De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 46]

Thuis
Liesbeth Lagemaat

ben je me altijd dichterbij. Je hoofd verdwijnt
achter het blad van een pompoen - de zomer was
een schaduw van verlatenheid,

een breed warm laken uitgespreid over de tuin -
het huis met dichte mond.
En wij, ook wij sloten de blinden tot dan opnieuw

de eerste voetstap groen, of juist knisperend, de
roos die bloeide toen wij al die tijd niet keken,
de vijver stomzwijgend. Vannacht trek ik de

lakens weg: ik wil je in het licht van nu.

Maar dan staat de tuin weer in brand,
de vijver krijgt diepten die geen kind wil weten,
de hemel een krijgshelm. Geen troost. Bomen

dragen sporen van geronnen bloed, een blad
vertekent zich: een vlek op het pad en steeds
en steeds een Troje.