De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 56]

Twee gedichten
Frans van Mastrigt

Poldermodel

Hondsbrutale wolken, de kunst
van een zeewaardig schilderij.
Het water wil zichzelf verliezen
in weerlicht en aardedonker ontwaken.

Piepschuim overspoelt de dijken.
Het drama van de kust verbeeld en
ook het Noorden is zijn glans verloren.

Een reepje veen dat wegzinkt
in de polder, een uur vol vogels,
fluisterende krachtcentrales en
- verrassing in een muur van stilte -
de mistige koers van een beurtschip.

Wielrijder

Odes aan de orchideeën,
afkeer van het optimisme,
volhardend zijn in weer en wind.
De banden van zijn fiets kusten de aarde.

Hij wilde reizen door gekleurde stadsgezichten,
meisjes zoenen op het kerkhof,
een startbaan in de achtertuin, rammen
op de ergometer en dwalen langs de Amstel.

Hij leefde in de schaduw van de twijfel.
Steeds maar weer dat uitzicht,
het erfgoed van de zadelpijn.