De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 56]

Drie gedichten
Nico Weber

De tafel van oom Mijndert^*

Als hij zijn lied gezongen had
dan volgde nog pom pom.
En sloeg hij, dirigent, met rechtervuist
de schimmen van de tafel,
stille trom.
De tafel die door Mijndert was bedacht,
met snavels op gedraaide slangepoten.
Het hout kwam uit de gracht,
't idee hing in de Keukejach:
een liedje dat opnieuw begon,
vanzelf bleef doorgaan.
Klokslag vijf
diende het uurwerk opgedraaid
met stille kracht.
Pom pom.

* Keukejach is een (verouderde) bijnaam voor de Keukenstraat, zijstraat van de Nieuwegracht te Utrecht. Zie: ‘De vollekstaol van de stad Utrech’/ Isbn 90-5479-045-8 B.J. Martens van Vliet.

[p. 57]

't Had ook iets anders kunnen zijn

Er viel een appel uit een kist.
Hij rolde over witte stenen
van het trottoir en stuitte tegen
de voeten van een jonge vrouw.

Ze bukte om hem op te rapen,
strekte haar arm en opende
haar hand, spreidde de slanke vingers,
zo langzaam, ze had alle tijd,

dat niemand keek, want iedereen
had blijkbaar haast om weg te komen.
Het was een lange, grijze straat,
alleen wat kleur van oude auto's.

Ze greep de vrucht tenslotte en
begon hem met een zwarte shawl
te poetsen tot hij glom en straalde.
Zij heeft hem in een schaal gelegd,

voorzichtig, in het vensterlicht,
er naar gekeken en gedacht,
ik ben voor een detail gezwicht,
't heeft mij geen tegenslag gebracht.

[p. 58]

Afval

Er gleed een ding over de dreef.
Het stopte voor een grote plas,
waarin het zich bekeek.
't Werd kleiner en ging liggen.
Het waakte, loerde, hield zich stil
en blies zich op. Een kat schoot weg.
Het vloog over het water,
de stoeprand langs, door 't rode licht.
Veel groter, grijs met kleur van de omgeving,
landde het in de schaduwvlek
van een verkeersbord, koos
een droge plek onder een boom.
Het zal wel verdergaan.
Het moet een keer verdwijnen.
Wie wacht op het vertrek?
Een dakloze, een dichter of een gek.