De Tweede Ronde. Jaargang 27

[p. 112]

Stichtelijke rokersgedachte
Esther Meynell^*
(Vertaling Peter Verstegen)

Steeds als ik naar mijn pijpje grijp,
Want niets verdrijft zo goed de tijd,
Dan valt mij, paffend aan mijn pijp,
Iets in dat mij niet echt verblijdt,
En wel: dat er gelijkenis
Tussen mij en mijn pijpje is.

De pijp die zo welriekend brandt,
Is maar gemaakt van aarde en klei,
En mij wacht ook de aarde, want
't Fysiek verval komt naderbij;
Mijn pijp, oud en der dagen zat,
Staat voor het leven dat ik had.

* Esther Meynell, een Britse musicologe, publiceerde in 1925 A Little Chronicle by Anna Magdelena Bach, waarin de Engelse tekst stond van bovenstaand gedicht waarvan de Duitse grondtekst door Johann Sebastian Bach zou zijn geschreven. Het boek werd in vele talen vertaald. Van de Duitse vertaling, die doorging voor de originele tekst van Bachs tweede vrouw, werden volgens een internetbron meer dan een miljoen exeplaren verkocht. In een nieuwe Engelse uitgave van 1931 gaf Esther Meynell haar mystificatie toe en werd zij vermeld als auteur.

Edifying Thoughts of a Tobacco Smoker

Whene'er I take my pipe and stuff it
And smoke to pass the time away
My thoughts, as I sit there and puff it,
Dwell on a picture sad and grey:
It teaches me that very like
Am I myself unto my pipe.

Like me this pipe, so fragrant burning,
Is made of naught but earthen clay;
To earth I too shall be returning,
And cannot halt my slow decay.
My well used pipe, now cracked and broken,
Of mortal life is but a token.

[p. 113]

[Vervolg Nederlands]

Mijn pijp is amper nog vervaald;
De kleur bleef wit: daar leer ik van
Dat wanneer straks de dood mij haalt
Mijn lijf zo bleek is als maar kan.
Onder de grond wordt het snel doffer,
Zoals een pijp, aan teer ten offer.

Maar brandt mijn pijpje goed en wel,
Dan voel ik weldra een gemis:
De rook vervluchtigt razendsnel
En as is wat er over is.
Ook mensenfaam blijft niet bestaan
En 't lichaam zal tot stof vergaan.

Hoe vaak bemerk je bij het roken,
Je bent je pijpenstopper kwijt;
Dan moet je met je vinger poken
En daarmee brand je je geheid.
En zo besef je, door de pijn,
Hoe heet het in de hel moet zijn.

Daarover kan ik contempleren
Wanneer ik rook en toegeef aan
Die vorm van vruchtbaar mediteren;
Zo paf ik voort en ben voldaan.
Thuis of op reis, te land, ter zee,
Rook ik en eer de Heer ermee.

[Vervolg Engels]

No stain, the pipe's hue yet doth darken;
It remains white. Thus do I know
That when to death's call I must harken
My body, too, all pale will grow.
To black beneath the sod 'twill turn,
Likewise the pipe, if oft it burn.

Or when the pipe is fairly glowing,
Behold then instantaneously,
The smoke off into thin air going,
‘Til naught but ash is left to see.
Man's fame likewise away will burn
And unto dust his body turn.

How oft it happens when one's smoking,
The tamper's missing from it's shelf,
And one goes with one's finger poking
Into the bowl and bums oneself.
If in the pipe such pain doth dwell
How hot must be the pains of Hell!

Thus o'er my pipe in contemplation
Of such things - I can constantly
Indulge in fruitful meditation,
And so, puffing contentedly,
On land, at sea, at home, abroad,
I smoke my pipe and worship God.