De Tweede Ronde. Jaargang 25

[p. 49]

Drie gedichten
Leo Dooper

Buitenleven

Wij zien voor ons geestesoog, in evenwicht
op een notenbalk, een balletdanseres.
Zij praat zonder woorden, draait om haar as
uit noodzaak of gewoonte, op de horizon, springt
ter verpozing haasje over, raakt verblind
door de schoonheid van dit denkbeeldig landschap.

Wij vragen het vergeziene niets;
achterwaarts leunend tegen de puntmuts
van een omgekomen tuinkabouter, kijken wij, ogen
in het achterhoofd, naar het bleke groen
van een pasgemaaid grasveld dat nog
voorbij moet komen.

Wij bloeien op door de lach van
een ontluikend theeroosje, begeleiden
de laatste gang van een openbarstende tarweaar
naar de graanmolen waar meelmijt bidt om regen.

[p. 50]

Verdriet

Gaandeweg de dag zoeken onze oren
onderdak in een tehuis voor
gehoorgestoorden.
Restanten van vijftig miljoen euro
liggen te vondeling
in onze tuin.

Wij zijn er, maar ook niet.
De zoektocht naar de katten
voert ons naar dorpen waarvan
wij het bestaan niet kennen.
Onmacht slaat een bres
in ons vertrouwen op een
goede afloop.
Nieuwjaarsdag tweeduizenddrie
gaat in de doos voor het volgende jaar.

In het schemeruur
(brandende kaarsen voor hun portretten)
bidden wij
(uit versterving op onze knieën)
voor elk dier een rozenhoedje.

De schreeuw om hulp
verkort het borreluur.
Dit offer brengen wij voor onze poezen.

[p. 51]

Slagveld

Je pookt in smeulend vuur.
Een flakkerende vlam bespreekt
levensverwachting met zuurstof.

Je verliest het wit tussen woorden,
sprakeloos, door het heengaan van de taal.

Je denkt aan de houdbaarheidsdatum
van een relatie.
Niets is onderheviger aan inflatie
dan het wisselgeld van
de hartstocht.

Dromen luiden de noodklok
in een oververhit hoofd.
Sigaretten blazen reveille.
Hoe kan het slagveld beperkt?

De dorpsgek, met kalk bestoven,
onthaalt de vijand,
propt in de mond der gewonden
bloedworst bij gebrek
aan medicamenten.

Je trekt een jas aan
van grijze wolken waarachter het duister
van naderend onweer.

Alleen de bliksem
heeft voorkennis van de donder.