De Tweede Ronde. Jaargang 24

[p. 44]

Drie gedichten
Paul Hermans

1

Familie rust op het bordes,
elk in zijn plekje zon of schaduw.

De wijsheid van gestorven vrucht
pronkt op een zilverwitte schaal.

Een ekster in zwartblauwe frak
tript olijk naar wat etensrest.

Aan lange tafels heft eenieder
zijn glazen tulp op tot een toast.

2

Alles eet alles
in dit maal zonder einde.

Een knagende stilte
komt van heinde en ver.

Om niets rankt verfijnd
de belofte van scheerling.

In een tenger terzijde
staat het licht haast oprecht.

[p. 45]

[3]

In een scheurende wand
staan penantspiegels licht.

Een hand tast naar vroeger
maar zal het niet vinden,

want vroeger ligt steeds
verderop in de tijd.

Telkens weer nu
dat zich eeuwig wil binden

telkens een gang
die in neergang verdwijnt.

Het duldzaam geweld
van de grazige weiden

drukt een tegelpad op.
Tot het langzaam verschijnt.