De Tweede Ronde. Jaargang 28

[p. 187]

Blind date
John Toxopeus

‘Luister, Freddy.’ Ze krabt over haar puisterige gezicht. ‘Ik trouw met je, maar op huwelijkse voorwaarden.’

Zijn hoofd zakt iets naar voren. Om zijn mond verschijnt de afwezige glimlach, die ze inmiddels van hem kent.

‘Martha, dat is het enige wat ik wil. Ik houd van je stem, je zachte handen. Als ik voor altijd bij je mag zijn, ben ik gelukkig.’

Hij frommelt in de zak van zijn colbertje. Het is een oud jasje van tweed met grote, bruine ruiten. De ellebogen glimmen en aan het boord van de rechtermouw zitten een paar rafels. Hij vist een wit doosje op en probeert de sluiting open te maken. Ze helpt hem. Zelf wrikt hij de zilverkleurige ring met een kleine, donkerrode steen uit het klemmetje en zoekt haar hand.

‘Is-tie mooi?’ vraagt hij terwijl hij de ring aan haar vinger schuift.

‘Prachtig, lieve jongen.’ Ze pakt zijn hand en drukt er een kus op. Ze ziet dat haar nagels vuil zijn en maakt ze schoon met een nagelvijl die ze uit haar leren schoudertas haalt.

Hij weet al gauw de weg in de ruime woning van Martha. Z'n ouwe kleren heeft hij ingeruild voor modieuze sweaters, heupbandbroeken, coltruien en een enkel donker kostuum dat hij draagt als er zakenrelaties van Martha over de vloer komen. In zijn kamer staat een nieuwe computer met spraakherkenning, waar hij inmiddels aardig mee overweg kan. Hij wandelt veel in de bosrijke omgeving met Lady. Thuis luistert hij naar klassieke muziek. Hij kookt, wast en zorgt voor drankjes als Martha bezoek heeft. Hij weet alles blindelings te vinden, 's Nachts beloont ze hem en vermaakt zich met zijn lichaam.

De mensen in de omgeving kennen hem inmiddels en maken af en toe een praatje. Vooral vrouwen die buiten in de tuin aan het werk zijn of hun hond uitlaten, soms hun dure bolides wassen. ‘Ha, meneer Bol,’ zeggen ze dan. ‘Aan de wandel?’ Of: ‘Lekker weertje, hè?’

Dan steekt hij z'n stok omhoog en roept iets terug. Als hij iets bijzonders merkt, staat hij even stil. Zoals eind april, afgelopen jaar. Mevrouw

[p. 188]

Witte verft de spijlen van haar ijzeren tuinhek. Hij ruikt het al van verre. Ze begint er zelf over, voorzichtig.

‘Is er niets te doen aan uw handicap?’

‘Ik denk het niet. Ik heb nooit kunnen zien. De artsen hebben hun pogingen gestaakt toen ik nog klein was.’ Hij wil doorlopen, maar ze legt een hand op zijn arm.

‘Ik las onlangs in een Amerikaans tijdschrift wat ze tegenwoordig aan blindheid kunnen doen. En, meneer Bol, ik moest natuurlijk aan u denken. Ze zijn daar zo ontzettend ver. In Baltimore is een volledig gespecialiseerde kliniek waar men grote successen boekt. Ze beschikken over alle denkbare transplantaten die voor veel geld worden ingekocht.’

Freddie informeert naar verdere details. ‘Ik ga dat zeker met mijn Martha bespreken,’ zegt hij.

Martha veegt met het damasten servet haar mondhoeken af, neemt een flinke slok wijn en schenkt de beide glazen nog eens vol.

‘Freddie,’ zegt ze, ‘weet je wel wat een allemachtige hoeveelheid geld mij dat kost?’

‘Maar Martha, stel je toch eens voor dat ik weer kan zien.’ Hij glimlacht afwezig, zijn hoofd zakt iets voorover.

Martha peutert in haar neus, maakt met haar vork haar nagels schoon en kijkt hoofdschuddend naar de man tegenover haar. Ze staat op, draait zich om naar de spiegel, ontbloot haar tanden en verwijdert restjes vlees en spinazie. ‘Later misschien, jongen. Je weet dat de zomercollectie moeilijk loopt. Vrouwen lopen weer met decolletés, de push-upbh's zijn niet aan te slepen. Om van die geile, doorzichtige slipjes maar te zwijgen. “Trek eens wat leuks uit,” roepen ze dan. Daar hebben mijn ontwerpers onvoldoende rekening mee gehouden. De inhaalslag gaat me klauwen met geld kosten.’

Zijn kin zakt op zijn borst als hij naar haar luistert. Hij aait de hond die naast zijn stoel zit. Lady likt zijn hand.

Mevrouw Witte kijkt meewarig, maar zegt: ‘Ach, meneer Bol, die dipjes kom je overal tegen. Mijn man vertelde me twee maanden geleden dat hij een grote klant was kwijtgeraakt en plotseling diep in de rode cijfers zat. Maar hij is nu op weg naar Saoedi-Arabië voor een gigantische order. De kranten zullen er komende week vol van staan. Volgend jaar

[p. 189]

kunt u mijn prachtige bloemen niet alleen ruiken, maar ook zien. Let maar op.’ Ze streelt de bovenkant van zijn arm. ‘Maar Lady mag u nooit wegdoen, hoor!’

Hij glimlacht en richt zijn donkere bril naar de warmte van de zon. ‘Dat nooit, mevrouw Witte.’

‘U moet eens langskomen met wat fotomateriaal van de nieuwe collectie van uw vrouw. Dat vind ik leuk. Nieuwe mode is altijd interessant voor vrouwen.’

Freddie knikt. ‘Goed idee, mevrouw Witte. Dan kan ik ook wat voor u doen.’

‘Ach, jongen,’ zegt Martha, ‘als dat je afleiding bezorgt. Van mij mag je. Ik leg een paar mappen met documentatiemateriaal op mijn bureau. En vergeet niet om de groeten van me te doen.’

Het bezoek van Freddie aan mevrouw Witte is een succes. Ze praten honderduit. Hij vertelt wat Lady allemaal kan en doet en over de zakenrelaties van Martha die soms van die rare geaffecteerde stemmen hebben, of dure parfums waarvan je niks meer merkt als je ze in hun jas helpt en je de zure zweetlucht van hun oksels ruikt. ‘Vooral vrouwen kunnen er wat van. Sommige herken ik aan hun geur.’ Freddie lacht luid en gooit zijn hoofd in zijn nek.

Mevrouw Witte vertelt op haar beurt over het werk van haar man. Over Amerikanen en Chinezen waarmee geluncht en gedineerd moet worden. Discussies over patenten. ‘Ik verveel me af en toe te pletter, meneer Bol,’ zegt ze.

‘Zeg toch Freddie.’

‘Maar dan moet u Wilma zeggen.’

Van lingerie heeft Freddie niet veel verstand. Wilma bestudeert de catalogi die hij heeft meegebracht. ‘Het ziet er fantastisch uit, Fred,’ zegt ze. ‘Degelijk en mooi. Niet die stroken kant waar je borsten half uitsteken of die touwtjes om je kruis. Mag ik de folders houden?’

‘Natuurlijk, Wilma. Denk je dat het ook iets is voor je vriendinnen? Dan vraag ik nog meer brochures aan Martha.’

‘Ik denk dat veel dames die ik ken dit mooi vinden,’ zegt Wilma.

Martha heeft wel plezier in de contacten van Freddie. Ook als hij na ver-

[p. 190]

loop van tijd om meer documentatie vraagt. Uit zichzelf geeft ze zelfs een paar setjes lingerie mee.

‘Laat deze maar eens zien aan de dames. Het zijn bestaande modellen, maar met nieuwe tinten. Ik ben benieuwd naar hun reacties. Als je maar niet helpt met passen.’ Ze grinnikt en krabt in haar kruis.

‘Ik heb aan jou genoeg, lieve Martha.’ Zijn hand glijdt over de tafel op zoek naar zijn glas met port.

‘Ja, ja, en aan je computer.’

‘En aan je heerlijke, dure port.’

Ze lachen uitbundig. Martha met haar mond wijd open, Freddie met z'n hoofd in z'n nek. Lady likt z'n hand.

Wilma heeft twee buurvrouwen uitgenodigd, Emma en Elsbeth, en vriendinnen van haar kookclub, Lieke, Torna en Brigitte. Freddie praat honderduit. Over de volkswijk waar hij vroeger woonde en hoe goed hij het nu heeft bij Martha. Over haar mooie bedrijf en de interessante mensen die hij ontmoet. Hij vraagt de vrouwen waar ze vandaan komen en of ze genieten van het leven. Ze praten over saaie feestjes en successen en problemen van hun mannen. Ze vinden het aandoenlijk dat hij zo geïnteresseerd is in de bezigheden van die vooraanstaande zakenmensen. ‘Je kunt merken dat hij dat mist,’ zeggen ze zachtjes tegen elkaar. Er wordt wijn geschonken als Freddie de brochures en lingerie te voorschijn haalt. Elsbeth en Torna willen het ondergoed wel passen. Freddie hoort dat ze hun jurken of broeken openritsen en kledingstukken en schoenen uittrekken. Hij snuift hun geur op en gaat verzitten om zijn erectie te verbergen.

‘U bent een enige man,’ fluistert Brigitte in zijn oor.

‘Ik geniet hier van,’ zegt Freddie met zijn hoofd in zijn nek. ‘Hoe vinden jullie de spullen die ik heb meegenomen? Martha stelt belang in jullie oordeel. Volgens mij werken ze aan een nieuwe lijn voor het komende voorjaar. Misschien kan ik volgende keer een paar modellen meekrijgen.’

De vrouwen reageren enthousiast. Freddie glimt en Lady kwispelt met haar staart.

De aandacht van Martha voor de lingerieparty's van haar man verslapt. Ze neemt bijna werktuigelijk showmodellen en nieuw verschenen brochures mee voor het vaste clubje vrouwen dat zich rond Freddie heeft

[p. 191]

gevormd. Ze komen een keer per maand 's middags bij elkaar en praten met hem over van alles wat hen bezighoudt. ‘Je bent een fijne vriend. Ik vertel je dingen die mijn man niet eens weet,’ hoort hij regelmatig. Of: ‘Oh, als mijn man wist dat ik dat vertelde.’

Martha praat steeds minder.

Op een avond, voordat hij naar zijn kamer gaat, zegt ze: ‘Freddie, ga eens zitten. Ik moet je wat vertellen.’

Hij merkt dat ze zelf blijft staan. Hij hoort haar heen en weer lopen.

‘Het gaat niet goed met Fortune. We zitten in de rode cijfers. Een ander bedrijf heeft een bod op onze aandelen uitgebracht dat door de meeste aandeelhouders niet geweigerd zal worden. Ik kom in vreemde handen.’

‘Je gaat toch niet bij me weg, Martha?’

‘Natuurlijk niet, idioot. Maar je moet je realiseren dat ons huishoudboekje er anders uit gaat zien.’ Ze kijkt in de spiegel en knijpt een meeeter uit.

‘Wie gaat Fortune overnemen?’

‘Ik weet het niet. Ze werken via een bank. Misschien valt het mee en word ik opgenomen in de directie. Ik heb ervaring genoeg, per slot van rekening.’

‘Zo verstandig zullen ze toch wel zijn, Martha?’ Hij aait Lady over haar kop.

‘Waar moet ik tekenen?’ vraagt Freddie. ‘Ik heb haast. Over twee uur vertrekt mijn vliegtuig naar Washington.’

Jef Decoper van de Deutsche Bank in Brussel legt een stapel documenten voor hem neer.

‘Steeds rechts onderaan, meneer Bol. Wat u getekend hebt, haal ik dan weg.’

‘U vergeet niet om mijn vrouw te informeren over mijn reis? Over de rest bel ik haar zelf wel als ik daar ben.’

‘Vanzelfsprekend, meneer Bol. Ik heb vanmiddag nog het Wilmer Eye Hospital in Baltimore laten bellen. Alles is geregeld. U wordt aanstaande vrijdag geholpen.’

Freddie knikt, tekent de papieren die voor hem liggen en steekt zijn hand uit. De bankier brengt hem met Lady naar de wachtende taxi.

[p. 192]

Martha kijkt lange tijd zwijgend naar de documenten die de overdracht van Fortune regelen. Naam, geboortedatum, alles klopt. Ook zijn hand tekening met die vreemde uithaal op het eind herkent ze. ‘Hoe is dit in godsnaam mogelijk,’ is het enige dat ze zegt.

Veertien dagen later is ze op Schiphol als hij aankomt. Het eerste wat haar opvalt is dat Lady niet aan een beugel zit, maar aan een gewone riem. Hij draagt nog steeds een donkere zonnebril. Ze pakt zijn hand. ‘Freddie, ik ben het.’

Hij kijkt haar enige tijd zwijgend aan. Zijn ogen ziet ze niet. Hij drukt een kus op haar wang die ze niet beantwoordt.

‘Jij hebt me wat uit te leggen, mannetje,’ zegt ze.

‘Alles op z'n tijd, Martha. We gaan eerst naar het Hilton. Daar heb ik een dineetje geregeld voor mijn vriendinnen. En een exclusieve lingerieshow natuurlijk. Je mag mee, maar als je geen zin hebt, begrijp ik dat’

‘Wat moet jij met die vrouwen, gek? Wat voor spelletje speel jij?’

‘Aandelenhandel, lieverd. Een lucratief spel als je informatie hebt. Die vrouwen wisten meer dan ik voor mogelijk hield.’

Hij zet zijn bril af en pakt haar arm. Nu ziet ze zijn nog met bloed doorlopen ogen.

‘Onthoud één ding, Martha. Je mag blijven, maar maak geen ruzie met me. Nooit.’

Buiten wenkt Freddie een taxi, gooit zijn hoofd in zijn nek en knippert door de donkere glazen naar het zonlicht.

‘Kom op, Lady. We gaan kijken hoe die andere dames er uitzien.’