De Tweede Ronde. Jaargang 30

[p. 54]

Drie gedichten
Jean Pierre Rawie

Brief

Wij wisten wel: vanaf het eerste uur
was deze laatste avond te voorzien.
Wij zijn maar weinig wijzer sedertdien,
de dagen kortten en de nacht werd guur.

Ik draag zoveel verdriet als ik verduur
en verg zoveel verwijt als ik verdien.
Wij waren aan elkaar gewaagd. Misschien
was dit ook geen getij voor avontuur.

Misschien was ons een god niet welgezind,
want ach, het brood werd ranzig, en de wijn,
er zat ik weet niet wat voor bitters in.

Geen roes, geen kater meer. Een koude wind
komt op uit de lagune. Lief, wij zijn
de eersten niet, de laatsten evenmin.

[p. 55]

A-Kwartier

Mij is mijn plek in deze buurt
alleen maar voor beperkte tijd
(tot ik ten slotte overlijd
of anderszins verdwijn) verhuurd.

De buurt is minstens evenzeer
het onvervreemdbare domein
van allen die er niet meer zijn,
de buurtbewoners van weleer.

Ik hoor hun voetstap, waar ik ga,
als weerklank van de mijne gaan
's nachts in de Visserstraat, de Laan
en langs de kades van de A.

De tijden schuiven door elkaar
terwijl ik lopend door de wijk
naar de vertrouwde gevels kijk;
mijn biotoop - nog hoeveel jaar.