net alsof ik voor de spiegel stond.

Het dichten van zijn bundel Natte grond,
daartoe was hij alleen met mij bij machte.
Hij haalde me de woorden uit de mond
en noemde ons twee zielen, één gedachte.

Die parasiet, vermomd als trouwe hond,
werd dichter dankzij mijn vereende krachten.
Ik zou niet op zijn tweede bundel wachten.
De reden stuur ik hier de wereld rond:
hij haalde me de woorden uit de mond.