De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 50]

Twee gedichten
Renée van Riessen

Gezicht

Gezicht, dat zich ooit heeft losgemaakt
uit de donkere mensendrom
op een perron, in maart.

Gezicht dat naar me toekwam
op straat, tussen trams. In volle
zon onzichtbaar gezicht,

dat me uit licht terugzond
naar de benen van de mensen
onder onbekende tafels

waar ik spelen moest, een kind
dat in tapijt verdrinkt
Arabisch labyrint.

Gezicht dat ik niet tekenen kan
of houden mag. Dat altijd anders terugkomt
en dat lacht om elke galerij

die ik ervoor heb ingericht:
de beeldenreeks van binnen,
schoorsteenmantel vol stoffige

fotolijstjes. Kijk, vanavond
breng ik alles naar de straat
want morgen komt de vuilniswagen.

De donkere nacht, daar ga ik heen
om jou te vinden: uitweg
uit het labyrint. Met kinderlijke vingers.

[p. 51]

Retrograde Galathea

Galathea! Siet den dagh comt aen.
Neen mijn lief, wilt noch wat marren
T' sijn de starren
Neen mijn lief, wilt noch wat marren, t' is de maen
(Hooft)

Bij de schemer moet ik je laten,
als het donker wordt zal ik gaan.

Schijnt de maan niet in de straten?
Blijf - even - hier bij me staan.

Nog kan ik je zien, in het laatste
vluchtende, kierende licht,

maar om de weemoed te weren,
keer ik nu al mijn gezicht

naar het nieuwe dat zich donker
in de accolades ontvouwt:

parachute, als een stipje, een knoopje
gegooid in oneindig blauw

eerst gevallen, dan schrikt, daarna open-
springt, bloeit, zich verzadigt aan kou

van een hogere laag, onbekende,
zo, gedragen door andere thermiek,

snel de laatste ster tegemoet vaart
en nog nooit gehoorde muziek.