De Tweede Ronde. Jaargang 26 (2005)

De Tweede Ronde. Jaargang 26

(2005)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende



[pagina 92]
Penelope's afscheidsliedGa naar voetnoot* Homerus (Vertaling Henk Raaff) De maanvolle avond voordat je sterk schip, je geduchte trireem uit de veilige baai voer En ik jou, geliefde Odysseus, moest afstaan aan moordende oorlog en ziedende baren, Toen gescheenkapt je manschap die laatste avond veil hun vertier zocht in havenkwartieren En jij reeds aan boord ging om met riemen en tuigje vaartuig reisvaardig maken, En in onze huwelijkse spond ík de droomloos gezegende slaap niet kon vatten En eenzaam en rusteloos zwierf door de holle zinledige gangen en zalen, Toen dreef mij een overweldigende wellust door stegen en straten naar kaden en havens Langs duizenden masten op zoek naar het machtige vlagschip, hoogmastige trireem, En toen ik het schip vond en trillend betrad langs het neerglooi- end gangboord
[pagina 93]
En naast de machtige mast, oh Odysseus, jouw machtiger tors mocht ontwaren Met krachtig baldragende mast, heetgebakerde zoon van Laërtes, Toen gewerd mij een brandend en kolkend en alles doordringend verlangen Naar je machtige tors, je gescheenkapte dijen, je gulzige mondje nog gulziger rondhout. Mijn gevoelige roeiriemen Revende, lenige lendenen smachtten gesmolten Naar de harde onbreekbare strijdknots, geheel uit het zuiverste bronserts gegoten, En reeds gaan je handen met eeltige vingers mijn zwellende borsten en tepels verkennen Waarna dan je hand langs mijn rug en mijn dijen zijn gloeiend en kronkelig pad baant. Je kaapstand verspreidt een verzengende gloed door mijn heupen en lenden, Die zich verwijden en roeren als tuchteloos kronkelend kolkende dieren. De bries van ontwakende lust wakkert aan tot ontembare storm- wind; Door het want van je schip raast het alles verterende vuur van de wellust. Mijn hevig opspattende kroelende wellust dreunt tegen je hard- houten boegbeeld Mijn chiton hangt nog maar net op mijn zwellende borsten en tepels. Teer zakt nu je pikbroek omlaag langs je machtige dijen en kuiten. Huiveringwekkend gevaarlijk, ontembaar en niet te bevechten, Gevatte Odysseus, ben jij als een grommende beer, de bespringer van zeugen. Zal ik als een schuchtere duif nu je mast met ambrosia betten? Nu zijg ik, je hete Penelope, neer op mijn zachtronde hurken en knieën En vat je kroesharig spruitstuk met vochtige lippen en elpenbeen tanden En zinderend zuig ik de spruitende wortel van lust uit je machtige dijen,
[pagina 94]
Omhels ik je hommer, de top van je mast met mijn tong en mijn tanden, Waarbij ik de roodpaarse eikelboom diep in mijn hunk'rende keel breng En dwing met de haag van mijn tanden je vuistdikke marlpriem, Je diep in je donkere kiel als een rots zo verankerde grootmast, Omhoog tot je roodpaars kardoes zwelt en krachtig omstuimig zich opmaakt Voor de dalende gang naar mijn gloeiend vooronder, mijn voorschoot. Maar eerst nog hef jij me naakt overeind in de heldere maannacht, Je kust mijn gloeiende mond gevormd naar je zwaar langscheeps rondhout En buigt langzaam door je gespierde en machtig gescheenkapte knieën En zoekt met je mond die uitstulpend geschulpte pulserende peul van mijn lusten. Je verkent met de wijnrode tong die ontluikende klit in mijn bloei- ende schootbloem. Dan welt uit mijn geurige schootsveld de golf van mijn vochtige passie En recht je je krachtige tors en omvat met je machtige armen en handen Mijn lendenen om mij dan teder en zacht op het dolboord te vlijen. Ik lig op mijn rug en bezie daar de stralende toekomst- voorspellende sterren Waarlangs straks je machtige schip zich haar ongeluksvaart zal zoeken En ik vervloek die nooddruft naar krijg en oorlog, het zinloze slachten. Laat liever je zegepraal hier in de thuishaven zich toch verheffen Nadat eerst je mast is gevat in de haag van mijn blinkende tanden En nadat jouw tong zich verloor in de kolkende roos van mijn heu- pen. Vier bot nu, gevatte Odysseus, je vurige strijdlust met fiere bezaan- mast. Schraag, niet gedraald, je niet stakende staak onversaagd in mijn paarnaad,
[pagina 95]
Breng krachtig de machtige pin van je roer in het tochtige dol van mijn voorschip En doe met je bronstige rondhout mijn zachtrood gelipte bevochte rondeel aan. Na beseffend gebef verleg je je heftige steg en treft me terecht in mijn trechter. Zo ontvang ik je bevend verheven en levende deel in mijn weef- spoel Waar, olijfgroot, je harthouten paal roodgegloeid in mijn cycloopoog Doordringt; ach was er een tweede Odysseus die mij in tweevoud kon vullen, Zodat wij gelijk konden paren terwijl met mijn gloeiende vochtige mond ik Je tuchteloos rondhout geduchtig kon temmen met de klemmende haag van mijn tanden En jij met je wijnrode tong mijn gespleten portaal peilloos diep kon verkennen. Odysseus, jij schudder der aarde, met heftige stoten en halen en schokken Laat jij mijn bevallige heuvels zich kronen met hevig oprijzende tepels. Je kabelslag, negen kardelen gedraaid en tegen de zon in geslagen, Ontlokt aan mijn gretige schede de zang der sirenen waarvan ongebonden Je kluiverboom heviger, krachtiger kloppend zich weer keer op keer zal verheffen. Edelgeboren zoon van Laërtes, gevatte Odysseus, verhef je op machtig en krachtig Gescheenkapte dijen en draai mij zodat ik mijn halfovernevelde blik van het uitspansel op De wijndonkere zee richt, geknield op zachtharige mantel die je vol liefde gevlijd hebt Op de ruwhouten plank van het dolboord waar ik, in bevallige deemoed gebogen, Met zicht op de zwellende golven die jou van mij heen zullen voeren, Voel hoe jij, gestaagd op je zware en machtig gescheenkapte knieën,
[pagina 96]
Je vreeswekkend geweldig, ontzaggelijk slaghout in mijn wenend gemak brengt, Eerst aarz'lend, langdurig voorzichtig en tastend in 't vochtige voorhuis, Dan dieper en dieper in 't diepst van de brandende gloed van mijn haardvuur, Zodat je me lens pompt en vergeefs poogt het laaiende vuur weer te blussen. Mij stijgt door dat loeiende vuur het gloeiende vocht naar de lippen. Dan verleg je de koers van je vuurroer spontaan naar mijn spannende spontgat En vult me gloeiend ook daar, ach kon je de eeuwige tijd laten stilstaan Of was er een derde Odysseus die driemastig mijn al overstijgende lust kon Vervullen, je draaiende dreunende drevel in drievoud in al mijn portalen, De volle geschutslaag uit je fiere, korvijnageldikke geschutspoort, Je hemelontsproten kruithoorns gericht en ontbrand op mijn wulfpoort en vinger- Ling, lontstok in lontgat en kruitvat, je marlpriem tussen de haag van mijn tanden. Je zeetoorts, je rolpaard, je zaadhout, je hieling stevig geankerd tussen mijn dijen. Je ronde katrollen beroeren gebalzakt mijn wijnrode scharlaken lippen. En plots lig ik weer op mijn rug op de zachtharen soepele mantel en voel hoe Je kloppend en zwaar met je kaapstand mij nagelt aan het machti- ge kruis van je heupen. Mijn gretige schede ontvangt nu doorbloed en gezwollen je koperen slagzwaard. Oh mochten de sterren al spett'rend hun cirkels en banen verlaten om tollend en dolend De macht te verliezen om jou, oh machtig geschapen Odysseus, je koers naar verderf en Rampspoed en Hades, naar onpeilbaar verlies en de dood van je manschap, te wijzen.	voetnoot* ‘Wat heeft de geslachtsdaad, die toch zo natuurlijk, noodzakelijk en juist is, de mensen gedaan dat zij er niet zonder schaamte over durven spreken,’ vraagt Michel de Montaigne zich af ‘De woorden doden, beroven, verraden spreken ze zonder blikken of blozen uit.’ Montaignes tijd stond hem niet toe het antwoord te formuleren dat hij ongetwijfeld vermoedde: de katholieke kerk, zelf roof- en moordzuchtiger dan enige andere instelling, hield toen en houdt nóg haar aanhangers dom, arm en doodsbang, door elk genot in schaamte te verdrinken. Niet voor niets heeft crétin - Franse verbastering van christen - een pejoratieve lading. Vooral de lust die gratis is, dus waarvan ook de armsten zouden kunnen genieten, moest uitgebannen worden, Zo werd wellust - van zich zelve zaligmakend - verdorven, vulgair en vreugdeloos. Anders was dat in voorchristelijke samenlevingen. Vrouwelijkheid, lust en vruchtbaarheid waren daar de hoogste waarden. Maar vanaf haar ontstaan heeft de Christenkerk alles in het werk gesteld om elke vorm van lust om te buigen naar lijden. Want wie laat nu zijn eigen zoon aan het kruis nagelen? Andersdenkenden, veelal vrouwen, joden en ketters, werden levend verbrand. Met in de ene hand de gespannen roede, in de andere het geslepen pennemes, schraapten tienduizenden monniken elke lustgevulde passage uit de perkamenten, waaronder uiteraard de grote klassieken als Ilias en Odyssee. Het is aan die ene monnik te danken, dat ik het manuscript van een uit de Odyssee geschrapte passage bij toeval vond in een kloosterboekerij; hij had het verborgen in een apocrief werk over likeurstoken. De vertaling bied ik u hierbij aan. (HR)

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

auteurs

Homerus

vertalers

Henk Raaff