De Tweede Ronde. Jaargang 29

[p. 66]

Light Verse

[p. 67]

Twee gedichten
Jaap van den Born

Ballade van de Catalaanse letteren

De Catalaan is aan zijn eer gehecht
Een twist door spot, gesmaal, beledigingen
Wordt met een fikse sabelhouw beslecht
Om zo zijn afkeer door te laten dringen
Terwijl de druppels bloed van stalen klingen
In parabolen in de rondte spetteren
Ja ja, de Catalaan staat op zijn recht!
(Ik kom nog op de Catalaanse letteren)

De Catalaanse vrouw draagt vaak een vlecht
Terwijl zij bij de afwas staat te zingen
Zij houdt zich ver van vuist- en vuurgevecht
Maar stelt zich groepsgewijs wel op in kringen
Om met haar man wat in het rond te springen
Een cobla laat wat doffe deuntjes schetteren
En het is stomvervelend, zachtgezegd
(Ik kom zó op de Catalaanse letteren)

De Catalaan heeft ook iets van een specht
Hij is verzot op gouden hebbedingen
Het liefst met veel juwelen ingelegd
En kettingen en protserige ringen
Veel weduwen staan droef te handenwringen
Omdat ze dikwijls van hun schepen kletteren
Te zwaar beladen pronkend op de plecht
En wat betreft de Catalaanse letteren:

O Catalaan; terecht wordt u geknecht!
Ik laat mijn lofbazuin hier niet trompetteren
Ze hebben daar geen Polzer, Proust of Brecht:
Het stelt niets voor, die Catalaanse letteren

[p. 68]

 

Wat; u gelooft me niet?

 

Nou goed, één voorbeeld dan

 

Let op - dit noemt men

 

Daarginds bellettrie!

 

 

 

En zeg dan zelf: is dit

 

Allererbarmelijkst

 

Of vindt u zoiets

 

Nou toppoëzie?

Van een cactus

Als monsterlijk reptiel, een huid vol vlekken,
zijn darmen vol met slijm, ligt het verkrampt
stil in zijn hoek de schaarse zon te lekken.
Totdat zijn zwarte ziel hem uit laat rekken
en hij, herlevend, plots zijn bloempot kraakt.
Voorbij de boomgaard, uit het zicht geraakt
langszij een muur, met aarde aangestampt
vond ik, op ruwe stenen weggesmeten
en tastend tussen scheuren en in spleten,
de oude draak, nog woedend vastgeklampt.

Zo'n laffe aanval klopt toch voor geen meter?
Mein kleiner grüner Kaktus klinkt veel beter!

Maria-Antònia Salvà (1869-1958)
D'un cactus

Com rèptil monstruós de pell clapada,
d'entranya llefiscosa, era ajocat
al seu recó bevent la solellada.
De sobte, sa malícia desvetllada,
enrevisclant-se va esquerdar el test.
Enllà de l'hort, que se'n perdés el quest,
dalt una paret seca fou llançat,
i al cap de temps, damunt les pedres dures,
furgant per les llivanyes i juntures,
trobi el vell drac encara aferrissat.